چرا پیامبر او را زینب نامید؟
در پنجم جمادى الاولى سال پنجم یا ششم هجرت (1) خانه نبوت با بىقرارى تمام در انتظار مولودى بود كه تا چند لحظه دیگر پاى به این جهان مىنهاد. پس از آن كه لحظه فرخنده فرا رسید، خبر مسرت بخش آن منتشر شد و عطر خوش این ولادت كوچههاى مدینه را فراگرفت. رسول گرامى اسلام صلى الله علیه و آله پس از تبریك و تهنیت، نام او را «زینب» گذاشت تا به این وسیله خاطره دختر مرحومهاش «زینب» را كه كمى قبل از ولادت این كودك، جهان را بدرود گفته بود زنده نگاه دارد. او بعدها در كسب فضایل و مناقب و كمالات انسانى زبان زد عام و خاص گشت; به حدى كه براى او بیش از 60 لقب ذكر شده است. برخى از این القاب عبارتند از: نائبة الزهراء، ملیكة النساء، سیدة العقایل، فصیحة، بلیغة، كاملة، عابدة، فاضلة، عارفة، صابرة، و عظیمة بلواها. (2)
مرحوم آیت الله محمد حسین غروی اصفهانى معروف به كمپانى در سرودههاى معروف خود به فضائل و القاب آن بانوى بزرگ اشاره كرده است كه براى اختصار به ذكر برخى از ابیات آن اكتفا مىكنیم:
| ما ورثتـه مـن نـبـى الـرحـمة |
| جوامع العلم اصول الحكمـة |
| سر ابیـهـا فى علـو الـهـمـة |
| والصبر فى الشدائد الملمة |
| ثـبـاتـهـا تـنـبـئ عـن ثـبـاتــه |
| كان فیــها كــل مـكـرمــاتــه |
| لها من الصبر على المصائب |
| ما جل ان یعد فى العجائب3 |
«او گنجینه های علم و اصول حكمت را از پیامبر رحمت به ارث برده است. در بلند مرتبه بودن همت و صبر در سختیهاى خسته كننده و طاقت فرسا سرّ پدرش بود. (یعنى اوصاف پدرش در او نهان بود).
استقامت و ثبات زینب از استقامت و ثبات پدرش خبر مىدهد، گویا در وجود او تمام كرامتها [و صفات پسندیده] حضرت على علیه السلام وجود دارد. در صبر و شكیبایى بر مصیبتها آن چنان بود كه نزدیك است از عجائب شمرده شود.»
آن بانوى بزرگ كه در دوران زندگى خود با حوادث و مصائب بزرگى مواجه شده بود، در نیمه رجب سال 62 هجرى در سن 56 سالگى با كولهبارى از غم و اندوه، دنیاى فانى را وداع گفت و به دیار حق شتافت. (4)
از آن جا كه شخصیت حضرت زینب علیها السلام با واژه صبر و استقامت در برابر مصائب و سختیها قرین استبه حدى كه او را «ام المصائب» و «ام العزائم» نامیدهاند.
1) فاطمة الزهراء بهجة قلب المصطفى، احمد الرحمانى الهمدانى، نشر مرضیة، ص634.
2) زینب كبرى عقیله بنى هاشم، حسن الهى، مؤسسه فرهنگى آفرینه، ص62 - 63.
3) همان، ص64 - 67.
4) اخبار الزینبات، یحیى بن الحسن بن جعفر، ص122.
