حورا غزل خوانی کند
روزی که دوستداران حسین(ع) شاد هستند
امشب خانه‌ی علی و زهرا، بیش از هر شب دیگر بر اهل آسمان می درخشد. اهل آسمان را ببینید که چگونه محو تماشا شده‌اند. باد صبا بوی عطر خدا را به شرق و غرب عالم می‌بَرَد... نمی شنوید؟ بوی حسین است... بوی مُشرِق الانوارِ رب المشارق! بوی جانِ عالم! حسین علیه السلام
گویا از خانه علی خبری در راه است. چشم فاطمه روشن! چشم حسن جان روشن... آری... حسین فاطمه چشم بر این جهان گشود. فرزند فاطمه را نزد پیغمبر بردند... پیغمبر چه کرد؟ او را در آغوش گرفت. بوسه بر لب‌ها و حنجره حسینش زد. پیراهنی بر تن حسین کرد... امان از این لب... امان از حنجره... امان از پیراهن... پیغبر بر چشمان حسین خود نگاه کرد. عجب سایه‌سار پر از لطف و رحمتی دارد این حسین! جمال علی و نور زهرا در جبین این کودک موج می‌زند! عجب شکوهی... چه جلال و هیبتی... نوری به نسل ساقی کوثر اضافه شد... خدای عشق پا بر زمین گذاشت!
شادی زندگی اهل بیت به بندگی خدا بود. پس جا دارد که ما نیز در شادی اهل بیت، شادی کنیم. یعنی خدا را بندگی کنیم و اندوه اهل بیت در این بود که می‌دیدند جماعتی از آدمیان و حتی احباء، رو به گناه و معصیت می‌آورند. پس اندوهگین می‌شدند.
مسیح پسر مریم را ببینید که از نفس حسین آبرو می‌گیرد! موسای کلیم الله را ببینید که عصای خود بر زمین انداخته و در طور سینای حسین خدا را می‌خواند! گویا موسی و طور هر دو به تماشای حسین آمده اند! خضر را ببینید که آب حیات را رها کرده و از قطره‌های زمزم حسین برکت می‌گیرد!
جهان قاف تا قاف از نگین خاتم حسین منور شد! از آسمان بر اهل زمین ندا رسید که مژده دهید! خون خدا رسید! رضوان، امشب در بیت فاطمه گل افشانی می‌کند! روح القدس مدح حسین می‌گوید و حوریان بهشتی غزل خوانی می‌کنند. هستی در شادیِ فاطمه، پیرهنی از انوار ربانی به تن می‌کند. ریحانه‌ی ختم رسل، حسین فاطمه آمده! علی حسینش را در آغوش گرفت. رایحه کلام الّه از او می‌شنود! فطرس را ببینید! که به پرواز درآمده و بال و پرش را یافته است!
امشب خانه‌ی علی و زهرا، بیش از هر شب دیگر بر اهل آسمان می درخشد. اهل آسمان را ببینید که چگونه محو تماشا شده‌اند. باد صبا بوی عطر خدا را به شرق و غرب عالم می‌بَرَد... نمی شنوید؟ بوی حسین است... بوی مُشرِق الانوارِ رب المشارق! بوی جانِ عالم! حسین علیه السلام
اَحِبّای حسین چه کنند؟!
پاسخ این پرسش در کلام اهل بیت آمده است، آنجا که فرمودند شیعیان ما در خوشی‌های ما شاد و در اندوه ما غمگین‌اند. چون جانشان با ولایت ما عجین است.[1]این نشانه‌ی محبت و پیروی از اهل بیت است. این نشانه آن کسانی است که نامشان در طومار شیعیان علی (علیه السلام) ثبت و درج شده است. اما شادی در خوشی اهل بیت چیست؟ شیرینی و شربت به مردم دادن؟ چراغانی و آذین بستن کوچه و خیابان؟ صد البته این‌ها همه هست. اما تنها این نیست. بلکه آذین بستن بهانه است! بهانه است برای امری بالاتر، فراتر و متعالی‌تر! همانطور که کعبه از سنگ است. سنگی سخت! اما این بهانه و نشانه‌ای است برای بندگی به درگاه خداوندی. ولادت اهل بیت نیز به همین گونه است. خداوند به برخی از روزها برکت بخشید که در قرآن این روزها به «ایام الله» مشهورند. یعنی روزهای خداوند.[2] روزهایی که هم مبارکند و هم انسان مؤمن را به یاد پروردگار می‌اندازد. پس هر کس به قدر عقل و به میزان گنجایش وجودی خود از این روزها بهره می‌برد.
