انقلاب دیروز، اعتراض امروز

در ماه بهمن، ماه پیروزی انقلاب اسلامی ایران و فروپاشی رژیم شاهنشاهی هستیم. این روزها که کم و بیش تصاویری از آن روزهای انقلابیون پخش می‌شود؛ برخی می‌ پرسند اعتراضات دی‌ ماه گذشته چه تفاوتی با آن اعتراض‌ها داشت؟ چرا یکی را مقدس و دیگری را بعد از چهل سال فتنه می‌ خوانند. در این مطلب به تفاوت های آن تلاش‌ های انقلابی و این تحرکات اخیر می‌‌ پردازیم.

تفاوت در سیر و سرگذشت

انقلاب اسلامی ایران در سال1342 به رهبری حضرت امام خمینی(ره) آغاز شد. در ابتدا تمام سخن‌ها مبنی بر نصیحت‌های دلسوزانه حضرت امام به شاه و آگاهی بخشی به وی برای اصلاح اشتباهات بود. اشتباهاتی که مخالف مبانی دینی مردم بود. امام نیز به عنوان یک مرجع دینی وقتی می‌دید مخالف صریح قرآن صورت می‌گیرد و روز به روز پادشاه مملکت به بزرگترین مستکبران و کافران عالم تمایل بیشتری پیدا می‌کنند؛ نمی‌ توانست سکوت کند.[1] امام بر پایه خواسته‌های اسلامی حرکت را آغاز کرد و به ایجاد دغدغه‌های مذهبی در اقشار مختلف مردم پرداخت تا در نهایت حرکت، آن جمعیت میلیونی را در 12بهمن57 برای استقبال به فرودگاه و بهشت زهرا کشاند.

انقلاب حرکتی بود به وسعت تمام ایران با همه روستاها و شهرهایش و با شرکت همه خانواده‌ها به طوری که کمتر خانواده‌ای بود که پیگیر انقلاب نباشند و برای آن خود را به زحمت نیانداخته باشد.. این یعنی درگیر شدن حداکثر جمعیت کشور برای یک هدف یعنی انقلاب، انقلابی برپایه مبانی اصیل دینی. اما در اعتراضات اخیر ما ابتدا با خواسته‌های اقتصادی یک قشر رنجور روبه رو شدیم و در ادامه عده‌ای فرصت طلب، این خواسته‌ها و تجمعات را به محافل سیاسی با اهداف براندازانه تغییر جهت دادند. البته فراموش نکنیم که هیچگاه مجموع آغاز کنندگان و نفوذی‌ها به تعداد نیم میلیون نفر در سراسر ایران نرسید. یعنی چیزی نزدیک نیم درصد کل جمعیت!!!

خواسته‌هایی از جنس متفاوت

برخی از خواسته‌های اعتراضات اخیر ناشی از مشکلات اقتصادی بود. مشکلاتی که مخصوص کشور ما نیست و سالهاست آن را می‌توانیم در نقاط مختلف دنیا با مدل‌های گوناگون حکومتی ببینیم. اصولا راهکار اقتصاد ریاضتی که در بخش اعظم اروپا اجرا شده، بیانگر همین مشکلات حاد و همه گیر اقتصادی است. ولی در انقلاب 57 مردم شاهد اوج پیشرفت و شکوفایی روز به روز صنعت و تکنولوژی در کشورهای خارجی بودند و ایرانیان موفق در آن روزگار فقط اجیر شدگانی برای چرخاندن چرخ صنعت بیگانگان به حساب می‌ رفتند. این وضع برای هویت ایران و ایرانی سمی مهلک بود و یک فرد غیرتمند آن را بر نمی‌ تافت. در چنین شرایطی انقلاب و دگرگونی تنها اتفاق ممکن بوده به دست مردم رقم خورد.

اعتراض و یا اغتشاش

در سال 57 حرکت‌ها اعتراضی بود و حمله‌ها به سوی پادگان‌ها و مراکزی چون شراب فروشی‌ها. محل‌هایی که به روشنی دخالت آنها در اوضاع نابسامان ایران آن روزگار معلوم و هویدا بود. پادگان ها اسلحه‌هایشان را به جان مردم نشانه گرفته بودند و شراب فروشی ها اعتقادات مسلم دینی را بی اهمیت جلوه می‌دادند. اما در اعتراضات اخیر از همان روز دوم، فاز اغتشاش آغاز و تیرها به سوی نهادهای غیر اجرایی کشور نشانه رفت؛ مانند مساجد، حسینیه‌ها، حوزه‌های علمیه، دفاتر ائمه جمعه و مراکزی از این دست. در حالی که ضربه به اموال عمومی، بانک‌ها و وسایل نقلیه از جمله حق الناس است و ضرر به آنها هیچ درد اقتصادی را دوا نمی‌کند و معلوم است کسانی که به مسجد حمله ور شده و آنجا را می‌سوزانند؛ اعتراضشان اقتصادی نیست؛ بلکه دنبال اغتشاش هایی با پلیدترین اهداف هستند. آیا عدم رعایت حق الناس و خیانت در اموال عمومی خود باعث از بین رفتن امنیت فضای کسب و کار نمی‌شود؟! البته در اغتشاشات دیدیم که فتنه‌‎گران به جان مردم هیچ بهایی نمی‌دهند و در چنین شرایطی مطمئناً اموال مردمی نیز امنیتی نخواهد داشت.[2]

