كفاره افطار عمد روزه ماه رمضان

آیت الله خامنه ای: کفاره افطار عمدی روزه عبارت است از:

شصت روز روزه

یا اطعام شصت فقیر

یا دادن شصت مدّ طعام به شصت مسکین که سهم هر کدام یک مُدّ است

و چنانچه قدرت بر روزه دو ماه و یا اطعام شصت مسکین برای هر روز نداشته باشد، باید به هر تعداد فقیر که قادر است، غذا بدهد و احتیاط آن است که استغفار نیز بکند. و اگر به هیچ وجه قادر بر دادن غذا به فقرا نیست فقط کافی است که استغفار کند، یعنی با دل و زبان بگوید «اَستَغفِرُالله» (از خداوند بخشایش میطلبم).

کسی که به‌خاطر عدم توانایی بر روزه و غذا دادن به فقیر، وظیفه‌اش استغفار است، اگر بعدها تمکّن پیدا کرد که روزه بگیرد یا به فقرا غذا دهد، انجام کفّاره لازم نیست گرچه احتیاط مستحب آن است که انجام داده شود. (اجوبة الاستفتائات، س۸۱۱ و۸۱۲ و۸۱۴)

آیت الله مکارم :( مسأله 1402ـ) هرگاه هیچ یک از این دو کار یعنی 60 روز روزه یا 60 نفر اطعام ممکن نشود هر چند «مُد» که مى تواند به فقرا اطعام کند و اگر نتواند باید 18 روز روزه بگیرد و اگر نتواند هر چند روز که مى تواند به جا آورد و اگر نتواند استغفار کند و همین اندازه که در قلب بگوید: «استغفراللّه» کافى است و واجب نیست بعداً که قدرت پیدا کرد کفّاره رابدهد.

آیت الله سیستانی: مسأله ۱۶۳۰ ـ در کفاره افطار روزه ماه رمضان، باید یک بنده آزاد کند، یا دو ماه روزه بگیرد، یا شصت فقیر را سیر کند یا به هرکدام یک مُد که تقریباً «۷۵۰» گرم است، طعام ـ یعنی گندم یا جو یا نان و مانند اینها ـ بدهد، و چنانچه اینها برایش ممکن نباشد، باید به قدر امکان تصدّق دهد، و اگر ممکن نیست، استغفار نماید. و احتیاط واجب آن است که هر وقت بتواند، کفاره را بدهد.

آیت الله وحید: مسأله ۱۶۶۸ ـ كفّاره افطار روزه ماه رمضان این است كه یك بنده آزاد كند ، یا دو ماه روزه بگیرد ، یا شصت فقیر را سیر كند ، یا به هر كدام یك مُد ـ كه تقریباً ده سیر است ـ طعام ، یعنى گندم یا آرد یا نان یا خرما و مانند اینها بدهد ، و چنانچه اینها برایش ممكن نباشد بنابر احتیاط واجب بین تصدّق به هر اندازه كه مى تواند و استغفار جمع نماید ، و اگر امكان تصدّق نبود استغفار كند ، اگر چه یك مرتبه بگوید «اَسْتَغْفِرُ اللّهَ» و احتیاط واجب آن است كه هر وقت بتواند كفّاره را بدهد.