| بیشتر بخوانیم: ولادتی از جنس اشك چرا می گوییم اجرت با امام حسین(علیه السلام)! آیا این حدیث که زوار امام حسین علیه السلام، عذاب قبر ندارند صحیح است؟ |
برخی در حد ظواهر باقی می مانند و برخی به مغز و باطن حقیقت رسیده و در مراتب کمالیه بالا می‌روند. ایام ولادت اولیای خدا از همین روی و همین صورت است. روز چشم گشودن این بندگان صالح خداوند که حقاً روز نزول برکات الهیه بر اهل زمین بوده است. روزی که خداوند به برکت قدوم اولیای خود، باب حوائج را باز و سفره‌ی رحمت خود را می‌گسترانید.
شیعیان ما در خوشی‌های ما شاد و در اندوه ما غمگین‌اند. چون جانشان با ولایت ما عجین است. این نشانه‌ی محبت و پیروی از اهل بیت است. این نشانه آن کسانی است که نامشان در طومار شیعیان علی (علیه السلام) ثبت و درج شده است.
در این روزها برخی با برپایی مجالس جشن و سرور، ارادت و محبت خود با ساحت اولیاء الله را ابراز می دارند.
برخی چند قدم بالاتر، در مسیر همرنگی و همگونی با اولیای خدا گام بر می دارند و این روز را بهانه‌ای قرار می‌دهند تا اندکی به ولیّ خدا نزدیک و نزدیک‌تر شوند.
شادی زندگی اهل بیت به بندگی خدا بود. پس جا دارد که ما نیز در شادی اهل بیت، شادی کنیم. یعنی خدا را بندگی کنیم... و اندوه اهل بیت در این بود که می‌دیدند جماعتی از آدمیان و حتی احباء، رو به گناه و معصیت می‌آورند. پس اندوهگین می‌شدند. جا دارد که ما نیز در گناه و معصیت، به حال خود غصه بخوریم که طریق نجات همین است. بندگی خدا و دوری از معصیت.
کلام آخر
این سخنان به معنی نفی جشن‌ها نیست. برپایی مجالس جشن و سرور در ولادت اهل بیت، امری لازم و ضروری است. همانگونه که اهل بیت در این گونه ایام، شاد و خوشحال بودند و خداوند را از بابت نعمات و برکات شکرگزار بودند. به این امید که ظاهر و باطن زندگی ما را رایحه باطراوت اهل بیت فرا بگیرد. آمینپینوشت:
[1]. متن حدیث از امیرالمؤمنین: «إنّ اللّه تعالى اطَّلَعَ إلَى الأرضِ فَاختارَنا، و اختارَ لَنا شِیعَةً یَنصُرُونَنا، و یَفرَحُونَ لِفَرَحِنا ، و یَحزَنُونَ لِحُزنِنا، و یَبذُلُونَ أنفُسَهُم و أموالَهُم فِینا فاُولئكَ مِنّا و إلَینا و هُم مَعَنا فی الجِنانِ (ترجمه: خداوند متعال به زمین نگریست و ما را انتخاب كرد و براى ما پیروانى برگزید كه یاریمان كنند و از شادى ما، شادمان شوند و از اندوه ما، اندوهناك ، و در راه ما جان و مال خود را نثار كنند، آنان از مایند و رو به سوى ما دارند و در بهشت با ما هستند». بنگرید به: محمدی ری‌شهری، شیخ محمد، میزان الحمکة، ج 6، ص 109، حدیث 10090.
مشابه همین گفتار از امام جعفر صادق (علیه السلام): «رحم الله شیعتنا خلقوا من فاضل طینتنا وعجنوا بماء ولایتنا یحزنون لحزننا ویفرحون لفرحنا». بنگرید به: شیخ محمدمهدی حائری مازندرانی، شجره طوبی، نجف: منشورات المكتبة الحیدریة، 1385 هجری قمری، ج 1، ص 6.
[2] «وَذَكِّرْهُم بِأَیَّامِ اللَّـهِ إِنَّ فِی ذَٰلِكَ لَآیَاتٍ لِّكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ ﴿ابراهیم: ٥﴾ روزهاى خدا را به آنان یادآورى كن، كه قطعاً در این [یادآورى]، براى هر شكیباىِ سپاسگزار، عبرت‌هاست.»
