پروانه گفت...
من گل های زیادی را دیده ام...
من گل لاله را می شناسم.
گل نسترن را دیده ام.
با شقایق دوست بوده ام.
با مریم و سوسن و... هم نشین شده ام؛
اما بارها و بارها، به تمامی آنها گفته ام كه هیچ كدامشان برای من، گل نرگس نمی شوند. من عاشق دیوانه گل نرگس ام.
این را دیگر، همه گل های سرزمین من- همه گل هایی كه مرا می شناسند- می دانند.
یك بار گل سرخی از من پرسید: پروانه جان! پروانه خوب دوست داشتنی!
این چه رازی است كه تو همیشه و در همه جا و در حضور تمامی گل ها، تنها و تنها از گل نرگس می گویی و تنها و تنها از عشق او یاد می كنی؟ این گل نرگس چه دارد كه تو را این گونه شیفته خویش كرده است؟ به گل های سرزمینمان نگاه كن!
لاله را با تمام زیبایی اش ببین!
طنازی مریم را بنگر!
دلبری سوسن را شاهد باش!
این ها همه آرزو دارند كه زمانی- آن هنگام كه برای استرحت، اندكی دركنارشان می آسایی- حرفی هم از آن ها بزنی و سخنی هم در باب محبت آن ها بگویی و افسوس و صد افسوس كه همگی در حسرت این آرزو مانده اند...!!
من در پاسخ گل سرخ گفتم:
گل سرخ عزیز!
با خود عهده كرده ام- تا آن هنگام كه در سرزمین ما گل نرگس هست - از عشق هیچ گل دیگری سخنی نگویم.
تو خود بگو كه آیا تا وقتی وجود نازنین گل نرگس هست، می توان عاشق دل باخته گل دیگری بود؟!
اصلا مگر می شود ادعای عشق داشت و عاشق او نبود؟!
گل سرخ غمگینانه گفت:
پروانه عزیز دوست داشتنی!
در سرزمین ما هزاران گل نرگس هست. در همسایگی من، ده ها نمونه از آن ها روییده است و تو تا به حال به هیچ كدامشان حرفی از عشق نزده ای.
پس چگونه است كه ادعای عاشقی گل های نرگس را داری؟!
و من باز در پاسخش گفتم:
گل سرخ عزیز!
گل نرگس حقیقی را در هیچ باغچه ای نمی توان یافت.
گل نرگس من، گل نرگسی یگانه است.
او صاحب تمامی گل های عالم است،
او مقتدای تمامی پروانه های عاشق پیشه است،
او دلیل پروانگی من است ،
و تمامی آرزوی من،
و ای كاش...
ای كاش...
ای كاش كه آرزوی طواف كردن به دور او را به گور نبرم!
كه همگان می دانند عمر پروانه، چه كوتاه، چه اندك ... و چه ناچیز است!
من گل های زیادی دیده ام؛
اما هیچ كدامشان برای من، گل نرگس نمی شود.
گل یگانه ، تنهای نوزاشگر من!..." مهدی" .
