مهر و تسبیح و جانماز مادر هنوز بوی ذکر می‌دهد...
فرزندم شهادت گوارایت باد...
گرامی باد یاد و خاطر پدران و مادران شهیدی که اکنون در میانمان نیستند!
- خدایا دنیا را تو آفریدی و بی تو دنیا و هیچ‌چیز، حتی هیچ هم معنی نداشت، مهربان! انسان را آفریدی و در خیل عظیم انسان‌ها و در سلسله‌ی وجودشان 124000 پیامبر قرار دادی که انسان‌ها را بی‌وجود آنها معنایی برای زیستن نیست. جانان 124000 پیامبر فرستادی و در آن جمع مصطفی(ص) را خاتم قرار دادی تا نگین هدایت باشد و آن 124000 تن بی محمّد(ص)، کارشان، عمرشان، وجودشان عبث می‌بود و محمّد(ص) را نقطه پرگار هستی قرار دادی،
خدایا از خاتم، زهرا را و از زهرا و علی، 11 گل به هستی روا داشتی که دنیا را گلستان کردند و بی‌آنان و امید حضورشان، خاتم را چگونه توان زیستن بود.
معبود من 14 گل را به سست‌ترین دنیا عطا کردی تا کرامت، هدایت، جود و مهربانیت را به رخ عالم و کائنات بکشی که از تو همان کرم و لطف انتظار می‌رود که خدایی و پروردگار بی‌همتا، اما افسوس که پَستان تاب و تحمل سروران نبود و ملعونان و دشمنان پاکی، تک تکشان را به دست خصمانه‌ی نفرین شده‌شان پرپر کردند تا اینکه به چهاردهمین رسید، به زیباترین و مظلوم‌ترین و تنهاترین؛ آدمیان آنقدر پست شده بودند که مصمّم به از میان برداشتن آخرین امید باغ هستی بودند و او به لطف تو از نظرها غایب شد. سال‌ها گذشت، از نور وجودش ایران عزیزمان را سیراب کردی، نعمت شیعه امیرالمومنین را بر ما عرضه داشتی و پروراندی جوانان این مرز و بوم را به برکت نور مهدی(عج).
سختی دلتنگی برای مولایمان و چپاول ثروت شیعه و به یغما بردن اموال اسلام خونمان را به جوش آورد و به مدد خود مهدی (عج) طاغوت را در هم شکستیم و خاک و خون و مال و جان و تمام هستی‌مان را در راه تو نهادیم.
بار دیگر خصم دیرینه، زخم کهنه‌ی کینه‌ی علی (ع) سر باز کرد و این بار دنیا یک پارچه شد تا بسوزاند برای همیشه پرچم مزیّن به نام علی را، مهد پذیرایی مهدی را، اما این بار نیز جوانانمان دویدند و با دست خالی و با خون خود صحرای انتظار منجی را آبیاری کردند تا تنها نهال باقی مانده‌اش آن مضطر تنها لبخندی بزند و دمی چشم‌های زیبای مهربانش از اشک خالی شود.
به راستی که بودند آنها که رفتند، مگر نه اینکه در همین کوچه‌ها می‌دویدند، بازی می‌کردند، رشد می‌کردند، آنان که تنها اسم‌هایشان اکنون در گوشه‌ای از دیوارهای شهر، غریبانه به گوشه‌ای خزید، و یادشان کجاست؟ در غفلتکده‌ی روزگار ما؟ خدا می‌داند. کدام مادران بودند که فرزندانی چون شهدا را تربیّت کردند و کدام پدران بودند که تا ندای «کیست مرا یاری کند؟» یوسف زهرا را با گوش جان شنیدند، بی‌درنگ خود بندهای پوتین فرزندان را بستند و آنان را راهی جبهه‌ها کردند.آری اینک ، من و تو ، باید کمر همت مردانه بندیم اول خود و سپس فرزندانمان را چنین بپرورانیم . زیرا ، دست پروردگان مهدی خود مهد پرورش یاران و یاوران اویند.
پیام امام به خانواده‌های شهید
خانواده‌های شهدا تا همیشه‌ی تاریخ، این مشعل داران راه اولیاء افتخار روشنایی طرق الی‌الله را بر عهده گرفته‌اند. از شهدا که نمی‌شود چیزی گفت، شهدا شمع محفل دوستانند، شها در قهقهه‌ی مستانه‌شان و در شادی وصول‌شان عند ربهم یرزقونند و از نفوس مطمئنه‌ای هستند که مورد خطاب (فادخّلی فی عبادی وادخّلی جنّتی) پروردگارند. اینجا صحبت عشق است و عشق و قلم در ترسیم‌اش برخود می‌شکافند. ( حضرت امام خمینی(ره) ) .
