چرا در مذهب تشیع، هر کس کاری می‌کند، می‌گویند: اجرت با امام حسین (ع)؟
چرا در مذهب تشیع، هر کس کاری می‌کند، می‌گویند: اجرت با امام حسین (ع)؟ مگر امام حسین مانند دیگران بشر نیست؟ اجر کار نیک با امام حسین و بقیه بزرگان است یا با خداست؟ و این در کجای قرآن آمده است که کسی به غیر از الله اجر و پاداش کار نیک را می‌دهد یا در کدام حدیث از پیامبر(ص) آمده است.
این اصل و این امر، اختصاصی به شیعه ندارد، به سنّی هم ندارد، اساساً روابط انسان با انسان و هم چنین انسان با خدا، همین‌طور است. همه "ربط" حلقه‌هاست. از دوست یا همسر یا فرزندتان هم که یک لیوان آب بخواهید، آب لوله‌کشی به مخزن مرتبط است و مخزن به رودخانه و رودخانه به ... . آیا کسی می‌گوید که من از کسی آب نمی‌خواهم، چون آب را خدا می‌دهد؟!
خداوند متعال هیچ فیضی را بدون وسیله و واسطه نداده است تا کسی بتواند بدون وسیله و واسطه آن را اخذ کند. اینها که به بهانه‌ی خدا و توحید، نفی و انکار وسائل و واسطه‌ها را می‌کنند، همگی ارتباط‌شان را با خدا قطع می‌کنند، چون خداوند متعال این وسایل و واسطه‌ها را برای برقراری "ارتباط" قرار داده و معرفی کرده است. به همین دلیل در قرآن کریم بسیار به این "ربط"ها و "رابطه"ها، تصریح شده و تذکر داده است.
الف - این تشبیه‌ها و نتیجه‌گیری‌های غلط، مثل این است که کسی برای کسی ساختمانی بسازد و یا تابلویی نقاشی کند و کسی به او بگوید امید است مزد (اجر) خوبی به تو بدهد؛ او هم قیافه بگیرد که فقط خدا اجر می‌دهد. آیا قرآن نمی‌خوانند و توجه نمی‌کنند که حتی عذاب الهی نیز به واسطه محقق می‌گردد. نفرمود: طوفان و سیل و صاعقه فرستادیم – حتی نفرمود چون ظالم کردند، چون کافر و فاسق شدند، ما نیز ظالمین را بر آنان مسلط کردیم؟ حالا اگر یکی بگوید: عذاب را خدا می‌دهد نه اینها؛ پاسخش چیست؟ پس چرا به هدایت و نعمت و اجر که می‌رسند، گمان می‌کنند که هیچ وسیله، واسطه و رابطی وجود ندارد و یا نباید داشته باشد، به ویژه حضرت محمد مصطفی و اهل بیت او صلوات الله علیهم اجمعین؟!
دروازه و سر سوزن (افراط و تفریط)
اختصاصی به شیعه و سنّی ندارد، آیا هیچ موحد، مؤمن و مسلمانی حاضر است یک سال برای دیگری کار کند، اما مطالبه مزد (اجرت) نکند و بگوید اجر با خداست؟! آیا در چنین شرایطی همگی فیلسوف، حکیم، مفسر و فقیه نمی‌شوند و نمی‌گویند: بله، روزی را خدا می‌دهد، اما به وسیله؟!
گاهی برخی از مدعیان خداپرستی، به طمع اندک اجری که شیاطین بزرگ و کوچک به آنها وعده می‌دهند، دنیا و آخرت و اسلام و قرآن ... و حتی وجدان خود را می‌کشند، اما تا اسم اهل بیت علیهم السلام می‌آید، می‌خواهند با شمشیر توحید، ارتباط بین بنده با خالقش و عبد با معبودش را قطع کنند.
ب - بله، فقط خدا حیات می‌دهد، فقط خدا علم می‌دهد، فقط خدا روزی می‌دهد، فقط خدا اجر می‌دهد، فقط خدا وحی می‌دهد ... و اساساً جز خدا کسی چیزی ندارد که بخواهد به دیگری هم بدهد؛ اما خداوند غنی و منّان هیچ چیزی را بدون واسطه به کسی نداده است و نمی‌دهد.
آیا همین قرآن کریمی را که در اختیار ما مسلمانان شیعه و سنّی قرار گرفته است، خدا به قلب بنده و شما و ایشان وحی کرده است، یا به یک نفر نازل نموده و سپس با هزاران هزار وسیله در اختیار ما قرار گرفته است؟!
بله، فقط خداست که هدایت می‌کند، اما فرمود امامانی قرار دادیم که به امر ما هدایت می‌کنند: «وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآیَاتِنَا یُوقِنُونَ» (السّجده، 24)
ترجمه: و چون شكیبایى كردند و به آیات ما یقین داشتند، برخى از آنان را پیشوایانى قرار دادیم كه به فرمان ما [مردم را] هدایت مىكردند.
