راز پنهان (1)

ظهر یک روز گرم تابستان بود. صالح در خانه‏ی کوچک و محقر خویش، در حال عبادت و راز و نیاز با خدا بود. کودکان لاغر و رنگ پریده‏اش از شدت گرسنگی و ضعف به خواب رفته بودند. صالح دست‏هایش را به سوی آسمان بلند کرد و از سوز دل گفت: خدایا! تو می‏دانی که چقدر تلاش کردم تا کاری پیدا کنم و شکم همسر و فرزند‏انم را سیر کنم. ولی نشد. خدایا! تو می‏دانی که حتی لقمه‏ای نان در خانه‏ی ما پیدا نمی‏شود. تو می‏‏دانی که کودکانم دو روز است فقط آب خورده‏اند...

صالح دیگر حرفی نزد. فقط چشم‏های پر از اشکش را به آسمان دوخت.

در همین لحظه از حیاط خانه صدای بلندی به گوش رسید. صالح اشک‏هایش را پاک کرد و با عجله به سوی حیاط دوید. آنچه را که می‏دید نمی‏توانست باور کند. گوسفند چاقی در وسط حیاط کوچک خانه ایستاده بود. صالح‏ تردید نکرد که دعاهایش مستجاب شده و خدا این گوسفند را برای آنها فرستاده است. گوسفند را ذبح کرد و با خوشحالی همسرش را صدا زد. همسر صالح با مقداری از گوشت گوسفند خوراک خوشمزه‏ای درست کرد و بقیه را هم نمک زد و در آفتاب گذاشت تا خشک شود.

در همین هنگام صدای کوبیدن در بلند شد. صالح در را باز کرد. عدی، همسایه‏ی ثروتمندشان با چهره‏ای عبوس پشت در ایستاده بود. عدی بدون اینکه اجازه بگیرد، صالح را کنار زد و داخل حیاط شد. با دیدن گوشت‏های نمک زده، نگاه مشکوکی به صالح کرد و گفت: می‏بینم که گوشت زیادی در خانه دارید. صالح گفت: بله. خدا به گرسنگی ما رحم کرد و گوسفندی برایمان فرستاد.

عدی با خشم فریاد زد: خدا فرستاد؟ آن گوسفند مال من بود. هنگام ظهر از آغل فرار کرد. هر چه در کوچه‏های محله به دنبالش گشتم پیدایش نکردم و حالا می‏بینم که شما آن را ذبح کرده‏اید. دنیا پیش چشمان صالح تیره و تار شد. می‏دانست که عدی مردی خسیس و مال دوست است و تا پول گوسفند را از او نگیرد، رهایش نمی‏کند. او هم که پولی نداشت. پس لابد باید به زندان می‏رفت. اما احساس روشنی به او می‏گفت که این گوسفند هدیه‏ی خداست...

عدی دست صالح را گرفت و گفت: باید پیش داوود نبی برویم . او میان ما قضاوت خواهد کرد.

طولی نکشید که هر دو نفر در محضر قاضی حاضر شدند.

عدی که دست صالح را در دست داشت جلو رفت و گفت: ای داوود! گوسفند من امروز از آغل فرار کرد. در کوچه‏ها سرگردان بود و به طور اتفاقی وارد خانه‏ی این مرد شد. بعد پوزخندی زد و گفت: او هم فکر کرده هدیه‏ی آسمانی است. آن را ذبح کرده و نوش‏جان کرده است! من از او شکایت دارم و تا پول گوسفند مرا ندهد، راضی نمی‏شوم.

حضرت داوود رو به صالح کرد و گفت: تو چه می گویی صالح؟ گفت: چند روز بود که من و فرزندانم غذایی نخورده‏ بودیم. تلاش من برای پیدا کردن کار بی‏نتیجه مانده بود. با دلی شکسته دست‏هایم را بلند کردم و دعا کردم که خدا روزی برای ما برساند. در همان حال سر و صدای این گوسفند را از حیاط خانه‏مان شنیدم. یقین کردم که دعایم مستجاب شده. برای همین گوسفند را ذبح کردم...

داوود گفت: این دلیل تو منطقی نیست. تو باید می‏دانستی که این گوسفند حتماً صاحبی دارد که به دنبالش می‏آید. صالح دستش را از دست عدی بیرون کشید. قدمی به جلو گذاشت و گفت: ای پیامبر خدا! من اطمینان دارم که آن گوسفند روزی ما بوده است. من به اجابت دعایم ایمان دارم. داوود لحظه‏ای به صالح خیره شد. با ذکاوت پیامبری‏اش دریافت که او راست می‏گوید. ولی در ظاهر دلیلی برای اثبات این موضوع نداشت. داوود پس از چند لحظه سکوت گفت: مسئله‏ی شما به این سادگی نیست. بگذارید دو رکعت نماز بخوانم و از خدا بخواهم تا در قضاوت میان شما مرا یاری کند. آن‏گاه به سوی محل عبادت خود رفت و در را بست. عدی، صالح و گروهی از مردم که به ماجرا علاقه‏مند شده بودند منتظر نشستند تا داوود از عبادتگاه خود خارج شود...

بالاخره در باز شد و داوود بیرون آمد. در جایگاه قضاوت نشست و نگاهش را به عدی دوخت.

عدی خوشحال بود. می‏دانست که داوود به زودی حکم خود را صادر کرده و صالح مجبور می‏شود پول گوسفند را بپردازد. داوود در حالی که انگشت اشاره‏اش را به سوی عدی گرفته بود گفت: تو باید تمام ثروت خودت را به صالح بدهی... عدی! خوب گوش کن ببین چه می‏گویم. با حکم من مخالفت نکن. هر آنچه را که گفتم انجام بده و گرنه... عدی که هنوز باور نکرده بود داود چه گفته است، متحیرانه پرسید: و گرنه چه؟ داوود گفت: و گر نه رازت را آشکار می‏کنم و تو علاوه بر مال، جانت را هم از دست خواهی داد.

ادامه دارد ...

دوست نوجوان

تنظیم:بخش کودک و نوجوان

*************************************