امام و انتظار
امام صادق (ع) در فراق مهدی (عج)
به همراه «مفضّل»، «ابوبصیر» و «ابان» خدمت امام صادق (ع) رسیدیم و دیدیم كه آن حضرت بر روی خاك‌ها نشسته، در حال گریه است. سراسر وجود او را حزن و اندوه فراگرفته بود، آثار غم و اندوه در صورتش ظاهر گشته بود.
امام صادق (ع) گاه مشتاقانه از زمان ظهور آخرین حجّت خدا صحبت می‌كند و به حال كسانی كه آن زمان را درك می‌كنند، غبطه می خورد و می‌فرماید: «فطوبی لمن أدرك ذلك الزّمان؛ خوشا به حال كسی كه آن زمان را دریابد»
گاه نیز عاشقانه آرزوی درك زمان آن حضرت را می‌كند و می‌فرماید: «و لو أدركته لخدمته أیّام حیاتی؛ اگر زمان [ظهور] او را درك می‌كردم همة عمرم را در خدمتش می‌گذراندم»
و گاه با مشاهدة شرایط غیبت آن حضرت از خود بی خود شده و سیل اشك از دیدگان جاری می‌سازد. «سُدَیر صیرفی» می‌گوید: به همراه «مفضّل»، «ابوبصیر» و «ابان» خدمت امام صادق(ع) رسیدیم و دیدیم كه آن حضرت بر روی خاك‌ها نشسته، در حال گریه و زاری است. سراسر وجود او را حزن و اندوه فراگرفته بود، آثار غم و اندوه در صورتش ظاهر گشته بود، رنگ چهرة او به كلّی دگرگون شده بود، سیل اشك از دل پر خون و قلب پر التهاب او برخاسته بود و بر گونه‌هایش فرو می‌ریخت و در این حال این گونه زمزمه می‌كرد: «سیّدی غیبتك نفت رقادی و ضیّقت علیّ مهادی، و ابتزّت منّی راحة فؤادی؛ ای آقا و سرور من! غیبت تو خواب از دیدگانم ربوده، عرصه را بر من تنگ نموده و آسایش و آرامش را از قلبم گرفته است» هنگامی كه امام صادق(ع) را این چنین پریشان دیدیم، دل‌هایمان آتش گرفت و هوش از سرمان پرید كه چه مصیبت جانكاهی برای حجّت خدا روی داده و چه فاجعة اسفباری بر او وارد شده است. عرض كردیم: (چه حادثه‌ای بر شما روی آورده كه این چنین اشك از دیدگانتان فرو می‌ریزد؟) امام صادق(ع) آهی عمیق به پهنای قفسة سینه از اعماق دل بركشید و به ما روی كرد و فرمود: «صبح امروز در مورد تولد، غیبت، درازی غیبت و دیرزیستی قائم ما و گرفتاری باورداران در آن زمان، راه یافتن شكّ و تردید در دل مردم در اثر طول غیبت و مرتد شدن مردم از آیین مقدّس اسلام را تفکر می کردم، دلم به حال مردم آن زمان سوخت و امواج غم و اندوه بر پیكرم فرو ریخت»
در پایان جا دارد از خود بپرسیم آیا ذرّه‌ای از آن سوز و گداز و اندوه فراق كه در قلب‌های همة معصومان به ویژه امام صادق(ع) بوده است تا آنجا كه خواب و آرامش را از آنها می‌ربوده و زندگی را بر آنها دشوار می‌ساخته است، در دل ما وجود دارد؟ آیا هیچ شده است كه در خلوت خود بر فتنه‌ها، مصیبت‌ها، انحراف‌ها و... كه در زمان غیبت گریبان‌گیر اهل ایمان می‌شود، گریه كنیم؟ آیا تاكنون اتفاق افتاده است كه با همة وجود سنگینی مصیبت غیبت را درك كنیم و در نبود امام زمانمان از ته دل ناله سر دهیم؛ نالة مادری كه عزیز خود را از دست داده است؟
گردآوری شده توسط: محمد فروزان
