حمایت از تهیدست دادخواه

مردی به حضور امام مجتبی علیه السلام رسید و عرض کرد: ای پسر امیرمؤمنان! تو را به خداوندی که به تو نعمت‌های فراوان عنایت کرده سوگند می‌دهم -  نعمت‌هایی، که از ناحیه خودش و بدون هیچ واسطه‌ای به تو داده است – که داد مرا از دشمنی بی رحم و ستمگر بگیر، دشمنی که برای بزرگ احترامی قایل نیست و بر کوچک نیز رحم نمی‌کند.

امام مجتبی علیه السلام که به دیوار تکیه کرده بود (با شنیدن سخنان این مرد) به طور مستقیم نشست و پرسید: دشمن تو کیست تا من داد تو را از او بستانم؟ عرض کرد: (دشمنی که امانم را بریده است) فقر است. حضرت مدتی سر به زیر انداخت و سپس سر برداشت و به خادمش فرمود: آنچه موجودی نزد توست به این مرد بده! غلام پنج هزار درهم حاضر کرد و به آن مرد داد، آن گاه امام حسن علیه السلام به مرد تنگدست فرمود: تو را به همان خدایی که مرا به او سوگند دادی، سوگند می‌دهم که اگر دوباره این دشمن ستمگر به سراغت آمد برای دادخواهی نزد ما بیا. (1)