وحشتناک‌ترین آزمایش‌های پزشکی غرب در تاریخ بشریت
پیشرفت علمی غرب و آمریکا به ویژه در حوزه دانش پزشکی مرهون آزمایش‌هایی است که اغلب آنها در فهرست جنایات جنگی و جرایم ضد بشری قرار می‌گیرند.
آنچه تحت عنوان پیشرفت علمی غرب و آمریکا به ویژه در حوزه دانش پزشکی شاهد آن هستیم، به سادگی و در چارچوب‌های اخلاقی و انسانی حاصل نشده، بلکه کشورهای اروپایی، به ویژه آمریکا برای رسیدن به این جایگاه نه حیوانات که انسان‌های بی‌گناه بی‌شماری را قربانی جاه‌طلبی و زیاده خواهی‌های خود در حوزه پیشرفت در علم و فناوری کرده است.
بسیاری از این آزمایش‌ها چنان وحشتناک، دردناک و هولناک بوده‌اند که باید آنها را در چارچوب جنایات جنگی و جرایم ضد بشری و عاملان آنها را جنایتکاران ضد بشری و جنایتکاران جنگی مورد بررسی و ارزیابی قرار داد.
آنچه در ادامه می‌آید، نگاهی به 7 مورد از وحشتناک‌ترین و غیر انسانی‌ترین تجارب و آزمایش‌های پزشکی غرب است:
یک: زنان سیاهپوست قربانی پدر طب زنان
در دهه 1840 میلادی «ماریون سیمز»، که از او به عنوان بنیانگذار طب زنان یاد می‌شود، آزمایش‌هایی در زمینه جراحی، روی زنان برده آفریقایی بدون بیهوشی انجام داد. اغلب این زنان بخاطر عفونت‌هایی که بعد از این آزمایش‌ها به آنها مبتلا شدند، جان خود را از دست دادند.
یکی از دردناک‌ترین آزمایش‌های سیمز فرو کردن سوزن‌های کفاشی اطراف استخوان‌های جمجمه زنان برده و حرکت دادن آنها برای آزمایش نظریه‌اش درباره دلایل تشنج آرواره در نوزادان بود.
دو: آزمایش‌های اصلاح نژاد
دکتر «لئو استانلی»، جراح زندان دولتی «سن کونتین» در ایالت کالیفرنیا طی سال‌های 1913 تا 1951 میلادی آزمایش‌های وسیعی روی صدها زندانی این زندان زد.
یکی از غیر انسانی‌ترین آزمایش‌های وی پیوند زدن بیضه‌های زندانیان اعدام شده به زندانیان زنده بود. وی همچنین آزمایش‌هایی در زمینه اصلاح نژاد انجام داد و بسیاری از زندانیان را عقیم کرد. استانلی معتقد بود، آزمایش‌هایش پیری در مردان را درمان کرده و با آزمایش‌هایش توانسته، جوانی را به آنها باز گرداند.
استانلی همچنین اعتقاد داشت با اصلاح نژاد می‌توان از تولید مثل نژادهای ناسالم و اصلاح نشده جلوگیری کرد و موجب کاهش جرم در جوامع بشری شد.
سه: آزمایش های سل و سفلیس
در سال 1908 میلادی محققان ایالت فیلادلفیا آمریکا با تزریق ویروس سل به ده‌ها کودک، آنها را به سل مبتلا کردند. نتیجه این آزمایش منجر به نابینایی دائمی تعدادی از آنها، ابتلا به بیماری‌های دیگر و تورم چشم در بسیاری دیگر از آنها شد.
در ادامه چنین آزمایش‌هایی در سال 1911 میلادی «مرکز تحقیقات پزشکی راکفلر» از 146 کودک بیمار به عنوان نمونه آزمایشگاهی برای تحقیق روی بیماری سفلیس استفاده و با تزریق ویروس سفلیس آنها را به این بیماری مبتلا کردند.
همچنین بین سال‌های 1932 تا 1972 میلادی سازمان بهداشت آمریکا در مطالعه‌ای بالینی موسوم به «آزمایش سفلیس در تاسکگی» 400 مرد فقیر سیاهپوست که به بیماری سفلیس مبتلا بودند، را برای مطالعه روی این بیماری انتخاب کردند. محققان این افراد را از روند تحقیقاتشان مطلع نکردند و در سال 1947 با وجود کشف داروی پنی‌سیلین به عنوان درمان این بیماری، اما محققان از درمان به این افراد امتناع کردند تا اثرات بیماری سفلیس بر بدن انسان را مطالعه کنند. در سال 1972 وقتی مطالعات پایان یافت، تنها 74 نفر از این افراد زنده باقی مانده بودند.
آزمایش روی سفلیس محدود به مورد فوق نبود، بلکه بین 1946 تا 1948 محققان آمریکا در کشور گواتمالا روسپی‌های بیمار را برای مبتلا کردن زندانیان، بیماران روانی و سربازان به سفلیس و سایر بیماری‌های آمیزشی به خدمت می‌گرفتند تا اثرات داروی پنی‌سیلین در درمان این بیماری‌ها را مطالعه کنند. در این مطالعه 700 زندانی و کودک یتیم به این بیماری مبتلا شدند.
