سیره عبادی حضرت زهرا(علیهاالسلام)

سیره عملی حضرت زهرا سلام الله علیها شامل تقسیم بندی هایی می شود که از جنبه های مختلف قابل تحلیل و ارزیابی است. بنا بر شرایط آن دوره و نحوه عملکرد حضرت، سیره ایشان قابل دانش خواهد بود.

فرآوری: محمد باعزم - بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان

در بین موضوعاتی که به سیره عملی معصومین می توان به خوبی توجه کرد،نوع برخورد ایشان در ارتباط با خالق یکتاست. سیره حضرت زهرا سلام الله علیها در زمان حیات ایشان دارای یک برنامه مشخص و معین و در چهار چوب نظم دقیق در عبادت با خالق خویش است.

کراهت و تنبلی در عبادت حکایت از وضع نابسامان روحی و معنوی انسان می کند، اگر کسی در مناجات و بندگی خداوند تبارک و تعالی کاهلی و سستی می نماید نشان آنست که گره و اشکالی سر راه کمال و ترقی روحانی او ایجاد شده که البته اغلب این موانع حاصل بعضی لقمه ها، مجالستها، هوسرانیها و امثال آنها است و تا موانع برداشته نشود سزاوار مناجات نخواهیم شد.

حضرت زهرا سلام الله علیها به عنوان یک الگو و اسوه شناخته می شود به یقین هرگاه چنین چهره های سعادت بخش و هدایت آفرین، پاکان و صالحان معرفی شوند، آرامش روحی و اطمینان باطنی تمامی شیفتگان، افزون تر خواهد شد و چنین مسیر مقدسی به خوبی طی شده و رهروان به سلامت به سر منزل سعادت می رسند.

برنامه منظم ارتباط با خدا

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «یا سلمان: ان ابتنی فاطمه ملاالله قلبها و جوارحها ایمانا الی مشاشها تفرغت لطاعه الله». یا سلمان: دختر من فاطمه علیهاالسلام ایمان به خدا در اعماق دل و باطن روحش جنان نفوذ کرده که برای عبادت خودش را از همه چیز فارغ می سازد.فاطمه ی أطهر با تمام گرفتاریها و اشتغالاتی که در خانه داشت اضافه از عبادات واجب به نوافل و مستحبات نیز می پرداخت، شیخ صدوق علیه الرحمه در علل الشرایع از امام حسن مجتبی علیه السلام روایت کرده که فرمود: «رایت امی فاطمه علیهاالسلام قامت فی محرابها لیله جمعتها فلم تزل راکعه ساجده حتی اتضح عمود الصبح» مادرم زهرا علیهاالسلام را در شب جمعه دیدم که تا صبح مشغول عبادت پروردکار جهان بود. دائما در حال رکوع و سجود بود تا سفیده ی صبح نمایان گشت. شنیدم که مؤمنین را یک یک نام می برد و دعا می کرد اما برای خودش دعا نکرد. عرض کردم: مادر جان چرا برای خودت دعا نمی کنی؟ فرمود: اول همسایه بعد خویشتن!

طبیعتا در دوره حاضر انتظاری چنین نمی رود که به مانند ایشان افراد به عبادت پروردگار مشغول باشند اما باید این را دانست که به هر ترتیب عمر آدمی به دست خویش نیست و نمی داند که تا چقدر دیگر می تواند از زمان خویش بهره ببرد به این خاطر تلنگری است برای ما تا بدانیم که قدر لحظه های زندگی را با تمام آنچه که دنیا به آن گره می خورد در عبادت خالق گره بزنیم مبادا روزی فرا رسد که انگشت حسرت به خاطر از دست رفتن موقعیت های مختلفی که می توانستیم بهره بیشتری ببریم به دهان بگزیم.