چرا عراقچی نباید با یک فعال سیاسی مناظره کند؟
فرض کنید در زمان جنگ، ما فرمانده یک عملیات را پس از عملیات، رودرروی فعالان سیاسی و جناحی در تلویزیون می نشاندیم. آیا آن فرمانده می توانست جزئیات یک عملیات را در مناظره با آن فعال سیاسی فاش کند؟
بخش سیاست تبیان
در شب های گذشته، عباس عراقچی، معاون وزیر امور خارجه بنا بود در تلویزیون حاضر شود و گزارشی را درباره روند اجرایی شدن برجام به مردم ایران ارائه کند که ظاهرا مسئولان معاونت سیاسی یا شبکه سه سیما، شرط حضور عراقچی در تلویزیون را انجام مناظره با یکی از فعالان سیاسی ذکر کرده اند. شرطی که عباس عراقچی نپذیرفت و طبیعتا برنامه هم برگزار نشد؛ اما چرا یک دیپلمات نمی تواند و نمی پذیرد که با یک فعال سیاسی در موضوعی مرتبط با منافع ملی کشور در تلویزیون مناظره کند؟!
یک دیپلمات، مأمور سیاسی یک کشور در عرصه بین المللی است که بنا بر دستورهای سیاستگذاران، مأموریتی دیپلماتیک اعم از مذاکره در موضوعی خاص، حضور در جلسه یا نهادی بی المللی و یا ایراد سخنرانی را بر عهده می گیرد. طبیعتا در فرایند یک مأموریت بین المللی، موارد بیشماری پیش می آید که ذکر آن برای عموم و به ویژه در یک رسانه عمومی ممکن نیست و مأمور دیپلماتیک الزاما گزارش های خود را به مأمور مافوق و مأمور مافوق نیز به بالاتر برای ارائه تصمیم گیری می دهد.
نه عدم پاسخگویی تیم سابق هسته ای رویه درستی بود و نه به مناظره طلبیدن دیپلمات ها با فعالان سیاسی و جناحی. پسندیده این است که گزارش دیپلمات ها و مأموران دیپلماتیک کشور در نهادهای مسئول مورد بحث کارشناسی دقیق قرار گیرد.
یک دیپلمات می آموزد که اسرار نظام در یک مذاکره بین المللی را حفظ کند و حتی اگر مورد چالش قرار گیرد و تهمت ناروایی به او زده شود و حتی اگر عملکرد او و دستاوردهایش زیر سؤال برود، هیچگاه نباید اسرار نظام را به قصد دفاع از خود و دستاوردش فاش کند.
یک فعال سیاسی اما این گونه نیست؛ فعال سیاسی همه حرکات و سکناتش را برای به دست آوردن قدرت خود، جناح و حزبش انجام می دهد و در این مسیر اتفاقا می کوشد به عموم بگوید رقیب سیاسی اش هیچ دستاوردی نداشته است. او ابایی ندارد، اگر دستاوردی از دولت را زیر سؤال ببرد، در نتیجه دستاورد نظام و انقلاب هم زیر سؤال ببرد.
یک فعال سیاسی، ابتدا به موفقیت حزب و گروهش می اندیشد و اگر منافع حزب و گروهش تأمین شد، شاید به منافع نظام هم بیندیشد؛ البته چنین رویکردی نه اینکه استثنا ندارد، دارد؛ اما واقعیت فعالیت سیاسی، کسب قدرت است و مشاهده کرده ایم در این سال ها که در خلال فعالیت برای کسب قدرت چه اتفاقاتی که برای نظام سیاسی کشور نیفتاده است.
فرض کنید در زمان جنگ، ما فرمانده یک عملیات را پس از عملیات، رودرروی فعالان سیاسی و جناحی در تلویزیون می نشاندیم تا آن فعال سیاسی دمار از روزگار یک فرمانده درآورد. آیا آن فرمانده می توانست جزئیات یک عملیات را در مناظره با آن فعال سیاسی فاش کند؟ می توانست اسرار و ناگفته های عملیات را لو دهد؟ می توانست نقش بزرگان کشور و شیوه تصمیم گیری های آنان را در مناظره افشا کند ؟ می توانست تاکتیک های احتمالی آینده خودی را در اختیار همگان بگذارد؟ یک مأمور دیپلماتیک یا نظامی، برای کشورش مذاکره می کند یا می جنگد. او نمی تواند در مناظره اسرار نظام را فاش کند، اما فعال سیاسی به راحتی یک آب خوردن و برای مورد تشویق قرار گرفتن این کار را می کند!
لذا دعوت از یک دیپلمات برای مناظره با یک فعال سیاسی، کار درستی نیست. در دوره های گذشته نیز این قاعده رعایت می شد و هیچ گاه مسئولان تیم مذاکره کننده پیشین، در تلویزیون تا پیش از فعالیت های انتخاباتی شان، مناظره ای نکردند. در آن دوره، تنها مسئولان مذاکراتی گزارش مذاکرات را ارائه می کردند و تقریبا هیچ سؤالی جدی و یا بر خلاف میل آنان از آنان نشد و حتی در نهادهای رسمی هم جز گزارش کلیات، پاسخی در اختیار مقامات قرار نمی دادند.
به نظر می رسد، نه عدم پاسخگویی تیم سابق هسته ای رویه درستی بود و نه به مناظره طلبیدن دیپلمات ها با فعالان سیاسی و جناحی. پسندیده این است که گزارش دیپلمات ها و مأموران دیپلماتیک کشور در نهادهای مسئول مورد بحث کارشناسی دقیق قرار گیرد؛ اما بحث کارشناسی در نهاد مرتبط، نه با یک فعال سیاسی و جناحی!منبع : تابناک
