از قنوت عارفان
اَللّهُم اِنّا نَشكُو اِلَیكَ فَقدَ نَبِیِّنا و غَیبَةَ اِمامِنا وَ قِلَّةَ عَدَدِنا و كَثرَةَ اَعدائِنا وَ تَظاهُرَ الاَعداءِ عَلَینا و وُقُوعَ الفِتَنِ بِنا، فَفَرِّج ذلِكَ. اللّهُمَّ بِعَدلٍ تُظهِرُهُ وَ اِمامِ حَقٍّ نَعرِفُهُ، اِلهَ الحَقِّ. آمینَ رَبَّ العالَمینَ.(1)
خداى فریادرس من!
به شكایت نزد تو آمدم امّا
نمىدانم از كدامین درد بایدم نالیدن،
از فراق محبوب تو مصطفى(ص)
یا غیبت آشكارترین حجّتت بر گستره هستى،
از كمى دوستان یكرنگ و یكدل
یا بسیارى دشمنان هرزه،
از هجوم ناپاك مردمان
یا برآمدن طوفانهاى بلا،
نمىدانم كدامین رنج، دست نوازش تو را بر سرم مىكشاند
لیك كویر تفتیده جانم
باران عدل تو را انتظار مىكشد،
تا كام خشكیدهاش سیراب گردد
و دل آزردهام ظهور عزیزى را مىطلبد
تا عمق زخمهایش التیام یابد.
به لطف و رحمتت دل بستهام
پىنوشت:
1. دعاى قنوت امیرالمؤمنین علیه السلام، مستدركالوسایل، ج1، ص319.منبع:
مجله موعود، شماره 47 .