ادبیات اردوگاهی انسانی‌ترین گونه ادبیات جنگ است

 مراسم رونمایی از کتاب اردوگاه اطفال نوشته احمد یوسف زاده صبح روز دوشنبه با حضور نویسنده کتاب و مرتضی سرهنگی مدیر دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری در نمایشگاه کتاب برگزار شد.

در این مراسم مرتضی سرهنگی در سخنانی با اشاره به اینکه ادبیات اردوگاهی انسانی ترین گونه ادبیات جنگ به شمار می رود، اظهار داشت: وقتی سربازی اسیر می شود دیگر نه یک سرباز که یک انسان  بی دفاع نیازمند کمک است که در بند شده است و همین موضوع این دست از آثار را مورد توجه و خواندنی می کند.

وی ادامه داد: آقای یوسف زاده از خوش فکرترین اسرای ما در دوران دفاع مقدس هستند  و کتاب «اردوگاه اطفال» چهارمین اثری است که ایشان از هشت سال اسارت خود نوشته است که شایسته تقدیر است.

سرهنگی افزود:در جنگ های دفاعی مانند جنگ ما با عراق دیگر کسی جوان و پیر و زن و مرد نیست. مردم در این جنگ ها ناگهان همه در هر سنی که باشند سرباز می شوند و همین ناگهانی سرباز شدن آنهاست که کار دست دشمنشان می دهد. در هشت سال دفاع مقدس دشمن تلاش زیادی کرد تا جلوی این روند گرفته شود. تبلیغات زیادی کردند که بگویند ایرانی ها اطفال ونوجوان هایشان را به جنگ می فرستند اما موج انسانی ایرانی ها در جنگ کاری کرد که مردم تصویری تازه از خود به دنیا نشان دهند. اسیر و رزمنده هفده ساله نمادی از دنیایی اراده و عشق است که به صحنه نبرد آمده است. رزمنده 17 ساله نه یک نوجوان که یک انسان کامل است.

وی افزود: این متن همانند بسیاری از کتابهای خاطرات خالی از احساس نیست. احساس مانند صمغی است که این خاطرات را به هم متصل می کند و نبود آنها چیزی از متن کتاب می کاهد. متاسفم که تا به حال حتی یک ورق از نوع رفتار خودمان با اسرای عراقی ثبت نکرده ایم. نگفته ایم که چرا از 20 هزار اسیر عراقی در کشور ما 12 هزار نفر دیگر به عراق برنگشتند و در ایران به زندگی ادامه دادند.

احمد یوسف زاده نویسنده کتاب «اردوگاه اطفال» نیز در ادامه این مراسم در سخنانی بیان داشت: اردوگاه اطفال دومین بخش از خاطرات من را شامل می شود. بخش اول آن در کتاب «آن 23 نفر» روایت شد و این بخش راوی دو سال از مهمترین دوران اسارت من در اردوگاه اطفال در عراق است. بعد از ماجرای آن 23 نفر عراقی ها که متوجه شدند تبلیغات آنها بر پایه بچه های ایرانی حاضر در جنگ برای دنیا جذاب بوده است این اردوگاه را شکل دادند. من در کتاب سعی کردم نشان دهم که اسرای  نوجوان ایرانی در این فضای تبلیغاتی چگونه زندگی کردند و سعی کردند تا رزمنده واقعی باقی بمانند. این اثر شرح جوانمردی اسارایی است که سختی های بسیاری را تحمل کردند و من هم با همه وجودم آن را روایت کرده ام.

یوسف زاده افزود: حسم این بود که مخاطبان خاطره از کلی گویی فراری هستند و برای همین در کتابهایم سعی کردم با جزئیات به بازگویی خاطره بپردازم. از رفتارها و عکس العمل ها بگویم و جزئیات را تا حد مقدور فراموش نکنم. به همین خاطر نگارش خاطراتم طولانی شده است و این دو کتاب اخیر تنها دو سال از آن را در برگرفته است

وی افزود: باید30 سال از سال 62 عبور می کردیم تا حس کنیم چه اتفاقی رخ داده است. این خاطرات باید با چنین فاصله ای نوشته می شد تا وقتی امروز می گوییم رزمنده ای یک شب تا صبح شکنجه شد قابل لمس باشد. شاید اگر در سال 62 می خواستم این خاطرات را بنویسم چیزهای دیگری می نوشتم اما این کتاب امروز مخلوطی است از خاطرات و حس حالم در 50 سالگی.

---

منبع:مهر