اجازه ، می خوام مستقل بشم!
یکی از عمومی ترین نیازهای نوجوان کسب استقلال از افراد خانواده و دیگران است. مطالعات نشان داده که اضطراب در کسانی بیشتر دیده می شود که دچار ناامنی شدید ، عدم اعتماد به نفس ، وابستگی ناسالم به والدین به خصوص مادر هستند. کسب استقلال در بسیاری از نوجوانان اضطراب ایجاد می کند. از جمله حالاتی که در زمینه مستقل شدن دیده می شود ، تضاد و دوگانگی است ، یعنی نوجوان در حالی که می خواهد و می داند که باید مستقل شود از استقلال نیز می ترسد.
والدین باید وضعیتی فراهم آورند تا نوجوان با به دست آوردن اعتماد به نفس، امنیت روانی و جرات تجربه کردن، به تدریج در صدد کسب استقلال برآیند.
برای جلوگیری از این دوگانگی والدین باید وضعیتی فراهم آورند تا نوجوان با به دست آوردن اعتماد به نفس، امنیت روانی و جرات تجربه کردن، به تدریج در صدد کسب استقلال برآیند. یکی از دلایل اساسی در اضطراب ناشی از مستقل شدن، عدم آگاهی از وضعیتی است که نوجوان بعد از مستقل شدن پیدا خواهد کرد. به نوجوان باید مسئولیت و فرصت داد که در بسیاری از امور مربوط به خود اظهار عقیده کنند و تصمیم بگیرد ، ولو اینکه اشتباه کند و نباید نوجوانان را به خاطر اشتباهاتشان مورد تنبیه یا تحقیر قرار داد بلکه باید به آنها این فلسفه را آموخت که زندگی سراسر تلاش و مبارزه است و آنها می توانند از خطاهای خود درس های مفید بیاموزند.
در نیاز نوجوانان به کسب استقلال تفاوت های فردی وجو دارد به همین دلیل نباید آنها را با دیگران مقایسه و یا ملامت کرد.
در نیاز نوجوانان به کسب استقلال تفاوت های فردی وجو دارد به همین دلیل نباید آنها را با دیگران مقایسه و یا ملامت کرد زیرا گاهی باعث دلسردی، احساس ناامنی و اضطراب می شود. بطور خلاصه بالا بردن میزان مقاومت و تحمل کودک در برابر ناکامی و سختی ها، ارضاء صحیح نیازهای کودک، ایجاد امنیت روانی و به وجود آوردن الگوهای رفتار مناسب می تواند در پیشگیری رفتار پرخاشگرانه موثر باشد.
توصیه های زیر در این زمینه مفید است:
- والدین و دیگران باید تا حد ممکن از امر و نهی های زیاد ، بی مورد و غیر اصولی خودداری کنند.
- از ایجاد ممنوعیت و محدودیت های بی مورد که مغایر با نیاز نوجوان به کسب آزادی و استقلال است خودداری کرد.
- با تقویت روحیه نوجوان به خصوص تکیه بر مهارت ها و توانایی های مثبت او، باید روش های مناسب مواجهه با ناکامی را به او آموخت.
- به نوجوانان باید آموخت که در مقابله با خشم به جای اینکه بدون تفکر خشمی کنترل نشده ابراز دارند منطقی برخورد کنند و بدون توهین و تحقیر به دیگران ابراز وجود کنند و عواطف خود را بیان کنند.
- باید به او فهماند که نحوه برخورد دیگران با او تا حدی نتیجه رفتار خود اوست.
- در برابر پرخاشگری نوجوان نباید از تنبیه یا تحقیر استفاده کرد، زیرا این رفتارها خود باعث تشدید پرخاشگری می شوند بهتر است به عمل پرخاشگرانه او، پاسخ نداد، منتها باید به نوجوان فهماند که بی اعتنایی ظاهری به پرخاشگری او حمل بر تایید یا قبول آن نیست.
منبع :ابتکار - با تغییر
تنظیم برای تبیان :داوودی
مقالات مرتبط :
