غسل احرام؛ شستشوى گناهان
معناى غسل كردن در حال احرام ـ گرچه مستحب مى‌باشد ـ این است كه: «خدایا! من آن گناهان را شستشو كردم.»
در واقع سه كار باید انجام شود:
1ـ دیگر گناه نمى‌كنم.
2ـ تصمیم گرفته‌ام كه براى همیشه مطیع باشم.
3ـ گناهان گذشته را شستشو و جبران مى‌كنم.
انسان یك وقت لباس چركین و كهنه را، كه مدتى است پوشیده، از بدن بیرون مى‌آورد و لباس نو و پاكیزه‌اى مى‌پوشد كه در اینجا دو كار انجام داده است. ولیكن اگر بدن را تطهیر كرد و شستشو داد، كار سوم را انجام داده است. در حج نیز مطلب چنین است كه فرموده‌اند: لباس كهنه و دوخته؛ یعنى لباس معصیت را از تن درآورید و قبل از آن كه لباس احرام را بپوشید، غسل كنید ـ كه مستحب است ـ و گناهان گذشته را با آب توبه شستشو نمایید؛ یعنى خدایا! من دیگر گناه نمى‌كنم، بلكه حتى گناهان گذشته را نیز مى‌خواهم شستشو نمایم. مهم این نیست كه انسان از این به بعد گناه نكند بلكه مهم آن است كه گناهان گذشته را هم ترمیم كند و اثر غسل همان ترمیم است.
سرّ غسل كردن آن است كه یعنى خدایا من همه آن معاصى و گناهان را در پاى توبه تو ریختم و اینك با بدن پاك و قلب پاك، جامه پاك به نام جامه طاعت در بر مى‌كنم.
هر انسانى كه مستطیع مى‌شود و به مكه مى‌رود چنین نیست كه به آن اسرار آشنا باشد، تنها كسانى كه از مخزن حكم با خبر باشند، از سرّ حكم آگاهند و به آن سرّ مى‌رسند.
بدیهى است روایت مُرسَلى كه از امام سجاد (سلام الله علیه) نقل كردیم كه حضرت به شبلى فرمود:
«... تو به میقات نرفته‌اى، احرام نبسته‌اى و ...»، لسانِ نفى «كمال» است، نه نفى «صحّت»، پس اگر كسى به اسرار حج آشنا نباشد و حج برود، حج كاملى انجام نداده است.
ممكن است صحیح باشد و قضا هم نداشته باشد و در ظاهر، ذمّه‌اش برئ شده باشد، اما روحش تعالى پیدا نكرده است؛ چرا كه به اسرار آگاه نبوده و در هنگام عمل اسرار را قصد نكرده است.
امام سجّـاد (علیه السـلام) به گوشـه‌اى از اسرار اشـاره نمـوده و بیـان فرمودند:
شما وقتى در میقات تنظیف مى‌كنید؛ در حقیقت خود را از ریا و نفاق تطهیر مى‌نمایید. طاهر نمودن بدن، الگو و نمونه‌اى است از تطهیر دل و قلب از ریا و نفاق.
آنگاه كه احرام مى‌بند
ید، هر آنچه را كه خداوند متعال بر شما حرام كرده است، شما هم بر خود حرام مى‌كنید و متعهد مى‌شوید كه در مرز حرام راه نروید.
برگرفته از كتاب عرفان حج، آیة‌الله جوادی آملی .
