موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

ز یک مشرق نمایان شد دو خورشید جهان‌آرا که رخت نور پوشاندند بر تن آسمانها را دو مرآت جمال حق، دو دریای کمال حق دو نور لایزال حق، دو شمع جمع محفل‌ها

این است که برتر بود از وهم کمالش جز ذات الهی همه مبهوت جلالش رضوان شده دلداده‌ی مقداد و ابوذر فردوس بود سائل درگاه بلالش

باران گرفت و سقف مدائن نشست كرد دندانه‏هاى كنگره قصد شكست كرد نورى به صحن معبد زردشتيان رسيد كآتشكده ز نابى آن‏ نور مست كرد

در کوه انعکاس خودت را شنیده‌ای تا دشت‌ها هوای دلت را دویده‌ای در آن شب سیاه نگفتی که از کدام وادی سبد سبد گلِ مهتاب چیده‌ای ؟

اى خواجه عالم همه عالم به فدايت چون كرده خدا، خلقت عالم ز برايت ذات تو بود علّت و عالم همه معلول در حقّ تو لولاك از آن گفته خدايت

شخصى به نام بحر سقّا حكايت كند: خدمت امام صادق(عليه‌السلام) بودم، آن حضرت فرمود: اى بحر! اخلاق خوب موجب شادى و سرور است؛ و سپس افزود: آيا مى‌خواهى به داستانى از زندگى پيامبر خدا كه اهالى مدينه آن را نمى‌دانند برايت بيان كنم؟

روزى به رسول گرامى اسلام(صلى الله عليه و آله)، خبر دادند كه فلان جوان مسلمان، مدتى است در سكرات مرگ و جان دادن به سر مى‌برد و نمى‌ميرد....

رسول خدا(صلى الله عليه و آله) در قرآن ده نام دارد: امام صادق(عليه‌السلام) فرمود: رسول خدا(صلى الله عليه و آله) در قرآن ده نام دارد .

رسول خدا(صلى الله عليه و آله) اولين كسى است كه به حق، معرفت كامل پيدا كرده و در درگاه الهى، پيشانى فروتنى بر خاك بندگى ساييده است . ايشان فرموده است: كنت اول من اقر بربى جل جلاله و اول من اجاب (1)؛ من اولين كسى بودم كه مبداء را شناختم و به توحيد اقرار كرد

عشق تا شکوه ز تاریکی این دنیا کرد دستِ حق پنجره‌ی رحمت خود را وا کرد ناگهان قافله سالارِ سرآمد، آمد

رسول خدا(صلى الله عليه و آله و سلم) فرمود: من شبيه‌ترين مردم به حضرت ابراهيم(عليه‌السلام) هستم و حضرت ابراهيم شبيه‌ترين افراد به آدم (عليه‌السلام) در خلق و خلقت بود، حق تعالى مرا از بالاى عرش پر عظمت و جلال خود به ده نام ناميده و صفت مرا بيان كرد.

امام صادق(عليه‌السلام) حكايت فرمود: روزى پيغمبر اکرم(صلى الله عليه و آله) در بين كوه‌هاى مكه قدم مى‌زد، چشمش به مردى بلند قامت افتاد، به او فرمود: تو از جنّيان هستى، اينجا چه مى‌كنى؟

امّ سلمه همسر رسول خدا(صلوات الله عليه) حكايت می‌كند: در آن روزهایى كه پیامبر، در بستر بیماری و آن ناراحتى كه سبب فوت و شهادت حضرت شد، بود؛ به بعضى از اطرافيان خود فرمود: دوست مرا بگویيد بيايد.

صبح همان روزى كه رسول خدا(صلى الله عليه و آله) متولد شد هر بتى كه در هر جاى عالم بود سرنگون شد و کاخ پادشاه عجم لرزيد و چهارده كنگره آن افتاد و درياچه ساوه كه آن را مى‌پرستيدند فرو رفت و خشك شد،

هنگام تولد پيامبر اکرم(صلى الله عليه و آله و سلم) ابليس در ميان فرزندان خود فرياد كشيد كه همه نزد آن آمدند و پرسيدند چرا بى تاب و نگران شده‌اى؟

شبى از شب‌ها در حجر اسماعيل خوابيده بودم، ناگاه خواب عجيب و غريبى ديدم، برخاستم در راه يكى از كاهنان مرا ديد كه مى‌لرزم چون آثار تغيير در من مشاهده كرد گفت: چه شده كه بزرگ عرب چنين رنگش تغيير كرده؟ آيا حادثه‌اى از حوادث روزگار روى داده است؟

حضرت آمنه مى‌فرمايد: چند روزى بر من گذشت كه ناراحت بودم، مى‌دانستم در ماه زایمان هستم. شب ولادت درد من افزون شد و من تك و تنها در اطاق به شوهر جوان‌مرگم عبدالله و به تنهایى و غربت خودم كه دور از سرزمين يثرب افتاده‌ام، فكر مى‌كردم، شايد آهسته آهسته اشك هم

هنگامي كه عبدالله پدر پيامبر اکرم(صلى الله عليه و آله) در مكه ديده به جهان گشود همه كشيشان يهود كه در شام بودند اطلاع يافتند، به اين ترتيب كه:در نزد آنها جامه پشمى سفيد رنگى بود كه به خون حضرت يحيى(عليه‌السلام) آغشته بود و آنها در كتاب‌هاى دينى خود خواند

سال چهارم ولادت پيامبر(صلى الله عليه و آله) فرا رسيد. حليمه سعديه او را به مكه آورد و به مادرش آمنه تحویل داد، بعضى آن را در آغاز سال ششم دانسته‌اند.در سال ششم ولادت بود كه آمنه(عليهاالسلام) قصد كرد فرزندش را جهت زيارت آرامگاه شوهرش به يثرب ببرد و در ضمن

ثويبه كه دايه پيامبر(صلى الله عليه و آله) بود چهار ماه آن حضرت را شير داد، عمل او تا آخرين لحظات مورد تقدير رسول خدا و همسر پاك او خديجه(عليهماالسلام) بود، حتى رسول خدا(صلى الله عليه و آله) در مدينه براى او لباس و هديه‌هاى ديگر مى‌فرستاد