موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

ائمه اطهار (عليه‌السلام)، خدا را بنده بودند و ايمان و معرفت به خدا، دلشان را آرام بخشيده بود. دوست داشتند در برابر خدا تسليم باشند و به همين علت خدا نيز با آنان دوستي مي‌ورزيد و به آنان جايگاهي والا عطا کرد و در پيشگاه پروردگارشان، مورد پسند قرار گرفتند.

متوکل در همان ابتدا بر آن شد تا آن حضرت را شکنجه بدهد و از قدر و منزلت ايشان در نزد مردم بکاهد. از اين رو دستور داد امام را پيش‏ از آن که به نزد وى ببرند، در کاروانسراى گدايان منزل دهند.

چشمهايت فرات دلتنگي اشکهايت تلاطم غمهاست حال و روز دل شکسته تو از نگاه غريب تو پيداست

موسي بن محمد مي‌گويد: روزي يحيي بن اکثم را ديدم. او از من سؤالاتي پرسيد‏‏‎، پس نزد برادرم امام هادي (عليه السلام) آمدم و بين ما مباحثي رد و بدل شد که اطاعت او را بر من لازم و روشن ساخت. از ايشان پرسيدم: قربانت گردم! يحيي ابن اکثم از من سوالاتي پرسيده و خو

متوکل از شنيدن اين ابيات چنان گريست که محاسنش به آب ديدگانش تَر شد، حاضران نيز، گريستند. آنگاه امام هادي (عليه السلام) را در کمال احترام به خانه‌اش باز گرداند.

روزى متوكل خود را بر امام على النقى حضرت هادى علیه السلام عرضه داشت و دستور داد هر اسب سوارى توبره اسب خود را پر از خاك نماید. و در محل معینى بریزند، در اثر انباشته شدن پشته و تل بلندى مانند كوه درست شد كه آنرا تل المخالى (پشته توبره اسبها) نامیدند.

پیام‏های تبریک

شعبده بازی از هند نزد متوكل آمد، تردستی های عجیبی از خود نشان داد كه متوكل حیران گردید، متوكل كه از هر فرصتی می خواست بر ضد امام هادی (ع) استفاده كند، و با پف كردن ، نور خورشید خدا را خاموش نماید، به شعبده باز گفت : اگر طوری كنی در مجلسی عمومی ، حضرت هادی

عصر امامت امام هادی (ع) بود، شخصی به نام فارس بن حاتم بن ماهویه قزوینی با دروغ بافی و فتنه انگیزی و بدعتگذاری ، مردم را می فریفت ، و دین آنها را سست می كرد، و آنها را به آئین خود در آورده ، دعوت می نمود. این خبر به امام هادی (ع) رسید،

در عصر امام هادی (علیه السلام) شخصی بنام عبدالرحمن ساكن اصفهان و پیرو مذهب تشیع بود (با توجه به اینكه در آن زمان ، شیعه در اصفهان كم بود) از عبدالرحمن پرسیدند چرا تو امامت امام هادی (علیه السلام) را پذیرفتی نه غیر او را. در پاسخ گفت : من فقیر بودم ولی

پرستوها برگشته‏اند و ابرهای حجاز، بارش آغاز کرده‏اند در دهمین جشن شکوفایی زمین. امروز، سکه دولت به نام تو می‏زنند که زبانت، زبان «علی بن ابی‏طالب» است و امتداد رسالت آسمانی‏ات، به خطبه‏های غدیر ختم می‏شود

اتفاقی روشن در خانه جواد الائمه علیه‏السلام درست مثل ستاره در یک شب مهتابی! چه درخشش زلالی! زلال می‏آید و شفاف می‏رود. رد می‏شود؛ مثل گذر باد بهار در گیسوان شاخه‏ها!

امروز، وقتى آفتاب جمال تو طلوع كند، خورشیدِ زیارت جامعه كبیره از افقِ جانت سر خواهد زد. هادى، نامى است كه عصاره معناى توست.

روزی متوكل دچار مسمومیّت شد، پس نذر كرد كه اگر چنانچه بهبودی یابد «مال كثیری» در راه خدا صدقه دهد؛ اتفاقاً پس از چند روز عافیت یافت و حالش به بهبودی گروید، بنابراین خواست تا به نذر خود عمل كند ولی ندانست كه «مال كثیر» چه مقدار است. پس فقهاء و دانشمندان را

نيمه ماه ذي‏ الحجّه ، آن هنگام که بَدْر زيبايش، بر عرصه آسمان، حکم فرمايي و جلوه گري مي‏کرد، بدري ديگر در مدينه درخشيد که پرتو نورش، همه را واله و حيران کرد و معشوقان مجازي را، از خودنمايي باز داشت. امام هادي عليه‏السلام آمد، مدينه روشن شد و دل‏ هاي دوس

نخل‏ها آغوش گشوده بودند، شب آرام بود و ماه تماشا مى‏کرد و دهکده «صريا» که موسى بن جعفر عليه‏السلام سنگ بناى آن را گذاشته بود، گام‏هاى پر طنين زمان را مى‏شمرد. ستاره‏ها، خيره خيره، چشم به خانه‏اى گلين با پنجره‏هاى کوچک دوخته و گوش سپرده بودند تا با نخستين

طبیب نگاهی به زخم پهلوی متوکل انداخت و گفت: «ای خلیفه، این زخم به دلیل عفونت زیادی که در آن جمع شده، روز به روز ورم‌اش بیشتر می‌شود». متوکل ناله‌ای کرد و گفت: «فکر چاره باشید که این درد مرا از پای در می‌آورد.»

سال 212 هجرى است و «صريا» غرق نور و شادى است. تقدير دست‏اندركار آفرينش معجزه خلقت است و جهان در انتظار يكى اززيباترين چهره‏هاى ملكوتى بوستان محمدى(ص) شگفتن گل چهارمين‏على(ع) را در جمع خويش جشن گرفته و بر استمرار كوثر فاطمى‏قامت نماز و تكبير بسته است

چهل حدیث هادوی

برای بسیاری از ما پیش آمده که شرایط زندگیمانان دچار تغییر و تحول کوچک یا بزرگ شده باشد. به عنوان نمونه این که مجبور شده باشیم شهر و دیار خود را ترک کنیم و به جای دیگر برویم. در این گونه مواقع واکنش ما چگونه است؟ آیا خود را با شرایط، هر چند سخت و دشوار باش