این خداوند متعال است که در هر گرفتاری برای متقین راه خروجی نشان می‌دهد "وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا / الطلاق، 2" – این خداوند است که هر کس را در راه او تلاش و جهاد کند، به راه‌های خودش هدایت می‌کند «وَالَّذِینَ جَاهَدُوا فِینَا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِینَ / العنکبوت، 69» ...، اما چگونه؟ آیا به جز از طریق اسباب، وسایل و واسطه‌هاست؟
ج - به طور قطع در میان شیعیان، هیچ کس پیامبر اکرم و معصومین صلوات الله علیه و آله را مستقل و منفک از "ربط الهی"، نمی‌شناسد و برایشان نقشی در "ایجاد" قایل نمی‌باشد و اگر باشد "شرک" است، اما دلیل نمی‌شود که به بهانه‌ی "توحید"، هر وسیله و راهی که او قرار داده است را نفی کنند؛ آیا کسی مدعی است که طریق هدایت بشر را بهتر از خالق بشر می‌داند؟ مگر به مؤمنین نفرمود: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَابْتَغُواْ إِلَیهِ الْوَسِیلَةَ - اى كسانى كه ایمان آوردهاید، از خداوند پروا كنید و (براى تقرّب) به سوى او (از مقرّبان درگاهش و از عملهاى صالح) وسیله بجویید / المائده، 35»
* - اگر به کسی بگویند: برای علم‌آموزی نزد استاد برو و کتاب بخوان، و او بگوید: خیر بنده موحد هستم و این وسایل را قبول ندارم، علم را خدا می‌دهد؛ در پاسخش چه باید گفت؟ اگر به او گفته شود که "اجر" استادت را بده، و او مدعی شود: اجر دهنده فقط خداست؟! چه باید گفت؟
* - در مقابل این همه آیات و احادیث که مستقیماً لفظ "اجر" را آورده و فرموده‌اند اجور کارگران، زحمت‌کشان و زنانتان را بدهید که واجب و فریضه الهی است (فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَرِیضَةً)، چه می‌گویند؟ می‌گویند: ما فقط بشری مثل بقیه هستیم و اجر را فقط خدا می‌دهد؟!
شکر خالق و شکر مخلوق:
شکر یعنی استفاده‌ی درست از نعمت، یعنی قرار دادن نعمت در جای خودش، یعنی اندازه‌شناسی، که همان «قدر شناسی» است. خداوند متعال فرمود که شاکر نعمت‌های خدا باشید – هم چنین فرمود: خدا نیز شاکر قدرشناسی و اطاعت شماست «فَإِنَّ اللّهَ شَاكِرٌ عَلِیمٌ / البقره، 158» - و هم چنین فرمود که شکر مال خداست، اما هر کسی شاکر خدا باشد، شاکر خودش شده است «أَنِ اشْكُرْ لِلَّهِ وَمَن یَشْكُرْ فَإِنَّمَا یَشْكُرُ لِنَفْسِهِ / لقمان، 12» - و هم چنین امام رضا علیه السلام فرمود: «مَنْ لَمْ یَشْکُرِ الْمُنْعِمَ مِنَ الْمَخْلُوقِینَ لَمْ یَشْکُرِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَل - کسی که نعمت دهنده از مخلوقات را شکرگزار نباشد، شکرگزار خداوند نیز نخواهد بود / شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا(ع)، محقق و مصحح: لاجوردی، مهدی، ج 2، ص 24».
حال اگر کسی به بهانه‌ی اسلام و توحید بگوید: خیر؛ اولاً مُنعم خداست و نعمت را خدا می‌دهد – و ثانیاً شکر مال خداست (ألشّکرُ لله) – و ثالثاً من از کسی که به من خوبی کرده است تشکر نمی‌کنم که مبادا شرک شود؛ چه پاسخی باید داد؟ نباید به او گفت: خدا نعمتش را به وسیله او و به دست او داده است، پس وظیفه داری قدردان و شاکر او باشی، و تشکر او نیز همان شکر الهی است؟ اینها همه همان "ربط"ها با خداوند متعال است که می‌خواهند به نام توحید قطع کنند.
اجرت با سیدالشهداء علیه السلام:
بی‌تردید اهل عصمت علیهم‌السلام، که انسان‌های کامل و الگو و اسوه‌ی همه انسان‌ها هستند، از کسی عقب نمی‌مانند و به کسی نیز بدهکار نمی‌مانند. هر سلامی را پاسخ می‌دهند، هر دیدار (زیارتی) را پس می‌دهند، برای هر دعایی، آنها بیشتر دعا می‌کنند، هر کاری که برای آنها (البته در راه خدا) انجام شود را مضاعف اجر می‌دهند – منتهی باذن الله می‌دهند، آن چه را خدا به آنها داده، باذن او می‌دهند و آن چه خدا می‌دهد را به دست آنان می‌دهد.
پس اجرت با امام حسین علیه‌السلام، دعا و خیر خواهی بسیار نیکویی است و هیچ کس هم چنین باوری ندارد که آنها منقطع از خداوند منّان و مستقلاً چیزی دارند یا می‌دهند.
دقت کنیم که طبق آیات صریح قرآن کریم و هم چنین احادیث معتبر در منابع موثق شیعه و سنّی، خداوند متعال، اطاعت خود را در اطاعت از آنان، محبت خود را در محبت آنان و غضب خود را در غضب آنان قرار داده است. حال خیلی عجیب است اگر گفته شود: اجر خود را نیز به دست آنان می‌دهد؟ یا آن که نه تنها عجیب نیست، بلکه غیر از این نیست.
آیا در احادیث کتب معتبر همه مذاهب، به نقل از پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله، نیامده است که "حسن و حسین دو جوان و آقایان بهشت هستند؟" خب آقایی این آقایان چگونه جلوه می‌کند؟ با بخشش همین نعمات و اجوری که خداوند متعال به آنان اعطا کرده است و به دیگران نیز از دست (به واسطه) آنها می‌دهد.
منبع: ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات
