هورمون‌درمانی برای سرطان پروستات چگونه است؟
هورمون‌درمانی برای سرطان پروستات سطح تستوسترون را پایین می‌آورد یا اینکه اجازه نمی‌دهد تستوسترون به سلول‌های سرطان پروستات برسد. هورمون‌درمانی ممکن است به‌تنهایی یا همراه با دیگر درمان‌ها تجویز شود.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : يکشنبه 1402/12/06
تستوسترون برای موارد زیر اهمیت دارد:
. میل جنسی
. تحریک جنسی
. موی صورت و بدن
. رشد عضلات و قدرت استخوان‌ها
هورمون‌درمانی شامل داروهایی می‌شود که به‌صورت تزریقی یا قرص مصرف می‌شوند.
هورمون‌درمانی با رادیوتراپی
هورمون‌درمانی اغلب برای درمان سرطانی که در مرحله ابتدایی است و فقط در ناحیه موردنظر وجود دارد به کار می‌رود. اگر مبتلا به سرطان گرید یک و کم‌ریسک باشید معمولاً نیازی به هورمون‌درمانی نخواهید داشت.پزشکان اغلب هورمون‌درمانی را با رادیوتراپی توصیه می‌کنند (از جمله براکی‌تراپی برای سرطان پروستات)، تا درمان مؤثرتر شود. شاید هورمون‌درمانی قبل، هم‌زمان یا بعد از رادیوتراپی تجویز شود:
. یکی دو ماه قبل از رادیوتراپی برای کوچک‌کردن سرطان
. بعد از رادیوتراپی برای کاهش احتمال برگشت سرطان
پزشک در مورد مدت‌زمان هورمون‌درمانی با شما صحبت می‌کند و عوارض جانبی احتمالی آن را برایتان توضیح می‌دهد.
هورمون‌درمانی چه مدت طول می‌کشد؟
در مورد سرطان گرید یک، بستگی به این دارد که در کدام گروه ریسک قرار داشته باشید: . ریسک متوسط: هورمون‌درمانی به مدت یکی دو ماه بعد از رادیوتراپی
. ریسک بالا: توصیه می‌شود هورمون‌درمانی به مدت ۲ تا ۳ سال بعد از رادیوتراپی انجام شود
برای سرطان پروستات لوکال (فقط در پروستات) معمولاً هورمون‌درمانی به مدت ۲ تا ۳ سال بعد از رادیوتراپی انجام می‌شود.
هورمون‌درمانی متناوب برای هر کسی مناسب نمی‌باشد و فقط طبق توصیه پزشک باید انجام شود. پزشک شما می‌تواند در این مورد بیشتر برایتان توضیح دهد. پزشکان معمولاً هر سه ماه با استفاده از تست PSA، سطح PSA را می‌سنجند. اگر این عدد تا حد مشخصی بالا برود یا علائم بدتر شوند، پزشک توصیه می‌کند هورمون‌درمانی دوباره شروع شود
هورمون‌درمانی به‌تنهایی
پزشکان معمولاً هورمون‌درمانی را به‌عنوان جایگزینی برای رادیوتراپی یا جراحی برداشتن پروستات توصیه نمی‌کنند. چون هورمون‌درمانی به‌تنهایی نمی‌تواند سرطان پروستات گرید یک یا لوکال را درمان کند.بسته به وضعیت عمومی سلامت بیمار و شرایط و اولویت‌های فردی او، ممکن است پزشک تصمیم بگیرد فقط هورمون‌درمانی انجام دهد، مثلاً در شرایط زیر:
. بیمار به‌اندازه کافی حالش خوب نیست تا تحت عمل جراحی یا رادیوتراپی قرار بگیرد
. بیمار نمی‌خواهد عمل جراحی یا رادیوتراپی انجام دهد
. پزشک در حال مشاهده روند سرطان پروستات است، مثلاً با مشاهده منتظر می‌ماند تا سرطان شروع به رشد کند
هورمون‌درمانی می‌تواند تا سال‌های زیادی رشد سلول‌های سرطان را کاهش دهد یا متوقف کند. همچنین هورمون‌درمانی هر علامتی از این بیماری را بهتر می‌کند. رادیوتراپی نکردن یا نخواستن عمل جراحی به این معنی است که شما از عوارض این درمان‌ها اجتناب می‌کنید. اما هورمون‌درمانی نیز عوارض خودش را دارد. قبل از تصمیم‌گیری حتماً با پزشک خود دقیق و کامل صحبت کنید.
هورمون‌درمانی متناوب برای سرطان پروستات لوکال
هورمون‌درمانی متناوب شیوه‌ای است که در آن مصرف دارو بعد از مدتی متوقف و بعد از مدتی دوباره شروع می‌شود. این روش می‌تواند انتخابی برای سرطان پروستات لوکال باشد. در این رویکرد بیمار مدتی از عوارض داروهای هورمونی کناره می‌گیرد و استراحت می‌کند.هورمون‌درمانی متناوب برای هر کسی مناسب نمی‌باشد و فقط طبق توصیه پزشک باید انجام شود. پزشک شما می‌تواند در این مورد بیشتر برایتان توضیح دهد. پزشکان معمولاً هر سه ماه با استفاده از تست PSA، سطح PSA را می‌سنجند. اگر این عدد تا حد مشخصی بالا برود یا علائم بدتر شوند، پزشک توصیه می‌کند هورمون‌درمانی دوباره شروع شود.
انواع هورمون‌درمانی
هورمون‌درمانی انواع گوناگونی دارد. پزشک به شما توضیح خواهد داد که کدام نوع برای شما مناسب‌تر است.آگونیست‌های LHRH
غده هیپوفیز در مغز هورمونی به نام هورمون لوتئینه‌کننده (LH) تولید می‌کند. این هورمون به بیضه‌ها می‌گوید تستوسترون بسازند. آگونیست‌های LHRH در این فعالیت اختلال ایجاد کرده و جلوی تولید تستوسترون توسط بیضه‌ها را می‌گیرند. این آگونیست‌ها به‌صورت تزریق ایمپلنت یا تزریق زیر پوستی استفاده می‌شوند.
پزشک یا پرستار در کلینیک یا بیمارستان می‌توانند این داروها را به شما بدهند. اولین باری که یکی از این داروهای هورمونی را مصرف می‌کنید، می‌تواند باعث افزایش موقتی تستوسترون بشود و همین علائم را برای مدت کوتاهی تشدید خواهد کرد. این زمانی است که به آن «واکنش شعله‌وری» می‌گویند. ممکن است پزشک شما برای مدت کوتاهی قبل و بعد از شروع آگونیست LHRH یک داروی آنتی اندروژن برایتان تجویز کند تا از واکنش شعله‌وری تا حدودی پیشگیری شود.
داروهای آنتی اندروژن
این داروها به‌صورت قرص مصرف می‌شوند و رسیدن تستوسترون به سلول‌های سرطانی را متوقف می‌کنند. داروهای آنتی اندروژن ممکن است به‌جای آگونیست LHRH هم‌زمان با رادیوتراپی تجویز شوند. یا ممکن است قبل و بعد از اولین تزریق آگونیست LHRH، یک آنتی اندروژن به بیمار داده شود. این کار با هدف پیشگیری از تشدید موقتی علائم انجام می‌شود.
عوارض جانبی هورمون‌درمانی
کاهش سطح تستوسترون می‌تواند باعث عوارض جانبی گوناگونی شود. این عوارض جانبی از راه‌های متعددی قابل‌مدیریت و کنترل‌اند. برخی از عوارض جانبی هورمون‌درمانی فقط زمانی ظاهر می‌شوند که هورمون‌درمانی بیشتر از ۶ ماه طول بکشد. هورمون‌درمانی‌های گوناگون، عوارض جانبی گوناگونی هم دارند. پیش از شروع درمان در این مورد از پزشکتان سؤال کنید.کاهش میل جنسی و مشکل نعوظ
اختلال نعوظ معمولاً بعد از توقف هورمون‌درمانی بهتر می‌شود و بستگی به طول مدت هورمون‌درمانی دارد. اگر دچار اختلال نعوظ شوید، داروها و درمانی‌هایی برای کمک به شما وجود خواهد داشت. حتی با میل جنسی کم نیز، برخی از درمان‌های اختلال نعوظ می‌توانند مؤثر باشند.
گرگرفتگی و تعریق
این عوارض جانبی با سازگارشدن بدن با هورمون‌درمانی کمتر خواهند شد. گرفتگی و تعریق معمولاً بعد از پایان درمان از بین می‌روند. گرگرفتگی‌ها با یک سری از راهکارها و داروها قابل کنترل‌اند.
خستگی و مشکل خواب
احساس خستگی یک عارضه جانبی بسیار شایع در هورمون‌درمانی است. فعالیت بدنی منظم می‌تواند به کاهش این خستگی کمک کند. گرگرفتگی‌ها نیز باعث می‌شوند خواب تا حدودی مختل شود. اما مدیریت این علائم به خوب بهتر شما کمک خواهند کرد.
نوسانات خلقی
صحبت‌کردن با خانواده و دوستان و مشاور در مورد مشکلاتی که دارید کمکتان می‌کند.
مشکلات تمرکز و حافظه
تغییراتی در تمرکز و حافظه می‌تواند از عوارض هورمون‌درمانی باشد. خستگی و اضطراب هم می‌تواند در تمرکز و حافظه مشکل ایجاد کند.
بیشتر بخوانید
آیا سرطان پروستات ژنتیکی است؟علائم بزرگی خوش‌خیم پروستات چیست و چه باید کرد؟نکاتی برای کاهش احتمال ابتلا به سرطان پروستات
دیگر عوارض جانبی هورمون‌درمانی
اگر هورمون‌درمانی ۶ ماه یا بیشتر طول بکشد، ممکن است عوارض جانبی دیگری هم وجود داشته باشد، اما امتیازات این درمان به معایب آن می‌ارزد.. افزایش وزن و کاهش قدرت عضلات
. تورم یا حساس شدن سینه‌ها
. کاهش تراکم استخوان
. افزایش ریسک بیماری قلبی و دیابت
