فدراسیون کاراته یا باشگاه ورزشی؟

کاراته ایران سابقه ای دیرینه دارد. این رشته از سالها پیش مورد اقبال عمومی بوده و هم اکنون صحبت از این است که تعداد ورزشکاران شاغل در کاراته در میان سایر رشته های ورزشی در صدر جدول قرار دارد.

این رشته برای سر و سامان یافتن امورش سالها پیش تشکیل فدراسیون را تجربه کرد و در طول سالیان دراز اگرچه با فراز و نشیب فراوان در امور برنامه ریزی و اجرا مواجه شده اما در یک نکته ثابت قدم است.

کاراته برای نتیجه گیری در میادین بین المللی سالها درش بر یک پاشنه می چرخد. فدراسیون طی این سالها به جای حمایت و پشتیبانی از باشگاه ها و ایجاد پایگاه های آموزشی بیشتر شبیه یک باشگاه عمل کرده است.

برگزاری یک مسابقه انتخابی و متعاقب آن اردو و اردو و اردو آرامش خیال را از متولیان گرفته است.

هرکس به عنوان مسئول وارد فدراسیون شد هنوز مهر حکمش خشک نشده باید زیر فشار هزینه و حاشیه های اردوهای پرتعداد قرار بگیرد.

نونهالان، نوجوانان، جوانان، امید، بزرگسالان در بخش آقایان و بانوان در کاتا و کومیته.

یک ضرب و جمع ساده نشان می دهد برای نتیجه گیری در سطح آسیا و جهان چه فشاری طی سال روی دوش فدراسیون است.

به همین دلیل هم هست که طی سالهای اخیر هر مسئولی که رفت کلی بدهی باقی گذاشت.

همین نکته کافی بود تا مسئول تازه این بدهکاری را چون پتکی بر سر جماعت کاراته بکوبد. نکته جالب تر این که چرخ و فلک کاراته مدت هاست یک عده محدود را روی صندلی ریاست می چرخاند!

سوال بزرگ در کاراته این است که این همه کسب تجربه و رفتن راه اشتباه چرا ادامه دارد. کی و توسط چه کسی قرار است کاراته از مسیر غلط خارج شود.

کی و توسط چه کسی قرار است این همه باشگاهی که از محل آموزش کاراته دارای درآمد هم هستند مورد حمایت قرار بگیرند و چرخه بازیکن سازی را بر عهده بگیرند.

اگر چنین شد فدراسیون به راحتی با خروج از فشار کمرشکن اردوهای بلندمدت خارج شده و فرصت رسیدن به وظایف اصلی اش را خواهد داشت.

وقتی باشگاه ها رونق گرفتند رقابت بین باشگاهی باعث پیشرفت بیشتر هم خواهد شد. کاراته از یک مزیت بزرگ دیگر نسبت به سایر رشته ها برخوردار است و آن تعدد سبک هاست. سبک هایی که با کمی حمایت و همراهی می توانند در چرخه قهرمان سازی فعال باشند.

باید قبول کرد با کمی دقت و توجه می توان کاراته را به مسیر درست رهنمون ساخت. نگران نباید بود. در آمدهای جانبی فدراسیون در این صورت سرجایش است و از این بابت گزندی به دخل وارد نمی شود. اگرچنین شد فقط خرج پایین می آید.

در تازه ترین خبرها از کاراته بحث صدور کارت عضویت پیش کشیده شد. نسخه ای نخ نما که سالهاست از آن به عنوان راهی برای درآمد سازی و نیز ارائه تسهیلات به اهالی کاراته یاد می شود. سرابی که هیچوقت کاراته را سیراب نکرده است.

قصد نداریم در آغاز یک فعالیت آیه یاس بخوانیم. اما مار گزیده از ریسمان سفید و سیاه می ترسد.

ارائه چنین راهکاری برای درآمدسازی اگرچه در نوع خود از بیکارماندن بهتر است اما راهکارهایی چنین دم دستی هرگز باعث عاقبت به خیری این رشته نخواهد شد.

از فدراسیون کاراته خبر می رسد بدهکاری به جای مانده از دوره جا به جایی حسابی کار را سخت کرده است. اگر چه این اتفاق بدی است اما با توجه به سیاست های امروزی کاراته و نیز مشکلات اقتصادی موجود باید باور کنیم که تا در برنامه های مورد نظر تغییر ایجاد نکنیم آش همان آش و کاسه همان کاسه خواهد بود.

بارها نوشتیم به دلیل ضعف در مدیریت کاراته از جمله فقیرترین رشته های ورزشی در ایران است.

اوج دارایی های کاراته یک محیط اداری نه چندان مناسب اجاره ای در ورزشگاه شهید کشوری و یک تالار تمرینی اجاره ای در مجموعه ورزشی شهید کبگانیان است. در طول سالهای گذشته بزرگترین اقدام برای ایجاد زیر ساخت های لازم برای اداره یک فدراسیون ساختن یک خوابگاه غیر استاندارد برای کاراته بوده که از آن باید به عنوان یک حرکت ارزشمند و ماندگار یاد کرد.

کاراته پرافتخار ایران شایستگی هایش بیشتر از این حرف هاست. کاراته باید از این نوع حرکت های ارزشمند بیشتر از اینها ببیند.

در کنار انتقادی که نسبت به مدیریت در کاراته وجود دارد منصفانه باید گفت که طی سالیان دراز از افتخار آفرینی مسئولان ورزش نیز به این رشته و اهالی آن جفا کرده اند.

کاراته فقط چند روزی عزیز است. آنجا که در بازی های آسیایی نتیجه گرفتن کاراته باعث بقای مسئولان است. این توجه بسیار محدود و زودگذر است. از این مسابقه تا آن مسابقه کاراته به دلیل ضعف در روابط خاص نمی تواند توجه و حمایت متولیان ورزش را به خود معطوف کند.

شاید دقت بفرمایید شاید یکی از ضعف های بزرگ مدیریت فعلی همین باشد. مدیریتی که از جلب اعتماد وزیر و معاون مالی اش باز مانده و همه امید خود را به جیب نفری بسته که طی سالیان متمادی نشان داده کور می کند و شفا نمی دهد.

---