سیاست انگلیس و تاسیس اسرائیل

 
در مذاکراتی که سران یهود با "سایکس" نماینده انگلستان داشتند به او اطمینان دادند که در "جامعه ملل" از تحت الحمایگی فلسطین از طرف انگستان دفاع خواهند کرد و به فرانسه یا دولت دیگری اجازه نخواهند داد تا فلسطین را تحت الحمایه خود سازد.

از سوی دیگر به «سایکس» قول اعطای هر گونه و هر اندازه وام را دادند و نیز متعهد شدند که دولت ایالات متحده آمریکا را برای دخالت در جنگ به سود متفقین و علیه آلمان تحت فشار بگذارند. این اقدامات در واقع زمینه را برای انتشار «اعلامیه بالفور» در تاریخ 2 نوامبر 1971 آماده کرد. «بالفور»، وزیر خارجه وقت انگلستان طی نامه ای خطاب به لرد روچیلد، مژده تشکیل وطن ملی یهود را می دهد، این نامه به «اعلامیه بالفور» شهرت یافت. در این اعلامیه آمده بود:

"نظر به علاقه خاصی که دولت انگلستان به تشکیل وطن ملی یهود در فلسطین دارد، برای نیل به این هدف و تسهیل وسایل آن کوشش خواهد کرد."

در سال 1919 میلادی کنفرانس «سان رمو» که از نمایندگان فرانسه، انگلیس و ایتالیا، تشکیل شده بود پس از بررسی اوضاع همه جانبه فلسطین موافقت خود را مبنی بر تحت الحمایگی فلسطین به وسیله بریتانیا اعلام داشت. در تاریخ 24 ژوئیه 1922 قیمومیت انگلستان برفلسطین رسماً توسط شورای "جامعه ملل" به تصویب رسید.

در پرتو حمایت انگلستان و علیرغم مخالفت اعراب، مهاجرت یهودیان به فلسطین که از چند سال پیش آغاز شده بود سرعت بیشتری پیدا کرد. از سوی دیگر سیاست ضد یهود «هیتلر» باعث شد تعداد مهاجران اروپایی باز هم بیشتر شود. به طوری که در سال 1946 میلادی از 560/972 / 1 نفر جمعیت فلسطین، بیش از 608 هزار نفر آنها را یهودیان تشکیل می دادند. در حالیکه تعداد یهودیان در سال 1918، حدود 56000 نفر بود. بیشتر این مهاجرین از اروپایی شرقی بودند.(1)

"کتاب سفید" انگلیسی‌ها!

به موازات ازدیاد جمعیت یهودیان در فلسطین و بالاگرفتن قدرت سیاسی آنها در منطقه، توده های عرب که از نفوذ یهودیان خشمگین و در عین حال نگران شده بودند انگلستان را تحت فشار گذاشتند تا از صهیونیستها جانبداری نکند. در این هنگام صهیونیستها در فلسطین عملاً یک نیروی خود مختار بوجود آورده و یک ارتش سری به نام «هاگانا» درست کرده بودند. وظیفه این ارتش ترور مخالفان و مبارزه با توده های عرب بود.

دولت انگلیس برای آرام کردن خروش اعراب، کتاب سفید را با مضمون فلسطین، پایگاهی واحد برای اتحاد بیش از پیش اعراب سراسر جهان، منتشر کرد.

بعد از پایان جنگ جهانی دوم در سال 1947 انگلستان اعلام کرد سال بعد، از فلسطین بیرون خواهد رفت و اداره آن را به سازمان ملل خواهد سپرد. در تاریخ 29 نوامبر 1947 مجمع عمومی سازمان ملل متحد با صدور قطعنامه ای فلسطین را به سه قسمت کرد. 43 درصد آن را در اختیار عربها و 56 درصد آن را در اختیار یهودیان قرار داد. بیت المقدس نیز بین المللی اعلام گردید.

روز 24 اردیبهشت 1327 با خروج آخرین كمیسر عالی انگلیس از فلسطین، بلافاصله «دیوید بن گوریون» از رهبران اصلی صهیونیستها در تل‌آویو تشكیل دولت یهود را تحت نام «اسرائیل» اعلام كرد. تأسیس دولت اسرائیل از نتایج سیاستی است كه انگلیسی‌ها از زمان صدور اعلامیه بالفور در 1917 میلادی از آن حمایت به عمل آورده و آمریكایی‌ها نیز از دهه 1920 میلادی رفته‌رفته به آن متقاعد شده بودند.

در سپتامبر 1945 ترومن رئیس جمهور وقت امریكا از دولت انگلیس تقاضا كرد كه حدود 100000 پناهنده یهودی اروپائی را به دلیل آنچه كه جور و ستم هیتلری خوانده شد در فلسطین بپذیرد و این خود توطئه دیگری از سلسله نقشه‌های شوم استعمار برای استقرار صهیونیستها در فلسطین بود. در 31 مارس سال 1947 بموجب آماری كه رسماً در امریكا انتشار یافت، جمعیت كل فلسطین بالغ بر 1867120 نفر بود كه در میان آنها حدود 615000 تن یعنی معادل 33 درصد یهودی، 1091000 تن یعنی معادل 4/58 درصد مسلمان و بقیه مسیحی (8/7%) و پیروان ادیان دیگر (9/0%) بودند.(2)

در سال 1947 میلادی، دولت‌های شوروی و آمریکا توافق‌نامه‌ای را امضا کردند که طی آن حمایت همه‌جانبه‌ی خود را از تقسیم سرزمین فلسطین اعلام کردند که این موضوع سبب شد؛ یهودیان بیش از پیش بر حق واهی خود در سرزمین فلسطین، پافشاری کرده و اجازه‌ی هرگونه کشت و کشتاری را به خود بدهند. در نهایت،  ماه مه سال 1948 میلادی و پس از سفر کمیسر عالی‌رتبه‌ی انگلیسی از این سرزمین، رسما دولت اسرائیل شروع به‌کار کرد.


پی نوشت:
1- ظهور اسرائیل در سرزمین فلسطین، موسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی
2- تاریخچه شکل گیری اسرائیل:، پایگاه اطلاع رسانی حوزه

---