ویتامین اسارت
پس از محکومیت عراق توسط سازمان ملل متحد به خاطر بد رفتاری با اسرای ایرانی در اردوگاه ها و اعتراف رسمی وزیر امور خارجه وقت رژیم بعث به این موضوع ، رفتار وحشیانه مامورین عراقی ها در اردوگاه اندکی کاهش یافت. در همین اثنا افسری عراقی معروف به ملازم کریم که افسر توجیه سیاسی بود وارد اردوگاهمان شد. او دارای چشمان زاغ و خیره بود که از آنها شیطنت و نفرت می بارید ولی با مکر و حیله و با رفتاری موذیانه، تلاش داشت که آنها را مهربان نشان دهد. وقتی دست روی شانه ی بچه ها می گذاشت، با گرمی صحبت می کرد. چیزی که در هیچ یک از افسران عراقی دیده نشده بود او با گپ زدن های طولانی با بسیاری از بچه ها، تلاش می کرد تا جایی در دل آنها برای خود باز کند و دوستی قابل اعتماد برای آنها باشد. اما بچه ها بدون اینکه متوجه بشود او را سر کار می گذاشتند.
بچه ها خودشان را تسلیم اسارت نمی کردند بلکه اسارت را تسیم خود کردند و از لحظه لحظه عمرشان کمال استفاده را می نمودند و در تلاشی مداوم در اموری کاملا ابتکاری مشغول بودند و همیشه در جنب و جوش بسر می بردند. با این اندیشه هر کسی که در فکر استفاده مطلوب از فرصت ها بود به قول سید و مراد آزادگان حاج آقا ابو ترابی ( رضوان الله تعالی علیه ) اگر چه درهای دنیا به روی ما بسته شده است ، به یقین درهای بسیاری بر روی ما باز شده است .
در توسل و تقرب در علم و سازندگی و خود سازی و ... به حق خداوندی خدا اگر این موج و شتاب و عشق و شفقت و شیفتگی در مملکت ما ایجاد بشود به یقین و بلاشک به اوج قله های پیشرفت و بالندگی از هر حیث نائل خواهیم آمد. خلاصه هر کس فکر می کرد و شتاب می نمود که از این فرصت های پیش آمده به نحو احسن بهره برداری نماید. ظاهرا شکنجه ها و اذیت و آزار ها و وضع انواع ممنوعیت ها برای محدود شدن، توسط عراقی ها اثر چندانی بر روحیه قوی و سرشار از ایمان آنها نمی گذاشت آنها حتی به شوخی اذیت و آزارهای عراقی ها را ویتامین اسارت نام نهاد بودند.
منبع : خاطرات جهادگران آزاده استان خوزستان
