اسلام جناب ابوطالب علیه السلام
علمای امامیه و نیز علمای زیدیه و برخی از علمای اهل سنت به استناد روایات اسلامی و تاریخ بر این عقیده اند که جناب ابوطالب علیه اسلام پس از بعثت پیامبر اسلام (صلی الله علیه واله وسلم) و اعلان علنی اسلام در سال سوم بعثت پس از نزول آیه «و انذر عشیرتک الاقربین» به آیین حیات‌بخش اسلام ایمان آورد و تا روزی که زنده بود مسلمان بود
علمای امامیه و نیز علمای زیدیه و برخی از علمای اهل سنت به استناد روایات اسلامی و تاریخ بر این عقیده اند که جناب ابوطالب علیه اسلام پس از بعثت پیامبر اسلام (صلی الله علیه واله وسلم) و اعلان علنی اسلام در سال سوم بعثت پس از نزول آیه «و انذر عشیرتک الاقربین» به آیین حیات‌بخش اسلام ایمان آورد و تا روزی که زنده بود مسلمان بودو با دلی مالامال از ایمان و اخلاص به آیین توحید از این دنیا رفت اما برای آن که از آیین یکتاپرستی بهتر دفاع کند و مسؤولیت خود را در حفظ جان پیامبر (صلی الله علیه واله وسلم) در پیشبرد اهدف اسلام بیشتر ادا نماید، تقیه کرد و ایمان و اعتقاد خود را نسبت به اسلام و پیامبر اعظم (صلی الله علیه واله وسلم) کتمان نمود.
اما متأسفانه بعضی از علمای اهل سنت در اسلام ابوطالب تردید کرده و در مقام اظهار نظر توقف نموده و گفته اند که نسبت به اسلام ابوطالب امر به ما مشتبه است و در مسلمان بودن او تردید داریم. برخی دیگر از علمای اهل سنت که نسبت به مولا امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) کینه قلبی داشته و برای جلوگیری از نشر فضایل آن حضرت از هیچ کوششی دریغ نمی کرده اند، برای پایین آوردن مقام و منزلت آن حضرت، نه تنها اسلام پدرش را انکار نموده، بلکه گفته اند: بعضی آیات کفر و عذاب در قرآن کریم در شان ابوطالب علیه السلام نازل شده است.
گروهی از نویسندگان اهل سنت با نقل گفته‌های این مغرضان در کتاب‌های خود، بدون اینکه تحقیق و بررسی در این باره کرده باشند. افکار مردم را نسبت به این بزرگ مرد الهی و فدایی اسلام و قرآن، مخدوش کرده اند و کار را به جایی رسانده اند که اگر شیعه ای در مکه معظمه کنار پل حجون بخواهد بر سر مزار ابوطالب فاتحه ای بخواند و طلب مغفرت نماید، با عتاب مواجه خواهد شد.
مغرضان و متعصبان چون نتوانسته اند حمایت‌های شجاعانه و فداکاری‌های مخلصانه آن مرد بزرگ را از اسلام و پیامبر اعظم (صلی الله علیه واله وسلم) انکار نمایند از این طریق خواسته اند آن از خود گذشتگی‌ها را توجیه نمایند و گفته اند که ابوطالب حمایت‌هایش از روی ایمان و اعتقاد به پیامبر اسلام (صلی الله علیه واله وسلم) نبوده! بلکه به دلیل نسبت فامیلی و روی علاقه شدیدی که به برادرزاده اش محمد (صلی الله علیه واله وسلم) داشته است! در برابر مخالفان و مشرکان می ایستاد و از او دفاع می کرد تا جان پسر برادرش سالم بماند. اما به آیین و مکتب محمد (صلی الله علیه واله وسلم) کاری نداشت!
با اندکی دقت در حمایت‌ها و جانفشانی‌های مخلصانه جناب ابوطالب (علیه السلام)، به بی اساس بودن این توجیهات پی می بریم؛ زیرا مگر ممکن است شخصیتی مثل جناب ابوطالب (علیه السلام) که از مقام و منزلت والایی در بین قریش و مردم مکه برخوردار بوده بر خلاف اعتقاد درونی خود و فقط بر اثر نسبت خانوادگی حاضر شود تمام هستی خود را فدای محمد (صلی الله علیه واله وسلم) نماید؟
جناب ابوطالب (علیه السلام) در مکه از دین خدا حمایت کرد و به آن پناه داد و علی در مدینه کبوتر دین را به پرواز درآورد. جناب ابوطالب (علیه السلام) کاری را در دست گرفت و چون درگذشت حضرت امیرالمومنین علی (علیه السلام) آن را به اتمام رسانید.
