معلم شکر

انس بن مالک روایت کرده است که در جنگ اُحد، علی علیه السلام بیش از شصت زخم برداشت. وی را به نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آوردند. حضرت، دو بانو به نام‌های ام سلیمه و ام عطیه را مأمور مداوای آن بزرگوار فرمود. آن دو وقتی شدت جراحت‌ها را مشاهده کردند به پیامبر صلی الله علیه و آله عرض کردند: (با این وضعیتی که دارد) بر او بیمناکیم. حضرت به همراه عده‌ای از مسلمانان برای عیادت بر علی علیه‌السلام وارد شدند. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله با دست مبارک محل زخم‌ها را لمس می‌کرد و می‌فرمود: مردی که (این چنین) در راه خدا رنج‌ها را تحمل کند امتحان خود را داده است. همین طور که حضرت جایگاه زخم‌ها را لمس می‌کرد، آن جراحات نیز التیام می‌یافت.

حضرت علی علیه السلام عرض کرد: خدای را سپاس که به من توفیق داد تا (مردانه بجنگم و) از میدان جنگ نگریزم و به دشمن پشت نکنم. خداوند منّان به پاس این فداکاری در دو مورد از قرآن کریم از ایشان قدردانی کرده است:

1- ... سَیَجزی اللهُ الشاکرین (1)؛ «البته خداوند جزای نیک اعمال به شکرگزاران عطا خواهد کرد.»

2- ... و سَنَجزی الشاکرین(2 و 3)؛ «البته خداوند سپاسگزاران را جزای نیک خواهد داد.»

پی‌نوشت‌ها:

1- آل عمران / 144.

2- آل عمران /145.

3- بحار الانوار، ج41، ص 3.

4- الحکم الزهرة، ص 324.

کتاب جلوه‌های تقوا، ج 2، محمدحسن حائری یزدی