نامه رسول خدا به منذر بن ساوی عبدی در بحرین
پیامبر صلی‌الله علیه و آله در آغاز نامه‌ای به «علا بن حضرمی» از نزدیکان منذر نوشت و او را به اسلام فرا خواند. ظاهراً علاء بر آیین مجوس بود. هیچ کس نسخه‌ای از این نامه را متذّکر نشده است. آیین مجوس در نظر علا، بد جلوه کرد. پیامبر در آنچه به وی نوشت فرمود:
«تو بی‌خرد و بی‌تدبیر نیستی پس بنگر که آیا سزاوار است کسی را که در دنیا دروغ نمی‌گوید، تصدیقش نکنیم و کسی را که خیانت پیشه نمی‌کند اطمینان نورزیم و به کسی که خلاف نمی‌کند اعتماد نکنیم. پس اگر چنین باشد، اینگونه است این پیغمبر امّی است که به خدا هیچ صاحب خردمندی نمی‌تواند بگوید ای کاش آنچه را که بدان فرمان داده بود نهی می‌کرد و آنچه را که نهی کرده بود، به انجام آن فرمان می‌داد.»
آنگاه اسلام آورد و اسلام او نیکو شد و به پیامبر صلی‌الله علیه و آله نامه‌ای نگاشت و در آن گفت:
«امّا بعد، ای رسول خدا من نامه‌ات را بر مردم بحرین خواندم. از ایشان کسانی بودند که اسلام را دوست داشتند و شیفته آن شدند و به آن گرویدند و کسانی نیز بودند که اسلام را ناخوش داشتند. در سرزمین من مجوسان و یهودیان هستند. فرمان خود را درباره آنان به من ابلاغ فرما.»
پیامبر صلی الله علیه و آله جواب او را نوشت و به علا بن حضرمی داد. در این نامه آمده بود:
«بسم‌الله الرحمن الرحیم، از محمّد فرستاده خدا به منذر بن ساوی.
درود بر تو. ستایش می‌کنم به سوی تو خدایی را که جز او معبودی نیست. شهادت می‌دهم معبودی جز خدای یکتا نیست و نیز گواهی می‌دهم که محمد صلی الله علیه و آله بنده و فرستاده اوست، اما بعد، من خدای عزّ و جلّ را به یاد تو می‌آورم، همانا آن که خیرخواهی می‌کند برای خویش، خیرخواهی می‌کند و هر کس فرستادگان مرا فرمان برد و پیرو آنان شود مرا فرمان برده است و هر که خیر آنان را خواهد برای من خیرخواهی کرده است. فرستادگان من ثنای خیر بر تو می‌فرستند و من تو را در قومت شفاعت کردم، پس برای مسلمانان، آن چه را که بر آن تسلیم شدند واگذار و گناهکاران را بخشیدم پس از ایشان بپذیر. و تو هر قدر که اصلاح کنی هرگز تو را از مقامت بر کنار نخواهیم داشت و هر که بر آیین یهود یا مجوس باقی ماند، باید جزیه پرداخت کنند.» (1)
پی‌نوشت:
1- سیرده معصومان، ج1، ص 108- 102؛ به نقل از: طبقات الکبیر .
