تبیان، دستیار زندگی
روزى امـام عـلى(عـلیه‎السلام) از حال زار یتیمانى آگاه شد، به خانه برگشت و برنج و خـرمـا و روغـن فـراهـم كـرده در حـالى كـه آن را خـود بـه دوش می‎كـشـیـد، مـرا اجـازه حمل نداد، وقتى به خانه
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

خنداندن یتیمان

امام علی علیه السلام

قنبر نقل مى‎کند:

روزى امـام عـلى(عـلیه‎السلام) از حال زار یتیمانى آگاه شد، به خانه برگشت و برنج و خـرمـا و روغـن فـراهـم كـرده در حـالى كـه آن را خـود بـه دوش می‎كـشـیـد، مـرا اجـازه حمل نداد، وقتى به خانه یتیمان رفتیم غذاهاى خوش طعمى درست كرد و به آنان خورانید تا سیر شدند.

سـپـس بـر روى زانـوهـا و دو دسـت راه مـى‎رفـت و بـچه‎ها را با تقلید از صداى بَع بَع گوسفند مى‎خنداند.

بچّه ها نیز چنان مى‎كردند و فراوان خندیدند.

وقتی از منزل خارج شدیم.

گفتم: مولاى من، امروز دو چیز براى من مشكل بود.

اول: آن كه غذاى آنها را خود بر دوش مبارك حمل كردید.

دوم: آن كه با صداى تقلید از گوسفند بچه‎ها را مى‎خنداندید.

امام على(علیه‎السلام) فرمود:

اولى براى رسیدن به پاداش،

و دومـى بـراى آن بـود كـه وقـتـى وارد خـانه یتیمان شدم آنها گریه مى‎كردند، خواستم وقتى خارج مى‎شوم، آنها هم سیر باشند و هم بخندند.(1)    

پی‎نوشت:

1- شجره طوبى، ص 407 .

برگرفته از کتاب الگوهاى رفتارى امام على(علیه‎السلام)، ج اول، مرحوم محمد دشتى .

تنظیم گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی .

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.