آیا ممکن است برای شخصیتی مثل ابوطالب (علیه السلام) به دلیل دوست داشتن برادرزاده اش فرزند خود یعنی مولای متقیان امیرالمومنین علی (علیه السلام) را در خدمت او گزارد و سفارش کند تا پای جان از آیین او حمایت نماید؟ و خود نیز حاضر شود مدت سه سال در شعب ابوطالب گرسنگی و تشنگی و فشارهای روحی و جسمی را تحمل کند و در کنار محمد (صلی الله علیه واله وسلم) و یارانش به دلیل تعصّب قومی و فامیلی بماند؟
بدون تردید حمایت‌های همه جانبه ابوطالب (علیه السلام) از پیامبر اسلام انگیزه الهی داشته است.
او تشخیص داده بوده که پیامبر اعظم (صلی الله علیه واله وسلم) مظهر کاملی انسانیت و فضیلت است و آیین او بهترین برنامه سعادت بشریت و دفاع از چنین مکتبی، فضیلت و شرف است. از این رو او با عقیده به آیین و مکتب اسلام به دفاع از برادرزاده اش برخاست و ده سال باقیمانده عمرش لحظه ای فداکاری و از خودگذشتگی ننشست و با قلبی مملو از ایمان به خدا، قیامت و پیامبر اعظم (صلی الله علیه واله وسلم) جهان را وداع گفت و در جوار رحمت حق قرار گرفت. ابن ابی الحدید درباره اش چنین اشعاری به ثبت رسانده است:
و لولا ابوطالب و ابنه لما مثل الدین شخصا فقاما
فذاک بمکة آوی و حامی هذا بیثرب جس الحماما
تکفل عبد مناف بامر و اودی فکان علی تماما
اگر جناب ابوطالب (علیه السلام) و فرزندش علی (علیه السلام) نبود، ستون دین برپا نمی شد.
جناب ابوطالب (علیه السلام) در مکه از دین خدا حمایت کرد و به آن پناه داد و علی در مدینه کبوتر دین را به پرواز درآورد. جناب ابوطالب (علیه السلام) کاری را در دست گرفت و چون درگذشت حضرت امیرالمومنین علی (علیه السلام) آن را به اتمام رسانید.
جناب ابوطالب (علیه السلام) عموی بزرگوار رسول اعظم (صلی الله علیه واله وسلم) پدر مولای متقیان امیرالمومنین علی (علیه السلام) بود.
وی وصی جناب عبدالمطلب (علیه السلام) و بزرگ ترین حامی پیامبر اسلام (صلی الله علیه واله وسلم) بود. تاریخ زندگی او سراسر، پر از افتخارات بی‌نظیر است. مردی که به حق، پناهگاه دردمندان و محرومان بود. ایثار و اخلاص در وجود او تجسم پیدا کرده بود. ابرمردی که تاریخ، فداکاری و استقامت‌های وی را در کسی جز در فرزندش مولا امیرالمومومنین علی (علیه السلام) سراغ ندارد! چنان که دانشمندان اهل سنت، ابن ابی الحدید، می گوید: جناب ابوطالب (علیه السلام) و پدر گرامیش جناب عبدالمطلب (علیه السلام)، بزرگ قریش و امیر و سرور مکه معظمه بودند و مردم آن سامان و مهاجرین و مسافرین این شهر تاریخی و زائران بیت خدا را پذیرایی و رهبری می کردند.
او یک لحظه از خدا غافل نبود؛ بلکه از جانشینان حضرت ابراهیم خلیل الله (علیه السلام)، قهرمان توحید بود، و طبق پیشگوییهای انبیای الهی، منتظر نبوت، خاتم پیامبران حضرت محمد مصطفی (صلی الله علیه واله وسلم) بود. از این جهت، پیش از آن که رسول خدا (صلی الله علیه واله وسلم) از مادرش متولد گردد، جناب ابوطالب (علیه السلام) به رسالت وی ایمان داشت و هنگامی که همسرش فاطمه بنت اسد (سلام الله علیها) هستند، تولد پیامبر اسلام را به اطلاع وی رسانید و از غرایب امرش در هنگام زایمان او سخن گفت، جناب ابوطالب (علیه السلام) فرمودند: از این کارها و چنین نوزادی تعجب می کنی؟ صبر کن، سی سال دیگر، تو نیز همانند وی را که وزیر و وصیش خواهد بود، به دنیا می آوری!
جناب ابوطالب (علیه السلام)، فردی با ایمان و مقتدر بود که پیامبر اسلام (صلی الله علیه واله وسلم) را از شر کفار قریش تا واپسین لحظات عمر حفظ کرد و از این رهگذر، سهم بسزایی در پیشرفت اسلام داشت؛ اما علی رغم آن همه فداکاری ها و ایثارگری هایش، بعضی از مبغضین و متعصبین، نسبت به آن حضرت اسائه ادب نموده و در ایمان و اعتقادش دچار شک و تردید گردیدند. در این نوشتار، بر آنیم به گوشه هایی از فضایل، ایثار و فداکاری و دلایل ایمان آن بزرگ مرد اسلام، که به حق مظلوم تاریخ است، اشاره نماییم.منبع:کتاب ثمرات الزینب سلام الله علیها / پژوهشی پیرامون فرزندان حضرت زینب و خاندان شریف‌شان
