طلبه شهید على‌اكبر على‌محمدى

خانواده او در زمان كودكى او به تهران مهاجرت كردند و على‌اكبر دوران ابتدایى و راهنمایى را در تهران گذراند. بعد از اتمام سال دوم دبیرستان، وارد مدرسه علمیه شهید بهشتى شد و پس از مدتى به مدرسه امیرالمؤمنین علیه‌السلام شهررى رفت.با وجود سن كم، هیچ‌وقت اسراف نمى‌كرد، در كارها نظم را رعایت مى‌كرد، قلبى رئوف و مهربان داشت و با این‌كه از جهت مالى وضع خوبى داشت، همیشه در فكر محرومان و مثل آنان بود. دوستش مى‌گوید: «روزى به او گفتم: چرا شیك نمى‌گردى؟ اشك از چشمانش جارى شد و با حالتى بغض‌آلود گفت: شما چرا این‌طور فكر مى‌كنید؟! من وقتى به مدرسه مى‌روم و مى‌بینم كه دوستانم وضع مناسبى ندارند، چطور آرام بگیرم!»

از مدرسه امیرالمؤمنین علیه‌السلام به مدرسه هانیه رفت و در محضر آیةاللّه رفیعى، لمعتین را به اتمام رساند و به خاطر روحیه بالا و قدرت مدیریتى، به عنوان مدیر مدرسه انتخاب شد. البته امورى چون مدیریت، تحصیل كتب حوزوى و حتى ازدواج نتوانست عزم و جزم او را براى ورود به عرصه جهاد و ایثار خدشه‌دار كند. شهید على‌محمدى در سال 1362 در اولین حضورش در جبهه‌ها در عملیات خیبر شركت كرد و این حضورش به مجروحیتش در سال 64 انجامید. پس از بهبودى نسبى، دروس حوزه را ادامه داد و در كنار آن، به دانشگاه امام حسین علیه‌السلام رفت و برادران سپاهى، مقدمات رسمى‌شدن او را فراهم كردند، ولى به قول شاعر:

خرّم آن دل كه به دیدار دوست          مست و شیدا و سبك‌بال مى‌رود

سرانجام این طلبه بزرگوار و خودساخته، با وجود این‌كه تنها چند روز از ازدواجش مى‌گذشت، به منطقه غرب كشور رفت و مهرماه سال 1366 به جمع شهیدان راه حقیقت پیوست. پیكر مطهرش طبق وصیت خودش در بهشت‌زهراى تهران دفن شد.



منبع: وبسایت افق حوزه