تبیان، دستیار زندگی
اگر گرفتاری اگر حاجتی داری اگر از خدا چیزی می خواهی راهش این است.از دعاهای خود خوانده وساختگی بپرهیز واز امام صادق _علیه السلام- بیاموز
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

دعا اختراع می کنم،پس هستم!

دعا

یکی از موضوعاتی که در ادبیات فارسی وادبیات عرفانی ایرانی -اسلامی همواره مورد توجه بوده است و برآن سفارش شده است، دعا کردن به هر زبان و در حالت است. البته درتایید این مطلب آیات قرآن نیز دلالت داردبه عنوان نمونه می توان به آیه زیر استناد جست:

وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی وَلْیُؤْمِنُواْ بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ «البقرة/186»

و چون بندگان من از تو درباره من بپرسند (بگو كه) من حتما (به همه) نزدیكم، دعاى دعاكننده را هنگامى كه مرا بخواند اجابت مى‏كنم، پس دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان آورند، شاید كه راه یابند.

اما من چگونه و با چه ضمانتی دعا کنم که کاملا مطمئن باشم دعای من برآورده می شود؟

مولوی در شعر معروف خویش پاسخی به  این سوال داده است که جای دقت و بررسی دارد:

 انکار کردن موسی علیه السلام بر مناجات شبان         

دید موسی یک شبانی را براه                                                او  همی‌گفت ای خداوای اله

تو کجایی تا شوم من چاکرت                                            چارقت دوزم کنم شانه سرت

دستکت بوسم بمالم پایکت                                             وقت خواب آید بروبم جایکت

ای فدای تو همه بزهای من                                            ای بیادت هیهی و هیهای من

این نمط بیهوده می‌گفت آن شبان                                    گفت موسی با کی است این ای فلان

گفت با آنکس که ما را آفرید                                              این زمین و چرخ ازو آمد پدید

گفت موسی های بس مدبر شدی                                   خود مسلمان ناشده کافر شدی

گر نبندی زین سخن تو حلق را                                          آتشی آید بسوزد خلق را

دوستی بی‌خرد خود دشمنیست                                     حق تعالی زین چنین خدمت غنیست

با کی می‌گویی تو این با عم و خال                                   جسم و حاجت در صفات ذوالجلال

گفت ای موسی دهانم دوختی                                         وز پشیمانی تو جانم سوختی

جامه را بدرید و آهی کرد تفت                                           سر نهاد اندر بیابانی و رفت

 عتاب کردن حق تعالی موسی را علیه السلام از بهر آن شبان

وحی آمد سوی موسی از خدا                                          بنده‌ی ما را ز ما کردی جدا

تو برای وصل کردن آمدی                                                  یا برای فصل کردن آمدی

تا توانی پا منه اندر فراق                                                   ابغض الاشیاء عندی الطلاق

ما زبان را ننگریم و قال را                                                  ما روان را بنگریم و حال را

ناظر قلبیم اگر خاشع بود                                                  گرچه گفت لفظ ناخاضع رود

وحی آمدن موسی را علیه السلام در عذر آن شبان

چونک موسی این عتاب از حق شنید                                در بیابان در پی چوپان دوید

بر نشان پای آن سرگشته راند                                         گرد از پره‌ی بیابان بر فشاند

گام پای مردم شوریده خود                                               هم ز گام دیگران پیدا بود

عاقبت دریافت او را و بدید                                                 گفت مژده ده که دستوری رسید

هیچ آدابی و ترتیبی مجو                                                 هرچه می‌خواهد دل تنگت بگو

کفر تو دینست و دینت نور جان                                          آمنی وز تو جهانی در امان

ای معاف یفعل الله ما یشا                                               بی‌محابا رو زبان را بر گشا

