از بــیـت آل طـاهـا آتـــش کــشــد زبـانــه
از بــیـت آل طـاهـا آتـــش کــشــد زبـانــه گــوئـی شــده قـــیـامـت بـر پـا درون خــانــه
برپاست شور محـشر از عـتـرت پـیـمبـر خـلــقـنـد مـات و مـبـهـوت از گـردش زمانـه
اهریمنان نمودند خون قلب مـصـطفی را در مـنـظـر خـلایـق بـی جــرم و بــی بـهــانـه
در پــشــت در فــتــاده امالائـــمـــه از پـا دارد فـغــان ز دشـمـن آن گـــوهــر یـگــانـهزیـنـب بـه نـاله گـویـد کـشـتـند مــادرم را ایـن یک ز ضـرب سـیـلی آن یک ز تـازیانه
در خون فتاده زهرا چون مرغ نیم بسمل مـحـسـن فـتاده چـون گـل پرپر در آستانه
در پشت زانـوی غم پژمان نشسته حـیـدر مانده حـسـیـن مظـلوم، حیران در آن میانه
از نقش خون و دیوار پرسد ز حال زهرا وز زخــم سـیـنـه گـیـرد از مــیــخ در نشـانهدارد حــســن شـکـایـت از کـیـنـه مغیره ریـــزد ز دیـــدگـــانـــش یــاقـــوت دانـه دانـه
بـا پـهـلـوی شـکـسـته، چون مـرغ بـال بسته زهـرا بـه خـون نـشسـته در کـنج آشیانه
منبع:
کتاب زمزمههای مرحوم حاج احمد دلجو، ص 20.
پیوند به:
