7 نوع بیماری خودایمنی

بیماری های خودایمنی زمانی رخ می دهند که سیستم ایمنی بدن علیه شما وارد عمل می شود و حمله به سلول های سالم را آغاز می کند. زنان با اختلاف زیاد بیشتر از مردان به این بیماری ها مبتلا می شوند. خبر بد این است که ابتلا به بیماری های خودایمنی رو به افزایش است.

بخش سلامت تبیان

حداقل 80 نوع بیماری خودایمنی مختلف وجود دارد. اگرچه هر یک از آنها منحصر به فرد هستند، ولی نشانه هایی مشخص در بسیاری از آنها مشترک است که از آن جمله می توان به خستگی، سرگیجه و تب اشاره کرد. نشانه اصلی بیماری های خودایمنی، التهاب است که می تواند موجب قرمزی، گرما، درد و ورم شود.

روش درمان به نوع بیماری بستگی دارد، اما اغلب شامل داروهای ضد التهاب، داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن و یا عوامل بیولوژیک جدیدتر می شود. روش های طبیعی از جمله کاهش مصرف مواد غذایی التهاب زا (مانند مواد سرشار از قند و چربی اشباع)، کاهش استرس، کاهش بار سموم و بهبود دستگاه گوارش نیز مفید هستند. حدود 80 درصد از سیستم ایمنی بدن انسان در دستگاه گوارش واقع شده است.

تشخیص هر چه سریع‌تر بیماری خودایمنی بهترین روش برای کند کردن پیشرفت آن است. در ادامه با 7 نوع بیماری خودایمنی بیشتر آشنا می شویم.

آرتریت روماتوئید

این بیماری باعث التهاب مفاصل بدن، به خصوص در دست ها، انگشتان، آرنج ها، زانوها و مفصل ران می شود. نشانه های آرتریت روماتوئید مانند خستگی، تب، کاهش وزن و کاهش اشتها معمولا سریع پدیدار می شوند و طی چند هفته بدتر می شوند. همچنین آرتریت روماتوئید نشانه های متقارن ایجاد می کند، به این معنی که هر دو سمت بدن را تحت تاثیر قرار می دهد.

درمان آرتریت روماتوئید شامل مصرف داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی برای کاهش ورم و درد، داروهای متوقف کننده حملات سیستم ایمنی، کاردرمانی و فیزیوتراپی برای بهبود تحرک است. تغییرات سبک زندگی مانند ورزش، کنترل وزن و عادات سالم نیز از جمله عوامل کلیدی در روند درمان محسوب می شوند.

لوپوس

بیماری لوپوس می تواند به مفاصل، پوست، کلیه ها، قلب، ریه ها و دیگر اندام های بدن آسیب برساند. لوپوس می تواند اندام های بسیاری را تحت تاثیر قرار دهد، از این رو اغلب با طیف گسترده ای از نشانه ها همراه می شود که می تواند تشخیص بیماری را دشوار سازد.

از نشانه های آن می توان به خستگی شدید، سردرد، مفاصل دردناک یا متورم، تب، کم خونی، تورم در پاها، دست ها و اطراف چشم ها، درد قفسه سینه هنگام تنفس عمیق، راش پروانه ای شکل در امتداد گونه ها و بینی، حساسیت به خورشید یا نور، ریزش مو، انعقاد غیر طبیعی خون، سفید یا آبی شدن انگشتان هنگام سرما و زخم های دهان یا بینی اشاره کرد.

درمان لوپوس اغلب شامل داروهای کورتونی و داروهای دیگر برای کاهش التهاب و سرکوب سیستم ایمنی و به حداقل رساندن آسیب اندام ها است.

تیروئیدیت هاشیموتو

تیروئیدیت هاشیموتو زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به غده تیروئید حمله کند، که معمولا کمبود هورمون های تیروئید (کم کاری تیروئید) را به همراه دارد.

برخی افراد مبتلا به بیماری هاشیموتو متوجه تورم در جلوی گلو می شوند. از نشانه های دیگر می توان به خستگی، افزایش وزن، مشکلات خلق و خو، عدم تعادل هورمونی، درد عضلانی یا مفصلی، سردی دست ها و پاها، خشکی پوست و ناخن ها، ریزش شدید مو، یبوست، مشکلات ذهنی و خرخر صدا اشاره کرد. این نشانه ها به طور معمول با دریافت هورمون تیروئید مصنوعی اصلاح می شوند.

پسوریازیس

پسوریازیس یک بیماری پوستی مزمن است که موجب رشد بیش از اندازه و سریع سلول های پوستی می شود. پسوریازیس پلاکی شایع‌ترین نوع این بیماری است که با رشد وصله های قرمز که با سلول های پوستی مرده سفید رنگ پوشیده شده اند، پدیدار می شود. این وصله ها یا پلاک ها که اغلب خارش آور و دردناک هستند و می توانند ترک خورده و خونریزی کنند، بیشتر روی پوست سر، زانوها، آرنج ها و کمر ظاهر می شوند.

انواع خفیف پسوریازیس را می توان اغلب با مرطوب کننده ها و شامپوهای خاص کنترل کرد، اما موارد متوسط تا شدید نیازمند ترکیبی از درمان های موضعی، نور درمانی و داروها هستند.

آرتریت پسوریاتیک

ابتلا به پسوریازیس دلیل بر ابتلا به آرتریت پسوریاتیک نیست، اما تا 40 درصد از افراد مبتلا به پسوریازیس به آرتریت پسوریاتیک نیز مبتلا می شوند. این نوع از آرتریت التهابی به طور معمول مفاصل بزرگ را تحت تاثیر قرار می دهد. در موارد شدید، این بیماری موجب درد، خشکی، تورم، و تخریب داخل و اطراف مفاصل می شود.

درمان اولیه که شامل داروهای خوراکی برای کاهش التهاب و تورم یا داروهای بیولوژیکی می شود ممکن است از آسیب مفاصل که با پیشرفت بیماری شرایط وخیم‌تری به خود می گیرد، پیشگیری کند.

سندرم شوگرن

در سندرم شوگرن، سیستم ایمنی بدن به غددی حمله می کند که مسئول تولید اشک و بزاق هستند و در نتیجه موجب خشکی چشم ها و دهان می شود. دانشمندان فکر می کنند این بیماری به واسطه ترکیبی از ژن ها و مواجهه با ویروس یا باکتری شکل می گیرد، اما در حال بررسی نقش غدد درون ریز و سیستم عصبی در این زمینه نیز هستند.

درمان بستگی به این دارد که کدام قسمت از بدن تحت تاثیر قرار گرفته است؛ به عنوان مثال خشکی چشم ها ممکن است با قطره های چشمی، مسدود کردن مجاری اشک (اشک بیشتری می تواند در چشم ها جمع شود)، داروهای ضد التهاب و یا در موارد شدید عمل جراحی درمان شود.

خشکی دهان می تواند با جویدن آدامس یا مکیدن آبنبات (بدون قند زیرا خشکی دهان فرد را به شدت نسبت به پوسیدگی دندان آسیب پذیر می کند)، تامین آب مورد نیاز بدن، استفاده از مرطوب کننده های لب و داروهای محرک غدد بزاق درمان شود.

اسکلرودرمی

اسکلرودرمی با رشد غیر طبیعی کلاژن (بافت همبند در پوست و رگ های خونی) مشخص می شود. افراد مبتلا به این بیماری دچار سخت و ضخیم شدن پوست می شوند که حرکت را برای آنها دشوار می سازد. بافت سخت شده می تواند در کلیه ها، ریه ها، قلب و دستگاه گوارش نیز شکل بگیرد.

دارو می تواند نشانه های اسکلرودرمی را تسکین دهد؛ به عنوان مثال داروهای فشار خون ممکن است به پیشگیری از مشکلات کلیوی و ریوی کمک کنند و مهارکننده های پمپ پروتئین می توانند اسید معده که موجب سوزش سر دل می شود را کاهش دهند. فیزیوتراپی یا کاردرمانی می تواند به کنترل درد و بهبود قدرت و تحرک بیمار کمک کند.

منبع: عصر ایران