نعمت فراموشى!
توحید مفضل 16
خدا شناسی در كلاس امام صادق علیه السلام
... پایان روز بود و مفضل در "روضه"، میان قبر و منبر رسول خدا نشسته بود. "ابن ابی العوجاء" و دوستش مشغول گفتگو بودند و مفضل حرفهای آنان را می‌شنید تا آنكه صحبت آنان به اینجا رسید كه ابن ابی العوجاء گفت: هیچ پردازش، تدبیر و تقدیری نبوده و آفرینش، صانع و تدبیرگری ندارد، بلكه همه چیز خود به خود و بدون تدبیرِ مدبری پدید آمده و دنیا همیشه چنین بوده و چنین خواهد بود. مفضل سخت از این سخن برآشفت ولی توان مقابله‌ی علمی با آن را نداشت و همین باعث شد تا به سراغ امام صادق -كه سلام و درود خدا برو باد- برود...
در 15 شماره پیش، كلام دلنشین امام را در عجایت خلقت و تدبیر آفریدگار آن نوش كردید و اكنون ادامه بحث را پذیرا باشید.
برای اطلاع از موضوع بحث و فرایند آن حتماً سری به مقالات پیشین این مجموعه بزنید!
حافظه و فراموشی
بدان كه نعمت فراموشى بسیار بزرگتر از نعمت حافظه و یادآورى است. اگر (نعمت) فراموشى نبود، هیچ كس مصیبت و سختى خود را فراموش نمی‌كرد. حسرتش پایان نمی‌یافت، كینه‌اش تمام نمی‌گشت.
با یاد داشتن (و عدم فراموشى) آفات دنیا هیچ گاه از آن بهره نمی‌جست. امیدى به فراموشى و غفلت سلطان (و حاكمى كه دشمن اوست) و رهایى از حسد رشكبران نداشت.
آیا نمی‌بینى كه چگونه دو نیروى حافظه و فراموشى كه ضد یكدیگرند، هر كدام براى مصلحتى خاص در نهاد آدمى نهفته شده است؟
حال كه چنین است و این دو نعمت (خداى جل و علا) كه ضد یكدیگرند به سود انسان كار می‌كنند و هر كدام براى آدمى ضرورى است، چرا باید برخى (از مردم نادان و مشرك) در این اشیاء متضاد به دو خالق و آفرینشگر متضاد معتقد شوند؟
