یکی از اتفاقات تلخ و ناگواری که امروز خانواده های زیادی را به خودش مشغول کرده، موضوع سقط جنین به شکل ناخواسته است که دلیل قطعی برای آن گفته نشده و بیشتر متخصصین بر روی یک سری از حدسیات و البته واقعیاتی چون آلودگی هوا، نویزها و نوع خورد و خوراک ها یک سری نظریه هایی داده اند.

این موضوع شده یکی از بلاهای امروزی که خیلی از خانم های جوان و حتی آن هایی که سال های سال است در آرزوی داشتن یک فرزند سالم به سر می برند...

چند روز پیش در شبکه ی اجتماعی جویای حال یکی از دوستانم که چند وقتی از او بی خبر بودم شدم و متوجه شدم که مدتی درگیر همین مشکل سقط جنین بوده ... جنینی که نزدیک دو ماه در شکمش مرده بوده و علم بشری پزشکان این موضوع را تشخیص نداده بودند و گمان ها بر این بوده که جنین خیلی ریز و کوچک است ... دو ماه یک مرده در بدن او بوده و به لطف خدا مشکل عفونی برایش پیش نیامده ... 

با خودم فکر کردم عجب ... به واقع اینکه می فرمایند: بدون اذن خدا و خواست او برگی از درخت هم نمی افتد این گونه است: وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلاَّ یَعْلَمُها... (انعام، آیه 59)

حول این آیه روایتی را دیدم که: ابوبصیر گوید: از امام(علیه‏السلام) درباره‏ ی معنی فرمایش خدا: (وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلاَّ یَعْلَمُها...) (انعام، 59) «و هیچ برگی (از درختی) نمی ‏افتد مگر اینکه خداوند از آن آگاه است و نه هیچ دانه‏ ای در تاریکی های زمین، و نه هیچ تر و خشکی وجود دارد، جز اینکه در کتابی آشکار [در علم خدا] ثبت است» سؤال کردم.

حضرت فرمود: مراد از «ورقه» بچه‏ ای است که سقط می ‏شود، و مراد از «دانه» فرزند است، و مراد از «تاریکی های زمین» رحم است، و مراد از «رطب» زنده است، و مراد از «خشک» مرده است، و همه‏ ی اینها در کتاب روشنی است و مراد از «کتاب» علم ازلی خداوند متعال و یا لوح محفوظ است. (بحارالأنوار، ج 4، ص 80، ح 6)

خداوند بر هر کاری قادر است

در جایی از قرآن کریم داریم که می فرماید: الَّذی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ فِراشاً: پروردگار شما همان کسی است که زمین را بستر آرامش شما قرار داده است.

و کسی که بداند زمین در روزگاری یک پارچه آتش سوز بوده است و اکنون خداوند از آن بستری برای آسودن قرار داده است سراپا بهجت و شور و امید می شود.

با چنین نگاه و امیدی، هرکسی که امروز دچار مشکل است و نمی تواند بچه دار شود قطعاً با فراهم آوردن اسباب و البته اینکه حکمت خداوند و مصلحت او بر داشتن فرزند برایش باشد، می تواند سرانجام صاحب فرزند صالح و خوبی شود: «خداوند پدر شما، آدم را از خاک آفرید و سپس فرزندان او را از نطفه آفرید و برای شما انسان ها جفت قرار داد و هیچ زنی باردار نشود و نزاید مگر اینکه این موضوع نزد خدا دانسته است و بر اساس مشیّت ازلی نظم یافته و به طور مقدّر این روال در زندگی بشر ادامه دارد و هیچ کس عمر طولانی نمی ‌کند و هیچ کس از عمرش کم نمی ‌شود مگر اینکه همه این احوال در پی تقدیرهای الهی با رمز خاص در لوح محفوظ ثبت شده است و همه این امور بر خدا آسان است.» (آیه 11 سوره فاطر)

در جایی دیگر می فرماید: ... یَهَبُ لِمَنْ یَشاءُ إِناثاً وَ یَهَبُ لِمَنْ یَشاءُ الذُّکُورَ، أَوْ یُزَوِّجُهُمْ ذُکْراناً وَ إِناثاً وَ یَجْعَلُ مَنْ یَشاءُ عَقیماً إِنَّهُ عَلیمٌ قَدیرٌ (شوره، آیات 49 و 50) : به هر کس اراده کند دختر می بخشد و به هر کس بخواهد پسر (49) یا (اگر بخواهد) پسر و دختر- هر دو- را برای آنان جمع می کند و هر کس را بخواهد عقیم می گذارد زیرا که او دانا و قادر است. (50)

و این گونه است که می توان از ورژن جدید ناامیدی از داشتن فرزند یا نداشتن آن را از خود دور کنیم چرا که همه چیز در خواست و اراده ی او است و اگر او بخواهد حتما می شود و اگر نخواسته و نشده، حتما حکمتی دارد که نمی دانیم...

یک تذکر

یادمان باشد این امیدواری ها نباید اسبابی شود که در ما امید نابجا و خودخواهی هایی فراهم آورد و فرزند آوری را به دلایل واهی مادی و حتی معنوی که خودمان برای خودمان ساخته ایم عقب اندازیم.

کلام آخر

عَسى‏ أَنْ تَكْرَهُوا شَیْئاً وَ هُوَ خَیْرٌ لَكُمْ وَ عَسى‏ أَنْ تُحِبُّوا شَیْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَكُمْ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُون‏ (سوره بقره، آیه 216)

نکته اول اینکه یادمان نرود خیلی از اتفاقات به ظاهر ناگوار و ناراحت کننده ای که برایمان پیش می آید، در باطن خیری دارد که ما از آن ها غافل هستیم.

نکته ی دیگر آنکه حال با توجه به اینکه خداوند خیر و شر و صلاح بشر را از آغاز هر چیزی می داند و ما انسان ها با این علم اندک و ناچیز و ناقص که به واقع از خودمان هم آگاهی نداریم و سرانجام امور را نمی دانیم، عقل سالم حکم می کند که نادان بر دانای مطلق که البته خیرخواه اوست اعتماد و توکل کند و از آنچه برای او رقم زده است اعتراض نکند و در مقابل او شکرگزار باشد و بر این معتقد باشیم که...

آنکه رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد         صبر و آرام تواند به من مسکین داد [حافظ]