ه طور حتم قالیبافی که از مشاغل مهم خانوارهای ایرانی بوده، در تهران نیز رواج داشته است. نقاشیها و عکسهای قدیمی ماهیت روستایی فرشهای قدیم تهران را نشان می دهند.
قالی بافی می بایست در آذربایجان ریشه كهن داشته باشد. تأمین مواد اولیه و سهولت دستیابی به ضرورتهای این حرفه نسبت به سایر مناطق ایران بیشتر بوده و تبریز را نه تنها بازار فرش بلكه بازار مناسبی برای سایر تولیدات در قرون میانه ساخته بود.
اصفهان قبل از صفوی هر چند هم فراز و نشیب های تاریخ قالیبافی داشته باشد اتفاق چندان مهم و قابل ذکری را شاهد نبوده است. آنچه که مسلم است شکل گیری حرفه ای قالیبافی را در اصفهان، از عصر شاه عباسی بایستی دنبال کرد
تا کنون در این ویژه نامه شما خواننده گرامی با انواع فرش و قالی ایرانی آشنا شدید. در این مقاله ، که واپسین مقاله این ویژه نامه است،برآنیم که شمارا با دورنمایی از وضع قالبافی در امروز ایران نیز آَشنا کنیم
استان همدان یکی از مناطق مهم قالی بافی ایران از لحاظ کمیت و تعداد است و در آن بیشتر از هر منطقه دیگر ایران فرش بافته می شود. مطابق آمار سالهای گذشته بر روی ۱۱۵۰۰ دار قالی موجود این منطقه بیش از ۵۷۰۰۰ کارگر قالیباف بکار گره زنی مشغول بودند.
از دیرباز در شهر قزوین و بخشهای گسترده آن بافتن گلیم، جاجیم، قالی و قالیچه رواجداشته و زنان و مردان ایلات و عشایر این منطقه تاریخی روزهای فراغت خود را به بافتنفرش اختصاص میدادند. هنوز هم در تمامی روستاها بافتن گلیم و جاجیم كما
طراحان با ذوق این مرز و بوم در برخورد با فرهنگ ها و هنرهای اقوام مهاجر و مهاجم به این كشور با هوشمندی و بی ادعائی خاص خود گزدیه ترین و دل پسندترین نقش های آن ها را انتخاب و در طرح های مورد عمل خویش گنجانیده و در نتیجه با ارائه طرح های تلفیقی و ابتكاری توا
یک از خصوصیات منحصر به فرد قالی ایرانی، تنوع در نقوش است که با رنگهای زیبا، طرحهایی را پدید می آورند که در عین تنوع ، خصوصیات یکدستی را ارائه می دهند. تنوع نقوش قالی ایرانی بقدری زیاد است که شمارش همه آن ممکن نیست و در این مقاله تنها به برخی از مهم ترین
شهر مقدس مشهد با وجود مرقد مطهر امام هشتم شیعیان در آن و زائران بی شمارش و هم چنین موقعیت خاص جغرافیائی، آن مركز مهم معاملات فرش در ناحیه شرقی ایران است كه در آن فرش های بافنده های شهری و روستائی خراسان، دست بافت های بلوچ ها، قالیچه ها و قالی های تركمنی و
این شهر در اواخر سال 621 ه.ق توسط چنگیز مغول تخریب گردید ولی در سالهای بعدی تجدید بنا شد وهنرمندان و صنعتگران دوباره فعالیت خود را آغازكردند. این تحول در مورد قالیبافی چنان بود كه در قرن 10ه.ق(دوره شاه طهماسب) كاشان به عنوان یكی از مراكز مهم قالیبافی درآم