طعم پیشنمازی!

پیشنمازى، یعنى آدم مسجد را واقعاً محل كار خودش بداند؛ قبل از وقت، حتى قبل از دیگران، به آن‏جا برود و اوضاع مسجد را ببیند؛ اگر اشكالاتى در وضع ظاهرى مسجد هست، برطرف كند؛ سجاده‏اش را پهن نماید؛ منتظر مردم بماند كه بیایند؛ با یك یك افرادى كه مى‏آیند، تا آن‏جایى كه مى‏تواند، تماس بگیرد؛ به آنها محبت بكند؛ از آنها احوالپرسى كند؛ اگر مشكلى دارند، در آن حدى كه برایش میسور است، برطرف كند؛ نه اینكه پادوى كارهاى خدماتى مردم بشود - در بعضى از مساجد، چنین چیزهایى وجود دارد كه قطعاً غلط است - در آن‏جا بنشیند، مردم به او مراجعه بكنند، درد دل بكنند، خودش را بر مردم عرضه كند، در معرض مراجعات مردم قرار بدهد؛ نماز را كه تمام كرد، براى مردم مسئله و تفسیرى بگوید؛ حرفى بزند و بلند شود بیرون برود؛ یعنى این‏طورساعتى از وقت خودش را در این‏جا صرف بكند. به نظر من، این‏طور پیشنمازى، یك فرد خیلى مفید و مؤثر و بابركت و جلب كننده عواطف است. در سایه چنین پیشنمازى است كه وقتى او به آن كسانى كه با مسجدش سروكار و رفت و آمد دارند، حتى كسانى كه وقت هم نمی كنند به مسجد بروند، اما دورادور مى‏دانند و از دیگران شنیده‏اند كه این آقا، چه آقاى خوبى است، اشاره كند كه فلان كار باید انجام بگیرد، نه بودجه مى‏خواهد، نه قدرت قانونى مى‏خواهد و نه بخشنامه لازم دارد؛ آن كار طبق نظر و گفته او انجام خواهد گرفت. در مسجد دانشگاه، اگر این روحانى صاحب این مسجد شود و به آن‏جا برود و بنشیند بحث كند، حتماً دانشجویان جذب مى‏شوند. البته ممكن است مدتى نیایند و عده اى هم بدجنسى كنند، لیكن اصلاً دانشجو به یك نفر كه مثل پدر با او برخورد كند و مشكلاتش را مرتفع سازد، احتیاج دارد. اگر چنین روحانی ای در آن‏جا باشد، اصلاً امكان ندارد كه دانشجویان مراجعه نكنند.