کلاس درس ؛یک ساعت قبل از اذان صبح

استاد سید جعفر شهیدی(ره) گفته اند: آنچه طالب علم را به مدرسه می کشاند،قرب الی الله یا عشق به فراگیری علوم آل محمد(علیهم السلام) است؛ بنابراین، طالب علم از آغاز خود را برای عالم شدن و برای تحمل هرگونه مشقتی آماده می کند؛ چنان که خود من چون عازم نجف بودم، چنین تصمیمی را گرفتم؛ به من می گفتند:« در نجف،حجره نیست؛ اگر حجره پیدا نکنی، چه خواهی کرد؟»گفتم:«در صحن بارگاه امیر المومنین(ع) می خوابم» البته در صحن نخوابیدم؛ ولی هنگام ورود به مدرسه قزوینی ها، حجره ای را به من دادند که در آن به پله های طبقه بالا باز می شد؛حجره نبود؛ انبار بود! روز که در را باز  می کردم، تنها می توانستم اجسام را تمیز بدهم؛ ناچار برای مطالعه به پشت بام می رفتم. از گرمای پنجاه درجه تابستان و گرسته ماندن روزهای پی در پی، چیزی نیم گویم؛ چرا که عموم طلبه ها در این مشقت با من شریک بودند.                                       

با این حال، درسها از یک ساعت به اذان صبح تا دو ساعت از شب گذشته، برقرار بود. خدمت آقای حاج شیخ صدرا بادکوبه ای رفتم تا برای ما درس بگوید؛ فرمود:«وقت ندارم!»ولی ما اصرار کردیم و قرار شد یک ساعت به اذان صبح مانده ، برای ما درس بگوید.                                                                                                                 _{مردان علم در میدان عمل،ج 5، ص80}