سفر به ابیانه

روستای ابیانه در 40  كیلومتری شمال غربی شهرستان نطنز، در دامنه كوه كركس واقع شده است. ابیانه منطقه ‏ای خوش منظره، خوش آب و هوا و دارای موقعیت طبیعی مساعدی است. شمارِ خانه ‏های ابیانه در سرشماری سال 1361 برابر با 500 واحد برآورد شده است. این خانه‏ ها تماماً بر روی دامنه ای در شمال رودخانه برزرود بنا شده است.

اتاق های ابیانه دارای پنجره‏های چوبی اُرسی مانند هستند و اغلب دارای ایوان ها و طارمی های چوبی پیش آمده، مشرف بر كوچه ‏های باریک كه به صورت مناظر جالبی در آمده‏اند. نمای خارجی دیوارها در خانه‏ های ابیانه با خاك سرخ رنگی كه معدن آن در مجاورت روستا قرار دارد، پوشیده شده است.

مردم ابیانه به كشاورزی و باغداری و دامداری مشغول هستند كه با روش های سنتی اداره می‏شود. بیشتر زنان در امور اقتصادی با مردان همكاری دارند. ابیانه دارای هفت رشته قنات است كه برای آبیاری مزارع و باغات مورد استفاده قرار می‏گیرد. گندم، جو، سیب‏ زمینی و انواع میوه به خصوص سیب، آلو، گلابی، زردآلو، بادام و گردو در ابیانه به دست می‏آید.

مردم ابیانه به سبب کوهستانی بودن منطقه و دور بودن محل آنها از مراکز پر جمعیت و راه های ارتباطی، قرن ها در انزوا زیسته و در نتیجه بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله زبان و لهجه ی قدیم خود را حفظ کرده ‏اند.

زبان مردم ابیانه فارسی با لهجه خاص ابیانه ‏ای است كه با لهجه‏ های متداول در مناطق دیگر تفاوت اساسی دارد. لباس سنتی آنها، هنوز هم میان آنها رواج دارد و در حفظ آن تأكید و تعصب از خود نشان می‏دهند.

مردان شلوار گشاد و درازی از پارچه سیاه و زن ها از پیراهن بلندی از پارچه‏ های گلدار و رنگارنگ استفاده می نمایند.

علاوه بر این، زن های ابیانه معمولاً چارقدهای سفید رنگی بر سر دارند.

در سال های اخیر قالی‏بافی در ابیانه رواج پیدا کرده و نزدیک به 30 کارگاه قالی‏بافی در آنجا دایر شده است. در گذشته گیوه ‏بافی از جمله مشغله‏ های پردرآمد زن های ابیانه بوده است که امروزه تا حدی متروک شده است.

قدیمی ‏ترین اثر تاریخی ابیانه آتشكده‏ای است كه مانند دیگر بناهای ده در سراشیبی قرار گرفته است. آتشكده ابیانه را نمونه ‏ای از معابد زردشتی دانسته‏اند كه در جوامع كوهستانی ساخته می‏شد. مهم‏ترین بنا و اثر تاریخی این روستا یك باب مسجد جامع و قدیمی ترین اثر تاریخی این مسجد نیز منبر چوبی منبت‏كاری آن است كه در سال 466 ه.ق ساخته شده است. مسجد قدیمی دیگر ابیانه مسجد برزله است كه دارای فضای دلبازی است و روی لنگه در شرقی آن سال 701 ه.ق نوشته شده كه مربوط به دوره ی ایلخانان است. مسجد تاریخی دیگر ابیانه مسجد حاجتگاه است كه كنار صخره‏ای در كوهستان بنا شده و بر در ورودی شبستان آن تاریخ 952 ه.ق مشاهده می‏شود.

روستای ابیانه دارای دو زیارتگاه است. یكی مرقد شاهزاده عیسی و شاهزاده یحیی در جنوب روستا كه به گفته اهالی، فرزندان امام موسی كاظم بوده‏اند و زیارتگاه دیگر ابیانه قدمگاه نامیده می‏شود. از جمله جاها و اماكن دیدنی دیگر ابیانه می‏تواند از خانه غلام نادرشاه و خانه نایب حسین كاشی نام ببرد.

در ایام گلاب گیری که معمولاً اواخر اردیبهشت رخ می دهد؛ خیل عظیمی از مسافران و گردشگران به سمت این روستا روانه می شوند. ابیانه مسیری نسبتا طولانی دارد. علاوه بر این به علت قرار نداشتن بر روی هیچ کدام از راه های اصلی، ماشین خطی یا مینی بوسی در آن مسیر کار نمی کند. ابیانه در جنوب کاشان و در فاصله حدود 80 کیلومتری آن قرار دارد.

این روستا هم از طریق جاده کاشان-نطنز و هم از اتوبان کاشان-اصفهان قابل دسترسی است. از دو راهی مسیر کاشان به نطنز تا ابیانه حدود 22 کیلومتر فاصله است که مسیری زیبا و سر سبز است. مسیر کاملاً کوهستانی و دره مانند است که جای جای آن را باغ های پر درخت پوشانده است.

یکی از مهمترین دلایل شهرت ابیانه، نزدیکی به شهرهایی همچون کاشان، قمصر، اصفهان و به طور کل در دسترس بودن آن است. در حال حاضر این روستا تقریباً خالی از سکنه است و تنها تعداد معدودی از ساکنان مسن در روستا حضور دارند که اغلب مشغول فروش اجناس خود به گردشگران هستند.

منابع:

سایت ویکی پدیا

سایت نظنز زیبا

سایت آفتاب

سایت آنوبانینی

تهیه و تنظیم و گردآوری برای سایت تبیان: زهره پری نوش

مطالب مرتبط

تصاویری دیدنی از ابیانه (1)

تصاویری دیدنی از ابیانه (2)

تصاویری دیدنی از ابیانه (3)

تصاویری دیدنی از ابیانه (4)

تصاویری دیدنی از ابیانه (5)