چهار: آزمایش‌های بیولوژیک سازمان سیا
در فاصله سال‌های 1956 تا 1957 میلادی سازمان سیا آزمایش‌هایی درباره تاثیر سلاح‌های بیولوژیک در شهرهای «ساوانا» و «آوون پارک» انجام داد و طی آن میلیون‌ها پشه آلوده را در این دو شهر رها کرد تا ببینند، آیا این پشه‌ها باعث انتشار بیماری‌های تب زرد و تب دنگی می‌شوند.
در نتیجه صدها نفر از ساکنان این دو شهر به بیماری‌هایی مانند انواع تب‌ها، مشکلات تنفسی، جنین‌های مرده، انسفالیت و تیفوئید مبتلا شدند. محققان سازمان سیا در پوشش پزشکان وابسته به وزارت بهداشت آمریکا اقدام به عکسبرداری و آزمایش روی قربانیان کردند که منجر به جان باختن ده‌ها نفر از شهروندان آمریکایی شد.
پنج: انسان به جای خوک
در ادامه آزمایش‌های سازمان سیا در سال 1953 میلادی این سازمان به دلیل در اختیار نداشتن خوک‌های آزمایشگاهی کافی، پروژه‌های تحقیقاتی اعتراف‌گیری و کنترل ذهن خود را در برنامه‌ای به نام MKULTRA ادغام کرد و آن را روی انسان‌ها انجام داد.
«ریچارد هلمز»، رئیس وقت سازمان سیا این برنامه را که در 80 زندان و یتیمخانه اجرایی شده بود، اینگونه معرفی می‌کند: «هدف تولید ماده‌ای شیمیایی با قدرت بازگرداندن حالت روانی دلخواه و مورد نظر به افراد باشد. این ماده باید قدرت تغییر باورها، تلقین اطلاعات و کنترل ذهن افراد را داشته باشد».
در سال 1957 میلادی سازمان سیا در چارچوب برنامه MKULTRA آزمایش روی بیماران اسکیزوفرنی را آغاز کرد. در این پروژه تحقیقاتی به بیماران دوز بالایی از «ال‌اس‌دی» تجویز و برای تهیه نگاره‌های مغزی، الکترودهای قوی در مغز نمونه‌ها جاسازی شد.
شش: آزمایش‌های اورانیوم و پلوتونیوم
بین سال‌های 1946 تا 1947 میلادی محققان دانشگاه «راجستر» اورانیوم 234 و اورانیوم 235 را به بدن شش فرد بیمار تزریق کردند تا ببینند کلیه آنها قبل از آسیب دیدن تحمل چه مقدار اورانیوم را دارد.
در سال 1945 میلادی در چارچوب «پروژه منهتن»، یکی از برنامه‌های هسته‌ای دولت آمریکا که به تولید اولین بمب اتمی جهان منجر شد، پژوهشگران آمریکایی به سه بیمار بیمارستان «بیلینگز» وابسته به دانشگاه شیکاگو پلوتونیوم تزریق کردند.
در ادامه در سال 1946 میلادی به 6 کارمند یکی از آزمایشگاه‌های متالورژیک آمریکا برای بررسی نحوه جذب پلوتونیوم در دستگاه گوارش انسان، آب‌های آلوده به پلوتونیوم 239 داده شد.
هفت: آزمایش مواد رادیواکتیو
پس از جنگ جهانی دوم محققان «دانشگاه واندربریت» به 829 مادر باردار در ایالت تنسی موادی خوراندند که فکر می‌کردند، حاوی ویتامین برای بهبود رشد جنین است، اما این مواد ترکیباتی حاوی آهن رادیواکتیو بودند. هدف این تحقیق بررسی سرعت جذب رادیواکتیو از جفت بود که موجب از بین رفتن دستکم سه نوزاد پس از تولد و چهار جنین پیش از تولد و ابتلای مادران به عوارضی مانند جوش‌‌های پوستی، لک و پیس، کم‌خونی، ریزش مو، خرابی دندان و سرطان شد.
همچنین بین سال‌های 1946 تا 1953 میلادی در برنامه غذایی 73 دانش‌آموز عقب‌مانده ذهنی مدرسه «فرلند والتر» ایالت ماساچوست، کلسیم رادیواکتیو و سایر ایزوتوپ‌های پرتوزا گنجانده شد تا با خوردن آنها مسیر هضم این مواد غذایی در سیستم گوارش انسان بررسی شود.
در دهه 1950 محققان دانشکده پزشکی ویرجینیا آزمایشاتی روی افراد دچار سوختگی‌های شدید انجام دادند که اکثر آنها سیاهپوستان مستمند و فقیر بودند. در این آزمایش‌ها افراد در معرض سوختگی‌های بیشتر و تزریق ایزوتوپ‌های رادیواکتیو قرار می‌گرفتند. فسفر 32 رادیواکتیوی که به افراد در این آزمایشات تزریق می‌شد، 50 برابر بیش از حد مجاز این عنصر در فرد سالم بود.
همچنین بین سال‌های 1948 تا 1954 میلادی محققان بیمارستان «جان هاپکینز» در بینی 582 دانش‌آموز میله‌های رادیومی نصب کردند. این آزمایش‌ها طی جنگ جهانی دوم نیز ادامه یافت و روی 7000 نظامی آمریکایی انجام شد.
پس از جنگ جهانی دوم در سال 1956 میلادی از دانش‌آموزان عقب‌مانده ذهنی مدرسه «فرنالد» برای بررسی تاثیر مواد آلوده به رادیو اکتیو بر بدن انسان استفاده و به این کودکان کلسیم رادیواکتیو به دو صورت خوراکی و تزریق وریدی داده شد.