دینمدار یا به دنبال بی‌ دینی

در سال 57 عمده حرکت با اهداف دینی و توسط دینمدارترین افراد شکل می‌گرفت. حرکت و انقلابی که درس از قرآن اخذ می‌کرد و رهبرش یک اسلام شناس خبره بود؛ ولی اغتشاشات اخیر از همان روز نخست چهره دین‌ گریزانه خود را با کشف حجاب نمایان کرد. حتی وقتی اعلامیه تجمعات بعدی دیده می‌شد؛ آن حرکت‌های زشت به عنوان نمادهای انتخابی فتنه‌گران تبلیغ می‌شد. حال آیا یک فرد مسلمان می‌تواند راضی به بدعتی تازه و کثیف در کشوری اسلامی باشد؟[3]

ناخوشی یا دلخوشی دشمنان

انقلاب 57 خواب سردمداران آمریکایی را آشفته ساخت و دست  آنان را از کشور قطع نمود. اتفاقی که از همان روزهای اولیه در سال42 معلوم بود و بنابر آن تمام تلاش آن ستم پیشگان بر عدم موفقیت نیروهای انقلابی معطوف شده بود. به هرحال آنها آنقدر با انقلاب ایران سر جنگ داشتند که سفارت خود را تبدیل به لانه جاسوسی کرده و برای براندازی این انقلاب نوپا، صدام را به جان کشور انداختند. از سال57 تا کنون حتی یک لحظه لابی‌های صهیونیستی از تشکیل جمهوری اسلامی ابراز خرسندی نکرده و نخواهند کرد. اما همین ستمگران استکباری با کوچکترین اعتراض و تجمعی در ایران به میدان می‌آیند و با خط دادن به معترضین به دنبال شکست انقلاب اسلامی و یا شکسته شدن ابهت آن هستند. در اغتشاشات اخیر نیز از همان روزهای نخست ریاست جمهوری امریکا و نخست وزیر رژیم منحوس صهیونیستی با اعلام رضایتی آشکار، به دنبال خط دادن و دامن زدن به این اغتشاشات بودند؛ این نشانه چه چیزی است؟ ما باید دنبال دلخوشی دشمنانمان باشیم؟[4]

کلام آخر

جمهوری اسلامی برپایه اصول مترقی اسلامی و عقلی شکل گرفته و مشکلاتی که در آن دیده می‌ شود ربطی به نوع حکومت آن ندارد. بلکه اغلب مشکلات برخاسته از بی‌کفایتی و کم تلاشی مسئولینی است که خودمان آنها را انتخاب کردیم. پس ملامت دیگران کاری غلط است.

پی‌نوشت:
1- « وَلَا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِینَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِیَاءَ ثُمَّ لَا تُنْصَرُونَ[هود/113] و به كسانى كه ستم كرده‏ اند متمایل مشوید كه آتش به شما مى ‏رسد و در برابر خدا براى شما دوستانى نخواهد بود و سرانجام یارى نخواهید شد.»
2- حضرت رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله):«حُرمةُ مالِ المُسلِم كَحُرمَةِ دَمِهِ؛ حرمت داشتن مال یک مسلمان همچون حرمت خون و جان او است (مراعات آن بر همه واجب است.») (الکافی، ج2، ص360)
3- حضرت رسول اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله):«إذا ظَهَرَتِ البِدَعُ فی اُمَّتی فَلیُظهِرِ العالِمُ عِلمَهُ، فَمَن لَم یَفعَل فَعَلَیهِ لَعنَهُ اللّهِ؛ هر گاه بدعت‌ها در میان امّت من آشکار شوند، عالِم باید دانش خود را آشکار سازد. پس هر که چنین نکند، لعنت خدا بر او باد ! (الکافی، ج1، ص54) و امام صادق (علیه‌ السلام) فرمودند: «وَ كُلُ‏ بِدْعَةٍ ضَلَالَةٌ وَ كُلُ‏ ضَلَالَةٍ سَبِیلُهَا إِلَى النَّار؛ هر بدعتی گمراهی است و گمراهی راهش به آتش کشیده می‌شود.»
4- «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْیَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِیَاءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاءُ بَعْضٍ وَمَنْ یَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ [مائده/51]  ای اهل ایمان، یهود و نصاری را به دوستی مگیرید، آنان بعضی دوستدار بعضی دیگرند، و هر که از شما مؤمنان با آنها دوستی کند به حقیقت از آنها خواهد بود؛ همانا خدا ستمکاران را هدایت نخواهد نمود.»
پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله): «إِذَا كَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ نَادَى مُنَادٍ أَیْنَ‏ الظَّلَمَةُ وَ أَعْوَانُ الظَّلَمَةِ مَنْ لَاقَ لَهُمْ دَوَاةً أَوْ رَبَطَ لَهُمْ كِیساً أَوْ مَدَّ لَهُمْ یَدَهُ احْشُرُوهُ مَعَهُم‏؛ هنگامی که روز قیامت فرا برسد منادی ندا دهد: کجایند ظالمان و کجایند یاران آنها. همان کسانی که برای آنها دواتی را لیقه انداختند یا کیسه‌ای را برای آنها بند انداختند یا سلطه آنها را گستراندند؛ آنها را همراه ظالمان محشور کنید.»(النوادر، راوندی، ص27)

---