قربان آن دل و جگر پاره پاره‌ات

شعری در رثای حضرت مجتبی

ای ماه چرخ پیر و مهین پور عقل پیر

کز عمر سیر بودی و در بند غم اسیر

قربان آن دل و جگر پاره پاره‌ات

از زهر جانگداز و زدشنام و زخم تیر

ای در سریر عشق، سلیمان روزگار

از غم تو گوشه گیر ولی اهرمن امیر

از پستی زمانه و بیداد دهر شد

دیوی فراز منبر و روح‌الامین بزیر

میر حجاز پای سریر امیر شام!

ای کاش سرنگون شدی آن میر و آن سریر

الحاد گشته مرکز توحید را مدار

شد کفر محض حلقه اسلام را مدیر

دستان(1) ز چیست بسته زبان، در سخن غراب

ای لعل درفشان تو دلجوی و دلپذیر

یا للعجب ز مردم دنیا پرست دون

یوسف فروخته به متاعی بسی حقیر

ای دستگیر غمزدگان روز عدل و داد

دست ستم ز چیست تو را کرده دستگیر

تا شد همای سدره‌نشین در کمند غم(2)

عنقای قاف(3) شد ز الم دردمند غم

1- دستان: منظور شاعر هزار دستان، بلبل است.

2- همای سدره‌نشین- حضرت جبرائیل (علیه‌السلام).

3- عنقای قاف: منظور سیمرغ است که در اساطیر مسکن و ماوای او را کوه قاف می‌‌دانند که بنابر اعتقاد گذشتگان کوهی بوده است محیط بر جهان آن روز. عنقای مغرب هم نامیده شده است.