كهف امان
حضرت امام محمّد باقر (علیه السلام) از پدران گرامیش (علیهم السلام)از حضرت امیر المؤمنین (علیه السلام) در وصف فرزندش مهدى آل محمّد (علیهم السلام) چنین نقل فرموده است كه : أوسعكم كهفاً ، وأكثركم علماً ، وأوسعكم رحماً یعنی (حضرت مهدى (علیه السلام) ) از همه شما بیشتر مردمان را پناه مى دهد و از همه شما علمش افزونتر است و رحمت و لطفش از همه فراگیرتر .
این كلام كه به نقل علاّمه حرّ عاملى چهار معصوم آن را نقل فرموده اند گوهرى از خزائن معرفت آن ولىّ الله الأعظم است كه در نهایت ظرافت ، عمق رأفت او را بیان مى كند و وسعت رحمت او را بر عموم یادآور مى شود و از آنجا كه مولى الموحّدین حضرت امیر المؤمنین (علیه السلام) رأفت او را به كهفى تشبیه مى فرماید، مى توان نكته ها فهمید كه چگونه لطف عامّش نه تنها شیعیان و محبّان ، كه حتّى عموم مردمان را فرا گرفته است ، همچون كهفى كه ملجأ هر پناهجوئى است و آغوش امن و امان بر بى پناهان گشوده است و هر كه به او روى آورد ایمن خواهد بود . با استناد به این روایت مى توان گفت كه : هر كه به آن جناب پناهنده شود و از او تقاضاى لطف و رحمت كند نا امید نخواهد گشت و آن حضرت او را امان خواهد داد و چون همگان را مى پذیرد به همین خاطر كهف امانش از همه وسیعتر است و رحمتش از همه واسعتر ، همانگونه كه درباره بشیر(1) یكى از سپاهیان سفیانى در خسف بیداء(وادی میان مکه و مدینه) و خود سفیانى كه مهمّترین دشمنان امام زمان (علیه السلام) است (در منطقه ای از شامات) چنین خواهد بود ، مگر آنكه مردمان از سایه مهرش دورى كند و در برابر این بحر موّاج لطف به ستیزگى برخیزند كه قطعاً به خاك هلاكت خواهد افتاد .
تنظیم توسط موسوی
بخش دین و اندیشه تبیان
پی نوشت
...........................
(1) بشیر به دستور جبرئیل به خدمت حضرت مهدی(ع) رفته و خبر هلاکت لشکر سفیانی را به ایشان میدهد و سپس به دست آن حضرت توبه میکند و حضرت هم مرحمت کرده و او را به حالت اولش برمیگردانند.
نذیر هم برای انذار و برحذر داشتن سفیانی، به شام میرود و او را هم از این جریان خبردار میکند و خود میمیرد.
مکه پس از این جریان امنیت خویش را باز مییابد و احدی از پادشاهان و فرمانروایان جرأت نمیکند که به قصد جنگیدن با این جمعیت تازه وارد مکه، بدانجا رو کند و هر کدام هم که راه افتاده بودند برمیگردند که مبادا آنها هم دچار چنین سرنوشتی بشوند.
امام(ع) هم که به مرتب کردن و آموزش سپاه ده هزار نفری خویش در مکه مشغول بودهاند، آنها را حرکت داده و رو به مکه میکنند تا اینکه به محلی که سپاه سفیانی فرو رفته بودند میرسند و حضرت به یاوران خویش آن نقطه را نشان میدهند.
سفیانی که بخشی از سپاهش در بیابانهای حجاز فرو رفتهاند و بخشی دیگر هم در عراق از سید خراسانی و یمنی شکست جدی خوردهاند، سعی میکند که در منطقه شام تا آنجا که میتواند تجدید قوا کند تا این امکان را بیابد که بزرگترین صحنه جنگ باحضرت را پس از ظهورشان به تصویر بکشد و جنگ خونباری را از دمشق تا قدس به پا کند.
