خودکشی ارتش در جنگ

پس از روی كار آمدن آدولف هیتلر در آلمان، وی با سوء استفاده از غرور و احساسات ملی گرایانه مردم این كشور كه در پی شكست در جنگ جهانی اول به شدت تحقیر شده بودند، به سازماندهی و تسلیح ارتشی قدرتمند پرداخت. هیتلر با تكیه بر اندیشه‌‏های نژادپرستان و توسعه‏‌ طلبانه‌ خود را توجیه می‏‌كرد و سرانجام پس از الحاق كشور اتریش و منطقه سودِت چكسلواكی به آلمان، دستور حمله به كشور لهستان را صادر نمود.

چرایی حمله آلمان به لهستان

در ۱ سپتامبر ۱۹۳۹ میلادی، آلمانی‌ها به لهستان حمله کردند. بهانه‌ی آن‌ها برای راه اندازی این جنگ، تجاوز یکی از سربازان لهستانی به خاک آلمان و تصرف یک ایستگاه فرستنده مرزی و پخش مطالب توهین ‏آمیز علیه آلمان از این فرستنده بود.

این جنگ خانمان‏سوز كه با تهاجم ارتشِ هیتلر به مرزهای لهستان و چكسلواكی شروع شده بود، در سومین روز و با اعلان جنگ انگلیس و فرانسه علیه آلمان؛ وارد فاز جدید و حسّاسی شد و در نهایت، با اتحاد كشورهایی همچون؛ فرانسه، آمریكا، شوروی و انگلیس محور متفقین به وجود آمد و علیه متحدین (آلمان، ایتالیا و ژاپن)، وارد مرحله‌ی عملیاتی شدند.

این جنگ كه با از دست رفتن جان ده‌‏ها میلیون انسان و وارد آمدن خسارت‏‌ها و تلفات غیر قابل شماری همراه بود، سرانجام در ماه مه 1945 و با اشغال آلمان و خودكشی هیتلر به نفع متفقین خاتمه یافت.

رژه سوگواری

از آن زمان تاکنون، هر ساله و در روز هشتم ماه مِه، یعنی همان روزی که جنگ جهانی دوم پایان گرفت، هزاران نفر در سراسر جهان، در خیابان‌ها رژه رفته و تاج گل‌های سوگواری را به آب‌های رودخانه‌ها می‌سپارند. آن‌ها با راه اندازی "رژه سوگواری"، در واقع یاد و خاطره کشته شدگان این جنگ جهانی را گرامی نگه می‌دارند.

حائز اهمیت آن که؛ اکثر جان باختگان این جنگ، زنانی بودند که در بهار ۱۹۴۵ و در شهر "دمین" جان خود و فرزندانشان را از دست دادند. در واقع ترس و وحشت ناشی از لشکرکشی ارتش سرخ شوروی بود که آن‌ها را به خودکشی ترغیب کرد. در آن زمان در همه جای آلمان موارد متعدد خودکشی به وقوع می‌پیوست و این عده غالبا کارگزاران حزب نازی بودند که به دلیل شکست هیتلر و سقوط رژیم وی دست به خودکشی می‌زدند. اما شمار بالای خودکشی آن‌ هم در عرض مدتی کوتاه و در یک محل خاص و در میان مردمی با طبقات اجتماعی و جنسیت‌های مختلف، در نوع خود امری بی‌سابقه است.

خودکشی‌های "دمین" از روز ۳۰ آوریل تا سوم ماه مه ۱۹۴۵ اتفاق افتاد. هر کس که امکانش را داشت با شلیک گلوله و یا خوردن زهر، به زندگی خود پایان می‌داد. با این حال اکثریت انتحارکنندگان یا در آب خفه شده و یا خود را حلق‌آویز کرده بودند. به عبارت دقیق‌تر می‌توان گفت که این مادران وحشت‌زده نخست فرزندانشان را در آب خفه کرده و سپس خود را به دار می‌آویختند.

شاید امروزه اظهارنظر در مورد چرایی ترس و وحشت مردم دمین و متعاقب آن خودکشی جمعی آن‌ها در سال 1945 کار آسانی نباشد اما همان‌طور که پیش از این نیز آمد، تبلیغات گسترده ضد روسی و تجارب وحشتناک آن‌ها از ارتش سرخ علل اصلی این اقدام بود. با این حال باز هم این پرسش خودنمایی می‌کند که وضعیت به چه درجه‌ای از وخامت رسیده بود که این مردم را به سمت خودکشی جمعی سوق داد؟

پی نوشت:
روایتی هولناک از خودکشی مردم یک شهر ، آنِلی ناومان ، تاریخ ایرانی