موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

یکی از ویژگی های امامان معصوم اعمال خارق العاده ایست که در طول حیات مبارک خود مردم شاهد آن بوده اند که برخی از آنان در کتب تاریخی ثبت شده است. هر چند وجود معجزه یکی از نشانه های نبوت است اما شرط دیگر آن ادعای آورنده آن بر پیامبر بودن است ؛ بنابراین برخلاف

بزم مارا باز آمد عالم آرایى دگر کز قدومش بزم ما گردیده سینایى دگر قرنها بگذشته از موسى و شرح رود نیل آمده اینک به فتح نیل موسایى دگر صادق آل نبى را داده حّى بى نیاز از براى تشنگان علم، دریایى دگر گرچه زهرا را به عالم نیست همتایى، ولى

مژده‏ اى دل که به ما تاج سرى داد خدا شب ما سوته دلان را سحرى داد خدا سجده شکر به جا آر که از رحمت خویش تیر جانسوز دعا را اثرى داد خدا شجرطیبه ى گلشن طاها را باز هم ثمر داده و هم برگ و برى داد خدا تا که اسلام قوى گردد و الحاد ضعیف صدف ب

سر زد مهى زیبا از نسل کوثر شد جلوه‏ گر نور موسى بن جعفر بر گوش جان – هردم رسد- این زمزمه چشمت روشن – یا مولاتى – یا فاطمه تابنده خورشید عشق و عقیده امام صادق را فروغ دیده شد سیمایش – روشنگر – جانها همه چشمت روشن – یا مولاتى – یا فاطمه

اگر بر آید چو مرغى زپیکر خسته ‏ام پر پرم سوى برگاه ى که باشد از عرش برتر به بارگاهى که در آن، هزار موسى بن عمران براى خدمت کند رو،به عرض حاجت زند در

در هفتم ماه صفر شد جلوه گر ماهى منور تابیده نور از طلعت موسى بن جعفر عالم شده نورانى از ماه جمالش گشته فضا خوشبو ز عطر بى مثالش

پـنـهـانـكـارى ـ كـه هـمـان مفهوم تقيّه است ـ به عنوان يك استراتژى مبارزاتى در رويارويى با دستگاه خلافت ، در زندگى سياسى امام كاظم (علیه السلام) جايگاه ويژه اى داشت . زيرا در دوران امامت آن حـضـرت ، بـنـى عـبـاس هـمـه نـيـرو و تـوان خـود را بـراى نـابـودى

در میان مناقب بی شمار امام هفتم علیه السلام خلوت با معشوق و مناجات با قاضی الحاجات، درخشندگی خاصی دارد و بدین جهت آن حضرت را «عبد صالح، راهب بنی هاشم و زین المتهجدین » لقب داده اند . آن حضرت بسیاری از شب ها را تا سپیده صبح به دعا و مناجات می پرداخت .

اقیانوس بی کران علم و دانش پیشوایان معصوم برای غواصان در آن، ناشناخته نیست . در اینجا برای معرفی اجمالی توان علمی هفتمین امام به چند شاهد تاریخی اشاره می کنیم:

اشکهاي اس ام اسي - پيامک تسليت شهادت امام کاظم

یــــوســــف آل نـــبــى در چـــاه شد قــعــر زنــدان جلــوه گـاه ماه شد آنــچــنـــان زنـــدان او تــــاریـــك بــود كز سیاهى روزها شب مـى نمود

چارده بار، چارده پاییز، می چکید از بهار و خون می شد چارده سال از حضور کسی، آسمان داشت نیلگون می شد پای زنجیر زخم بر می داشت، طاق می شد تحمل زندان داشت دلتنگ میهمان خودش، داشت دلواپس جنون می شد «مرگ» آمد شبیه خرما شد، تازیانه تعارفاتی کرد

پشت غزل شکست و قلم شد عصای او هرجا که رفت، رفت قلم پا به پای او شاعر «سکوت ـ ضجّه» زد و خُرد شد، ولی نشنیده مانْد مثل همیشه صدای او بعدش نوشت از غم، مردی که می رسید هر شب به گوشِ سردِ زمین، ناله های او پس واژه واژه، شعر به زندان بدل شد و

می گویم یا بابَ الحوائج! و تنها نگاه می ماند و قطره قطره اشکهای بی صدا! تنها نگاه می ماند و قطعه قطعه سخنی بر گلو خشکیده:

میله ها بیش از این طاقتِ شرمندگی ندارند. روزگاری است که زندانِ هارون، سرریزِ نور شده است؛ آن چنان که بیش از این نمی توانند خورشید را در خویش بگنجانند.

خداحافظ پدر! دلم برای باریدن در این آسمان خشک تنگ است. خداحافظ کبوتران گلدسته محمد صلی الله علیه و آله وسلم ! مرا به میهمانی شلاقها و زنجیرها می برند. می روم که سالها چلّه نشین تنهایی خویش باشم.

روزها یكى پس از دیگرى مى آمدند و مى رفتند و خورشید عالم افروز به عادت همیشگى اش هر روز از مشرق سر در مى آورد و در مغرب غروب مى كرد، اما چیزى كه او مى دید فقط تاریكى سیاه چال بود. سال هاى سال بود كه سهم او از روشنایى روز، فقط نور اندك از روزنه كوچكى بود

زیر سایه درختى نشسته بود و كیسه بزرگش را هم كنارش گذاشته بود. قیافه‌اش آن قدر زشت شده بود كه او را نمى شد شبیه هیچ جانورى تصور كرد.

هفت گوهر از گوهر هفتم - بر آستان فرمایشات حضرت امام موسی بن جعفر الکاظم علیهما السلام

گذري کوتاه به زندگي امام کاظم عليه السلام - آن حضرت روز یك شنبه ، هفتم ماه صفر، سال 128 هجرى قمرى در روستائى به نام أبواء بین مكّه معظّمه و مدینه منوّره دیده به جهان گشود.