آیا سرخابی ها طلسم می شکنند؟
مسابقات فوتبال قهرمانی باشگاه های آسیا در حالی مرحله دوم خود را آغاز کرد که از میان چهار نماینده فوتبال ایران سه تیم جواز صعود گرفته بودند. دور رفت از این مرحله برای فوتبال باشگاهی ایران پیروزی ،تساوی و شکست را رقم زد تا کارنامه ای متوسط رقم بخورد.
از کسب جام قهرمانی باشگاه های آسیا توسط تیم های ایرانی سالها می گذرد و گویا قرار نیست این طلسم شکسته شود. در حقیقت قبل از این که تیم های رقیب سد راه ما باشند این ما هستیم که فرصت سوزی می کنیم.
در ادوار گذشته سپاهان اصفهان موفق ترین تیم باشگاهی ایران در سطح آسیا بوده و حتی تا یک قدمی فتح این جام پیش رفت اما گویا قرار است که فوتبال ما کماکان در حسرت فتح این جام بماند.
مرور آنچه در سالهای اخیر بر فوتبال باشگاهی ما گذشته باعث دل نگرانی بسیار اهالی این رشته می شود . این که باشگاه های ما با تلاش بسیار صاحب سهمیه می شوند و با اندکی تلاش درست سر بزنگاه به جای تقویت دچار ضعف می شوند و دو دستی پیروزی را تقدیم حریفان می کنند. در این ایام است که حکایت ملامت آمیز همیشگی به گوش می رسد. امکانات وسیع حریفان، مشکلات داوری، دست های پنهان در ای اف سی و...
البته در بسیاری از اوقات این بهانه ها واقعیت هم هستند اما کیست که نداند برای فتح یک جام باید تیم ها قدرت عبور از این مسیر سخت و پرفراز و نشیب را داشته باشند.
ضربه از درون
استقلال تهران دو بازیکن کارسازش(امید ابراهیمی و امید نورافکن) را به دلایلی همراه نداشت. پرسپولیس هم در اوج نتیجه گیری و به دنبال قهرمانی در لیگ برتر با مشکل جدی مدیریتی روبروست. آیا این ها فرصت سوزی نیست؟
مشکل اساسی در راه ناکامی فوتبال باشگاهی ما در این است که هرچه به مراحل بالاتر نزدیک می شویم و تیم های رقیب خود را تقویت می کنند ما در مسیر تضعیف خود به اشکال گوناگون گام می زنیم.
اولین مشکل تاریخ شروع و پایان لیگ برتر ایران است. به عنوان مثال سه نماینده امسال ما در مرحله دوم مسابقات در شرایطی گام به میدان می گذارند که با پایان فصل فوتبال خستگی ، بی انگیزگی و گاه بی تفاوتی را به راحتی می توان در بین آنها جستجو کرد. پس از پایان فصل و رسیدن بوی فصل نقل و انتقالات به مشام ها تیم ها از درون هم دچار مشکل اساسی می شوند. یکی دو مصدومیت و کشمکش و حاشیه کافی است تا کیفیت کار نمایندگان فوتبال ایران به شدت نزول کند و این در حالی است که آنها با رقبایی قوی تر روبرو هستند. در این جدال گاهی با چاشنی تعصب و خلاقیت های فردی و گاه روی ضعف و اشتباه فردی حریفان موفقیت هایی حاصل می شود اما تکیه بر این شکل کار قطعا ما را به سر منزل مقصود نمی رساند.
مشکلات نمایندگان ایران
در دور رفت مرحله دوم مسابقات امسال استقلال خوزستان حتی در راه اعزام به خارج با مشکلات جدی روبرو بود و یک بار از فرودگاه "دیپورت" خود خواسته شد.
استقلال تهران دو بازیکن کارسازش(امید ابراهیمی و امید نورافکن) را به دلایلی همراه نداشت. پرسپولیس هم در اوج نتیجه گیری و به دنبال قهرمانی در لیگ برتر با مشکل جدی مدیریتی روبروست. آیا این ها فرصت سوزی نیست؟
اگرچه استقلال تهران با اشتباه عجیب مدافع حریف در آخرین دقایق به پنالتی پیروزی بخش رسید. پرسپولیس در پی تساوی خانگی همچنان امیدوار است و استقلال خوزستان فاصله ای با بردن الهلال نداشت و این نتایج با کمی تلاش و همت می تواند در بازی های برگشت حکم به صعود سه نماینده فوتبال ایران بدهد اما نگاه کارشناسی به سه بازی دور رفت نشان می دهد که با کمی دقت الان وضع نمایندگان ایران می توانست بسیار بهتر از این باشد.
آنچه تیم های ایرانی را با دغدغه بسیار به بازی برگشت می فرستد همانا عدم تمرکز لازم برای عبور از" خوان" دوم است. و البته در این باره ضمن وجود شائبه "لابی" حریفان(محرومیت پرسپولیس از حضور تماشاگران) اشتباه و تخلف تماشاگران خودی و نا خودی در راه گزک دادن به مسئولان ای اف سی بی تاثیرنیست.
روزهای سخت در پیش
در این باره فراموش نکنیم که حتی با عبور سخت از این مرحله در مراحل بعد کار دشوارتر و رقبا سرسخت تر هستند. بدون تردید اگر با کمک ابر و باد و مه و خورشید یکی دو تیم ایرانی از این مرحله عبور کنند به این شکل ما پیش از نیمه نهایی باید غزل خداحافظی بخوانیم. این در حالی است که زمزمه تغییرات مدیریتی در باشگاه های پایتخت نشین و بی سر و سامانی نماینده خوزستان امیدی برای بهبود اوضاع باقی نمی گذارد.
علاقه مندان به فوتبال در ایران سالهاست منتظرند تا فتح جام آسیا چه در سطح ملی و چه در سطح باشگاهی را شاهد باشند. تحقق چنین امری دور از دسترس نیست. رسیدن به این خواسته عمومی شروطی دارد.
داشتن برنامه دراز مدت ، حمایت از سوی مسئولان امر، تمرکز بازیکنان، تشویق همه جانبه از سوی هواداران تنها گوشه ای از این شروط است. به دور از تعصب و علاقه باید گفت که رسیدن به این خواسته که رفته رفته شکل رویا به خود گرفته دور از دسترس نیست.
اگر در ایام نه چندان دور سپاهان و ذوب آهن تا یک قدمی رسیدن به این هدف پیش رفتند و نشد. پرسپولیس برانکو، استقلال تهران راه افتاده و استقلال خوزستان شگفتی ساز این امید را به وجود آوردند که حریفان آسیایی تیم های دست نیافتنی نیستند.
یک هفته بعد از بازی رفت ماموریت سخت برای سه نماینده ایران با انجام بازی های برگشت با هر نتیجه ای نباید ما را از واقعیات دور کند. این که ما برای ثبات در نتیجه گیری و رسیدن به جایگاهی که شایسته اش هستیم راهی طولانی در پیش داریم. تا روزی که باشگاه های ما نظام صحیح به خود نگیرند و مدیریت و برنامه ها از ثبات لازم برخوردار نباشند ما فقط باید به حادثه دلخوش کنیم. حادثه ای که سالهاست روی خوش به ما نشان نداده و امکان دارد سالها همین روال نا خوشی ادامه یابد.