آنچه در این شعرقابل تامل است عدم توجه به تفاوت میان دعا و مناجات است. آنچه چوپان بینوامی گفت دعا نبود بلکه راز و نیاز عاشقانه ای با خدای محبوب خویش می کرد.اما باید بدانیم که دعا کردن حقیقتا دقت و هنر مندی می خواهد .زیرا دعا از راههای آسمانی به در گاه و عرش الهی می رسدو نه از راههای زمینی لذا حضرت علی -علیه لسلام-فرمود از من بپرسید قبل از آنکه مرا ازدست بدهید. به خدا قسم من به راههای آسمانی آگاه ترم تا به راههای زمینی.بنابراین اگر  در دعا کردن  هشیار نباشی معلو م نیست تیر دعایت به سوی کدامین آسمان رها شود .آیا به عرش می رسد ویا اینکه به سوی خمدت باز می گردد!اگر دعی صائب  ومستجاب می خواهی این مطلب را بخوانید.

مرحوم کلینی در الکافی از عبدالرحیم قصیر، روایت کرده که گفت: بر حضرت صادق(علیه السلام) وارد شدم و عرض کردم: فدای تو شوم! از پیش خود، دعایی اختراع کرده ام، فرمود:«واگذار مرا از اختراع خود ! هرگاه تو را حاجتی روی دهد، پس پناه بر به رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) و دو رکعت نماز بخوان و هدیه کن آن را به حضرت رسول (ص). عرض کردم: به چه نحو بخوانم این نماز را؟ فرمود: غسل می کنی و دو رکعت نماز می گذاری، مثل نماز فریضه در افتتاح و اختتام و چون سلام گفتی، می گویی:

اللهُمَّ اَنتَ السَّلامُ وَ مِنکَ السَّلامُ وَ اِلَیکَ یَرجِعُ السَّلامُ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ و آل مُحَمَّدٍ و بَلِّغ رُوحَ مُحَمَّدٍ مِنّی السَّلامَ وَ اَرواحَ الاَئِمَّةِ الصّادِقینَ سَلامی وَاردُد عَلیَّ مِنهُمُ السَّلامَ وَ السَّلامُ عَلَیهِم وَ رَحمَةُ اللهِ وَ بَرَکاتُهُ اَللهُمَّ اِنَّ هاتَینِ الرَّکعَتینِ هَدیَّةٌ مِنّی اِلی رَسُولِ اللهِ فَاَثِبنی عَلَیهِما ما اَمَّلتُ وَ رَجَوتُ فیکَ وَ فی رَسُولِکَ یا وَلِیَّ المُومِنین

پس به سجده می روی و چهل مرتبه می گویی:

یا حَیُّ یا قَیُّومُ یا حَیّاً لا اِلهَ اِّلا اَنت یا ذَالجَلالِ وَ الاِکرامِ یا اَرحَمَ الرّاحِمینَ.

پس جانب راست صورت را بر زمین می گذاری و این دعا را چهل مرتبه می گویی. سپس جانب چپ صورت را بر زمین می گذاری و بازچهل مرتبه می گویی. آن گاه سر از سجده برمی داری و دست را بلند می کنی و چهل مرتبه می خوانی. سپس دست ها را به گردن خود می گذاری و التجا می بری به انگشت شهادت خود و چهل مرتبه می خوانی. پس می گیری ریش خود را به دست چپ و گریه می کنی و اگر گریه ات نیامد، خود را به گریه می اندازی و می گویی:

یا مُحَمَّدٍ یا رَسُولَ اللهِ اَشکُواِلَی اللهِ وَ اِلَیکَ حاجَتی وَ اِلی اَهلِ بَیتِک َالرّاشِدینَ حاجَتی وَ بِکُم اَتَوَجَّهُ اِلَی اللهِ فی حاجَتی

پس به سجده می روی و می گویی: یا اللهُ یا اللهُ ؛ آن قدر که نفس منقطع شود.

پس می گویی: صَلَّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ وَ افعَل بی کَذا و کَذا ، و حاجت خود را می خواهی.

پس امام صادق علیه السلام فرمود: «من ضامنم بر خدای- عزّ و جلّ- که از جای خود حرکت نمی کند مگر آن که حاجت او برآورده شود.  (1)

1)مفاتیح النجاح،غلامحسین مجیدی


گروه دین و اندیشه -تبیان

رضاسلطانی

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.