سفر بی بازگشت به مریخ!
آقای «باز آلدرین»، دومین مردی که در ماه فرود آمد و یکی از حامیان خسته ناپذیر کشفیات فضایی، می گوید : به باور من اولین کاشفان مریخ باید برای همیشه همانجا بمانند. درست همانند اروپایی های که امریکا را کشف نمودند، یک گروه کوچک از کاشفان سیارات باید روزی در مریخ فرود آیند، همانجا خانه بسازند، زندگی کنند و در نهایت همانجا بمیرند.
ولی ساختن مسکن در سطح مریخ کار ساده ای نیست. اولاً به دلیل اینکه جو مریخ، 100 مرتبه نازک یا رقیق تر از جو زمین است و دوماً این سیاره میدان مغناطیسی مناسبی ندارد تا در برابر هجوم نابود کننده تابش های خورشیدی بتواند حفاظت کند. اما مریخ در مقایسه با هر گزینه دیگر در منظومه شمسی، به عنوان یک مکان یا جهان قابل زیست، توانایی های خوبی را به ما پیشکش می کند.
40 سال بعد از فرود آلدرین بر سطح ماه، می توان نا امیدی او را به علت اینکه فعلاً هیچ برنامه برای ترک مدار زمین توسط انسان وجود ندارد، درک کرد. شاید یک تلاش پیشگام به سوی مریخ بتواند این نا امیدی را رفع کند، البته اگر موفق شویم!
هدف از فرستادن یک مأموریت سرنشین دار به مریخ همیشه مورد بحث و گفتگو بوده. یعنی کی را باید فرستاد!؟ این مأموریت چقدر به طول می انجامد؟ آیا فرستادن یک انسان گزینه مناسبی است؟ آیا واقعاً به خرج کردن پول و زمان اش می ارزد؟ اما چه بخواهید یا نه، انسان همیشه برای سر زدن به بیرون از زمین جسارت کامل را داشته و دارد ( چه اراده سیاسی یا منابع مالی موجود باشد یا نه، ولی قصه ما چیز دیگری است.)
کاشفان مریخ باید برای همیشه همانجا بمانند!!
این کار را چگونه باید انجام داد؟ درباره اکتشافات بعدی مریخ گمانه زنی های زیادی انجام شده و ما در حال برداشتن اولین گامهای کودکانه به سوی هدف نهایی یعنی یک مأموریت سرنشین دار هستیم. مریخ نورد فونیکس که به مثابه یک "مأموریت دیده بانی" نام گذاری شده، قصد دارد تا به برنامه ریزی مهاجرت های بعدی کمک کند، یعنی سفینه هایی مانند مدار گرد اکتشافی مریخ ( اشاره ما به اسم این مأموریت است، زیرا قبل از فرستادن نیرو، اول یک محل باید درست بررسی شود). این مدار گرد، یک طیف سنج منسجم تصویر بردار اکتشافی برای مریخ دارد و هدف اولیه آن یافتن بقایای مواد معدنی در سطح مریخ است که شاید بتواند به درد فرود سفینه های سرنشین دار بخورد. هر مأموریتی که به مریخ فرستاده می شود، دارای وظایفی است که به برنامه ریزی های آینده حضور انسان در سیاره سرخ کمک می کند.
آقای باز آلدرین تجربیات خود در برنامه آپولو را در دیدگاه هایش برای سفر انسان به مریخ شریک می سازد. از آنجائیکه سفر سرنشین دار به مریخ همانند هر سفر دیگر مدت 18 ماه به طول می انجامد، به باور آقای آلدرین بیشتر احساس می شود که گویا سفر یک طرفه خواهد بود. او می گوید" به همین علت باید انسان ها را برای همیشه به آنجا فرستاد. اگر نمی خواهیم این کار را بکنیم مسئله طور دیگر است. فکر نمی کنیم بتوانیم یکبار برویم و هزینه لازم برای این گونه سفر ها را که بعد از مدتی متوقف می شود، داشته باشیم."
"اگر می خواهیم چند نفر را به مریخ پیاده کنیم و از مصونیت کاملشان هم مطمئن هستیم، آیا لازم است بعد از یک سال یا یک و نیم سال پس از آن همه مشکلات، آنها را سریعاً بازگردانیم؟"
ناسا و ایسا (سازمان فضایی اروپا) می گویند که در حال برنامه ریزی یک سفر در سالهای 2030 تا 2040 به مریخ هستند. اما نظر فعلی، فرستادن یک گروه کوچک کاوشگران (احتمالأ شش نفر) به مریخ است. آیا قبل از فرستادن آنها، تمام سیستم های حمایتی حیات و ملزومات آنها در سطح مریخ فرستاده شده یا نه. بعد از اینکه یک پایگاه در آنجا مستقر شد، آنگاه می توان گروه های بیشتری را به دنبال این گروه کوچک فرستاد. اولین گروه مهاجرین عملیاتی احتمالأ 30 نفر خواهند بود.
اما لازم است تا این مهاجرین افرادی خاص باشند. به گفته آلدرین " لازم است تا این افراد با این آمادگی ذهنی به آنجا فرستاده شوند که در واقع اولین ساکنین مریخ خواهند بود و بعد از یک دو سال نباید به خانه باز گردند. اما مقصد من این نیست که هرگز به زمین برنگردند، بلکه یک یا دو سال فرصت ما را ضعیف می سازد و شاید هم زمانی امکان باز گشت باشد. (بستگی به پیشرفت های فنی دارد). مثلأ در 30 سالگی به آنها فرصت داده شود و اگر قبول کردند، می توانیم آنها را آموزش دهیم و در سن 35 سالگی به مریخ بفرستیم. در 65 سالگی بازنشسته شوند و شاید روزی امکانات فنی پیشرفته داشتیم، آنگاه می توانیم این افراد را به زمین باز گردانیم.
خیلی ها می گویند که فرستادن انسان به مریخ " به باد دادن پول" است. بعد از این همه خطر و هزینه های سنگین برای فرستادن انسان، چرا نباید روبوت و مریخ نورد ها را برای همان کار ها فرستاد. اما آقای آلدرین با این نظر مخالف است و می گوید که فرود آوردن انسان به مریخ نتایج موثرتری می دهد و می توان بر اساس آن تصمیم بهتری گرفت. روبوت ها فقط می توانند اطلاعات ذخیره کنند. ما می توانیم بهترین دستگاه ها را روی پیشرفته ترین روبوت ها نصب نماییم، اما هیچ چیزی نمی تواند جایگزین تجربیات و مهارت های انسان گردد. یک انسان در مقایسه با هر نوع روبوت قابل کنترل از راه دور، می تواند به مراتب بیشتر تحقیقات انجام دهد و نتایج بهتر بدست بیاورد. حتی اگر واقعاً نشانه حیات در سطح مریخ وجود دارد، یک انسان می تواند زود تر از یک روبوت آن را کشف کند.
حالا باز می پرسید که چرا باید انسان را به مریخ فرستاد؟ من می گویم بخاطر انجام "فعالیت های ابتکار آمیز، جدید و پیشگام". نگذاریم که سفر انسان به تعویق بافتد و ما باز نا امید شویم. روی هم رفته، ایستگاه فضایی بین المللی هم نمی تواند تمام توقعات ما را برآورده بسازد و آخرین سفر انسان هم به ماه در سال 1972 بود... قبل از اینکه خود را یک موجود فضایی دور افتاده فکر کنیم، شاید زمان آن رسیده که باید گام های مهمی را به سوی مریخ برداریم.
منبع:
به نقل از:
