با تدارکات شروع کرد و حالا مرد اول سینما است
قدرت اراده آقای کارگردان
«آینه بغل» به رتبه دوم جدول فروش صعود کرد تا منوچهر هادی برای دومین سال پیاپی فیلمی پرفروش روی اکران داشته باشد. این کارگردان در روزهای نه چندان دور،مدیر تدارکات بود و حالا مرد اول سینما لقب گرفته است. پس مرور مسیری که طی کرده هم جذاب است و هم عبرت آموز.
نقطه شروع
پی گیران سینما می دانند منوچهر هادی کارش را از پشت صحنه شروع کرد، آرام آرام پیش آمد و حالا مرد اول یک فیلم یعنی کارگردان است. او ابایی ندارد که درباره گذشته اش حرف بزند و بگوید روزگاری به عنوان مدیر تدارکات در پروژه های سینمایی کار می کرده. نه؛ تدارکات چی بودن هرگز عیب نیست و خود هادی هم با افتخار از آن یاد می کند.با این حال اگر در شرایط عادی بگوییم راه کارگردان شدن چیست، کسی نمی گوید از تدارکات و فعالیت در پشت صحنه باید شروع کرد.
هادی اما دنبال راهی بود که وارد سینما شود:« من سال 72 قبل از این که وارد سینما شوم ، تیتراژ برنامه های تلویزیونی را می نوشتم. تخصص اصلی ام خوشنویسی است ولی من را اقناع نمی کرد. از بچگی به هنرپیشگی علاقه داشتم و وقتی وارد سینما شدم چون پارتی نداشتم و درس این رشته را نخوانده بودم از طریق دیگری وارد شدم. یواش یواش از آن جا که باید خودم در نقش خالق باشم احساس کردم فقط کارگردانی می تواند من را قانع کند.»
به سمت دستیاری
منوچهر هادی وقتی با سینما دم خور شد و چم و خم کار را یاد گرفت، به کمترین ها قانع نبود و خیلی زود از مدیریت تدارکات، تبدیل به دستیار کارگردان شد. حتی در این جایگاه هم سعی کرد کنار کارگردان های کاربلدی همچون اصغر فرهادی (چهارشنبه سوری)،کیانوش عیاری (هزاران چشم) و منوچهر مصیبی (ازدواج صورتی) بایستد. علاقه او به کارگردانی باعث شد در کلاس های فیلمنامه نویسی بهروز افخمی و ورک شاپ های فریدون جیرانی شرکت کند تا دانشش از سینما در حد آموخته های تجربی نباشد.
روی صندلی کارگردانی
وقتی انگیزه و اراده باشد، خیلی زود نتیجه حاصل می شود. منوچهر هادی سال ۱۳۸۵، اولین فیلمش را کارگردانی می کند: «تلاطم». این تله فیلم اگرچه از نظر کیفی اثری متوسط است اما برای هادی جهشی بزرگ بحساب می آید. او بجای غره شدن بخاطر اولین تجربه کارگردانی، بلافاصله سراغ فیلم های دیگر رفت و چهار تله پشت سر هم ساخت:«آخرین روز ماه»، «تصادف»، «فرصت‌های فردا» و «کوچه محجوب» .
سلام سینما
منوچهر هادی باز هم عطش پیشرفت داشت و در دایره تله فیلم نماند به همین خاطر یک سال بعد یعنی در سال 1386 اولین فیلم سینمایی خود با نام «قرنطینه» را کارگردانی کرد. او ساخت تله فیلم را هم رها نکرد و در خلال کار سینمایی، سراغ تله هم می رفت. «یکی می خواد باهات حرف بزنه»، «دنیای پر امید» (که ابتدا تله بود و تهیه کننده نسخه سینمایی آن را اکران کرد)، «زندگی جای دیگریست»، «من سالوادور نیستم»، «کارگر ساده نیازمندیم» و «آینه بغل» فیلم های سینمایی هادی هستند.
نکته جالب در کارنامه سینمایی او، همکاری با استارهایی چون رضا عطاران، محمد رضا گلزار، شهاب حسینی و حامد بهداد است. نکته دیگر، حضور متفاوت یکتا ناصر (همسر منوچهر هادی) در فیلم های اوست که حتی منجر به سیمرغ برای این بازیگر شده. و البته تنوع موضوعی را هم در کارنامه هادی فراموش نکنیم؛ او علاوه بر فیلم های جدی، دو کمدی بفروش به ثبت رسانده است و می داند چطور مخاطب را به سالن ها بکشاند.
کارنامه سریالی
منوچهر هادی در زمنیه ساخت سریال هم موفق عمل کرده. ملودرام «خداحفظ بچه» که رمضان سال 91 پخش شد و کمدی «خوب،بد،جلف» که نوروز سال 93 روی آنتن رفت از سریال های پربیننده تلویزیون هستند. با این حال هیچ کدام به اندازه سریال خانگی «عاشقانه» دیده نشدند. منوچهر هادی این روزها مشغول ساخت سریال «پاهای بیقرار» برای پخش از شبکه پنج است.
آینه جادویی
حتما به ساخته های منوچهر هادی ایراد وارد است اما حتما او جزو بهترین کارگردان های حال حاضر سینما است که در عین نگه داشتن کیفیت، می تواند اثری بفروش بسازد. ارزش کار او وقتی دوچندان می شود که گذشته اش را مرور کنیم و بدانیم منوچهر هادی برای رسیدن به این نقطه زحمت کشیده و نمی خواهد آن را آسان از دست بدهد:«من فکر می کنم توی بازار هم می رفتم شاید یک تاجر موفق می شدم، اگر فوتبالیست می شدم موفق می بودم . بعضی از آدم ها توی ژن شان سرگروهی هست. دلیل دیگر اعتماد به نفس و جسارتی است که باید درون آدم باشد. موقعیت ها هم مهم است.»
این بخش از گفته های هادی هم وجه دیگری از دلیل موفقیت او را عیان می کند:« به این موقعیت ایمان داشتم. از سال 79 روی آینه خانه ام نوشته بودم سال 85 اولین فیلمم را می سازم. سال 85 اولین تله فیلمم را ساختم و سال 86 اولین فیلم سینمایی ام را (قرنطینه). شش سال روی آینه خانه ام نوشته بودم منوچهر هادی: کارگردان.»
آدم های موفق روی هر پله که قرار می گیرند، به فکر پله بعدی هستند. آن ها نه تنها بسختی از وضعیت موجود محافظت می کنند که سودای پله های بعد را دارند:« اگر سینمای ایران صد طبقه باشد من الان طبقه یک هستم. حتما یکی دو سال دیگر که آینده خودم و خانواده ام را از نظر مالی تضمین کردم، مطمئن باشید یک سال روی یک فیلمنامه کار می کنم و سال بعدش آن می سازم. براحتی دوباره می شود اسکار گرفت براحتی می شود در جشنواره کن درخشید و من این کار را خواهم کرد.»
