زندگی چه تلخ است!

چرا با تماشای سریال مناسبتی شبکه یک کام مان تلخ می شود؟ سازندگان «زیر پای مادر» شیرینی و زیبایی زندگی را نمی بینند؟ اصلا این سریال مناسب ماه مبارک رمضان است؟

شبکه های تلویزیون برای رمضان 96 فقط دو سریال ایرانی در کنداکتور قرار دادند. شبکه یک «زیر پای مادر» پخش می کند و شبکه سه «نفس». می دانیم بخاطر همزمان شدن رمضان امسال با ایام سوگواری نیمه خرداد و البته احتساب سه شب قدر، دست تلویزیون برای انتخاب سریال کمدی بسته بوده. در نگاه اول تصمیم مسولان برای پرهیز از سریال کمدی قابل درک است و حتی اگر بدانیم سریال «گسل» امکان پخش از شبکه سه داشته، فراموش نمی کنیم فاصله افتادن در پخش شبانه اش در ایام سوگواری، به سریال لطمه می زند.

آن چه باعث می شود فضای جدی و تلخ سریال های مناسبتی امسال توی چشم باشد، ناتوانی برنامه ها برای تزریق شادی است. «خندوانه» از چهارشنبه با راه انداختن مسابقه «خنداننده شو» به تلطیف فضا کمک کرده اما هنوز فضای تلویزیون در ماه مبارک رمضان شاد نیست. پس سخت نیست که نتیجه بگیریم بخش اعظمی از شادی آنتن به سریال های شاد مربوط می شود.

در این میان «زیر پای مادر» بر تلخی تلویزیون افزوده. داستان مادری که بیست سال همسر و کودک را رها کرده و حالا پشیمان است نخ تسبیح قصه است و دیگران به نوعی با این واقعه درگیر هستند. بماند که مشابه چنین داستانی در «مادرانه» روایت شده اما نفس پرداختن به چنین قصه هایی لازم است و چه بسا هشدار دهنده. منتهی از سعید نعمت الله (فیلمنامه نویس) و بهرنگ توفیقی (کارگردان) این حجم از تلخی پذیرفتنی نیست.یعنی در زندگی ذره ای شادی وجود ندارد؟ این بحران که برای شخصیت های «زیر پای مادر» شکل گرفته که بالاتر از مرگ عزیزان نیست. حتی پس از مرگ عزیزی، لحظات شیرین در زندگی تجربه می کنیم چون زندگی با همنشینی غم و شادی معنا پیدا می کند. سریال «زیر پای مادر» اما اصرار دارد کام بیننده را بعد از افطار تلخ کند و حتی موسیقی سریال نوایی حزن انگیز دارد.

سازندگان سریال اگر تیزهوشی می کردند و در کنار این همه تلخی و اضطراب موجود در قصه، لحظاتی شیرین جانمایی می کردند، اصل حرف شان بهتر پذیرفته می شد. حالا اما همه در سریال غم دارند ، فریاد می کشند و با بهانه و بی بهانه گرفتار می شوند. تنها اتفاق شیرین سریال تا الان باردار شدن یکی از کاراکترهای فرعی است که اندکی لبخند بر روی لب چهار شخصیت داستان آورده. این میزان نه تنها کافی نیست که طبق تجربیات قبلی یک خطر بزرگ دارد. سازندگان سریال بر اساس یک اصل مجبور به پایان خوش هستند؛ طبیعی است که شادی پایانی به تن غم بار سریال زار بزند.

«زیر پای مادر» در کنار فضای پر از غم و التهاب، دو ویژگی دیگر هم دارد: قاب های کج و معوج و دیالوگ های سنگین. اصرار کارگردان بر گرفتن نماهای کج، تمهیدی بوده برای افزایش اضطراب؟ هر چه بوده زیبایی بصری را از سریال گرفته. دیالوگ های سعید نعمت الله همیشه سنگین بوده و در «زیر پای مادر» هم آدم ها «شعر وار» با هم حرف می زنند. ربطی هم ندارد که آدم خوبی است، بد است، پیر است، جوان است، مرد است یا زن.

از قضا برخی بیننده ها در صفحه اینستاگرام سریال به دیالوگ ها واکنش نشان داده اند کاربری نوشته:«دیالوگها عالیه ولی اصلا واقعی نیست. دو نفر آدم معمولی باهم اینارو نمی‌گن انقدر شعرگونه و ادبی.» مخاطب دیگری نوشته:«خدایی چقدر حرف می‌زنن. اونم این دیالوگها. آخه کی به جز سعید نعمت‌الله این حرفها رو میزنه. فقط وقت کشیه. یه سریال که میشد خوب باشه با حرف زدن و تکرار چندباره یک کلمه نادیدنی شده.»، «آخه این چه مدل دیالوگیه؟ اگه راحت حر بزنن بیشتر به دل میشینه».