ورزش از دیدگاه رهبر معظم انقلاب (6)

ورزش وسیله قدرت

جسم انسان بدون ورزش، ضعیف و لاغر و بی قدرت خواهد بود. هر کسی باشید، هرچه بنیه قوی و نیرومند داشته باشید، اگر ورزش نکردید، خوردید و خوابیدید، بدن ضعیف می ماند؛ شکی در این نیست.

همچنانی که اگر ورزش نکنید، بدن شما آن رشد لازم را نمی کند، زیباییهایی هم دارد که ورزش آنها را آشکار خواهد کرد؛ بدون ورزش نمی شود. روح شما هم عیناً همین طور است. بدون ورزش، بدون تمرین و ریاضت، ممکن نیست شما قوی بشوید.

(بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با اقشار مردم(سی ام ماه مبارک رمضان- 6/2/1369)

بروز عظمت و توانایی های نامحدود بشر در ورزش

جنبه فرهنگی حتماً در ورزش هست و لازم است و باید دنبال شود؛ اما آن هسته اصلی در ورزش، تربیت و پیشرفت جسمانی است. آدم های مریض، آدم های بی حوصله، آدم هایی که توانایی ها و قدرت هایی را که خدا در جسم یک انسان گذاشته، اصلاً نمی شناسند؛ چه برسد به این که بخواهند آن را در میدان های عمل بروز بدهند، خیلی ازشان امید کاری نمی شود داشت.

این جسم کوچک- همین جسم با این حجم و با این عرض و طول مختصری که بنده و شما داریم- توانایی هایش خیلی بیش از اینهایی است که ما داریم از آن استفاده می کنیم؛ این را در آینده بشر کشف خواهد کرد. در همه رشته های ورزشی این مساله وجود دارد که گوشه هایی از توانایی های جسمانی بشر بروز می کند.

ما در حال عادی، این پا را برای این می خواهیم که از این جا بلند شویم و به محل کارمان در یک کیلومتری یا دو کیلومتری، یا کمتر یا بیشتر، برویم یا همین قدر را برگردیم؛ یا خم شویم و چیزی را از این جا برداریم و در آن جا بگذاریم- استفاده ما ازاین جسم، همین اندازه است- اما توانایی های جسم همین است؟ نه. وقتی شما می بینید که یک انسان مثلاً وزنه ای صد و بیست، سی کیلوگرمی- سه برابر وزن خودش- را بالای سرش می برد؛ یا یک خانم جوانی، هشت هزار و هشتصد و چهل و چند متر از کوه بالا می رود، معلوم می شود که حد توانایی ما، فقط بالا رفتن از این پله ها نیست.

ببینید چقدر فاصله است بین بالا رفتن از طبقه دوم، تا رفتن به ارتفاع پنج هزار و چند صد متری و شصت و چند روز در آن جا زندگی کردن.

این، به زبان آسان می آید؛ ولی خیلی چیز فوق العاده ای است. این، گوشه ای از تواناییهای جسمی انسان را نشان می دهد؛ این است توانایی جسمی بشر.

من این نکته را مکرر برای دوستان گفته ام که بشر بی انتهاست و حتی جسمش هم انتهایی ندارد. به عنوان مثال، جسم محدود بشر را ملاحظه کنید. طول جسمانی بک بشر، قاعدتاً صد و هفتاد یا صد و هشتاد سانتیمتر است و مقداری هم عرض دارد که کاملاً مشخص است. اما همین هیکل محدود و مشخص، بی نهایت است.

دلیل این بی نهایت بودن همین است که شما در ورزشهای مختلف رزمی می بینید. یعنی یک انسان می تواتند با ضربات و حرکات دست و پا و گردن خود، ابعاد فوق العاده ای پیدا کند.

می بینید فردی که به ورزش زیمناستیک می پردازد، چگونه به اندامهای جسمانی خود تحرک می بخشد و چه کارها می کند!؟ این چه هنر فوق العاده ای است؟

یک فرد که دارای جسمی کوچک و محدود و شکننده است، چگونه می تواند حرکاتی بروز دهد که در تصور نمی گنجد؟ و یا ماهیچه ای که در دست یک فرد است و فرضاً به وسیله آن می تواند مشت خود را گره کند و بر شیئی فرود آورد، چگونه قدرت نهفته در خود را با استفاده از تکنیک، پیچیده و صد برابر می کند و آن را به قدرتی خاص مبدل می سازد؟

ماهیچه همان ماهیچه و استخوان هم همان استخوان است. فرقی که نکرده است. استخوان فلان جودوکار یا کاراته کار بسیار هنرمند و ورزیده که با استخوانهای دیگر تفاوتی ندارد؛ اما او از یک تکنیک، یک دانش و یک آگاهی استفاده می کند و می تواند از ماهیچه یا عضله محدودی که در حالت عادی در دست ما کاربرد یا کارایی کوچکی دارد، استفاده فوق العاده ای ببرد. آیا این همه نشانگر آن نیست که حتی جسم به ظاهر محدود ما هم نامحدود است؟

 (بیانات مقام معظم رهبری در جمع هنرمندان اصفهانی در نمایشگاه حوزه هنری سازمان تبلیغات در حسینیه امام خمینی(ره) -  7/2/1373)