اینجا بهشت،آنجا بهشت، همه جا بهشت!

این فقط یک سفر بزرگ نیست. فقط یک بیدار شدن دوباره نیست. فقط یک خانه تکانی سالانه نیست و فقط یک مراقبت تمام عیار نیست! این یک تولد است. تولدی دوباره و چشم گشودنی، مثل به دنیا آمدن.

ماه رمضان مثل بهار می‏آید. مثل بهار، پلک‏های سبز خود را به روی ما آدم‏ها می‏گشاید. مثل بهار، شاخ و برگ وجود ما را تر و تازه می‏کند و مثل بهار، از ما مراقبت می‏کند، تا آفت دروغ و غیبت و نگاه حرام... ما را مرداب نکند و ما آبی و سبز و سفید باشیم.

تولد بهار رمضان یعنی: به دنیا آمدن دوباره‏ی دل. یعنی خنده‏ی مفرّح آفتاب معنویت یعنی افتادن عاشقی که اسمش «انسان» است در آغوش معشوقی که «خداست» فقط خدا این تولد را به ما تبریک می‏گوید. فقط او این بهار را برای ما می‏فرستد و فقط او در این ماه، هم میزبان ماست، هم میهمان ما.

میزبان است چون، جلوی روزه‏داران مهربانش، سفره‏ی افطاری برکت و سلام باز می‏کند.

میهمان است چون، وقتی از اولین روز ماه رمضان، در دل روزه‏داران صمیمی‏اش یک باغ بزرگ و پر نور افتتاح می‏شود. او می‏آید و میهمان این باغ بهشتی می‏شود. روزه‏ار در این باغ، میوه‏های شیرین زیادی دارد. همه روضه دارد هم گریه هم گرما... هم شربت و شیرینی و شوق ... هم قرآن و دعا و امن یجیب ...هم احسان و یتیم‏نوازی و صله‏ی رحم... هم چشم از حرام بستن و دل به دوستی با خدا گره زدن و در معرفت و مهر اهل‏بیت(علیه‏السلام) غرق شدن.

خدا از این میوه‏ها، سبد سبد می‏چیند و آنگاه در شناسنامه‏ی ما می‏نویسد: «اینجا بهشت، آنجا بهشت... همه جا بهشت، برای شما!»

ماه رمضان است. خدا مهمان ماست و ما مهمان خدا. او در خانه‏ی ماست و ما همسایه‏ی رحمت او. خدا از لب ما گل دعا می‏چیند و ما از سینی برکتش باران نور و عطر معنویت، بر می‏داریم.

در ماه رمضان، خدا بیشتر برای ما می‏شود و ما باز هم، برای خدا... .

م. اشتهاردی

تنظیم : بخش کودک و نوجوان