هفتاد و دو عاشق خدایی

تاریخ دوباره کرد تکرار

هنگامه کربلای دیگر

هفتاد و دو عاشق خدایی

شد کشته به نینوای دیگر

در سوک حسینیان عاشق

گل خیمه به وادی عدم زد

بر طارم بیکران هستی

منظومه ما درفش غم زد

بر بام بلند روشنایی

خورشید برهنه سر برآمد

بر لشکریان شب خروشید

خون از نفس سحر بر آمد

در دوزخ ننگ بار نیرنگ

سوزان همه ملحدان بدکار

رفتند بهشتیان مظلوم

با شوق و شعف به دیدن یار

رفتند و به دشت تیره شب

تخم گل آفتاب کِشتند

معنای چگونه زیستن را

با جوهر خون خود نوشتند

"نصرالله مردانی"