پیش از اینکه فکر کنیم

در و دیوار خانه با فشار چند كلید به شكل ننویی درمی آید و در آن، سكوت مطلق حكمفرماست. آدم های آینده را انسان های تنهایی تصور می كنند كه به جای اینكه غذا بخورند از كپسول ها تغذیه می كنند و به جای معاشرت با هم با كامپیوترها و تلفن های همراه سر و كله می زنند.

ولی من دوست دارم باور كنم كه زندگی بعد از اینكه همه این راه ها را رفت به نقطه آغاز خودش برمی گردد؛ به جایی كه انسان روبه روی آینه هایش بایستد و باور كند كه مهم ترین نیازهایش همان ساده ترین هاست. بفهمد كه بهایی نمی شود برای یك شب دورهمی دوستانه گذاشت. مزه كیك تولد را هیچ وقت نمی شود جعل كرد و آن خاطره حیاط خانه مادربزرگ در هیچ كپسول زمانی جا نمی شود.

فكر می كنم درست برعكسش می شود. ما از شهرهای بزرگ به روستاها و از آپارتمان های كوچك شهری مان به خانه های روستایی كوچ می كنیم. فكر می كنم یك جا به این نتیجه می رسیم كه بدون حیاط زندگی كردن یكی از بزرگ ترین اشتباه های تمام زندگی مان بوده و دیگر باید صبح به صبح برویم تخم مرغ های تازه و گرم را از مرغدانی كوچك گوشه حیاط برداریم و سبزی بكاریم و رو به آسمانی كه حتما آبی است، نفس عمیق بكشیم.

بالاخره از زندگی شلوغ و روزهایی كه دنبال سر هم گذاشته اند خسته می شویم. دیگر معاشرت با تلفن های هوشمند به كارمان نمی آید، دلمان می خواهد بچه های چاق تلویزیون زده مان را به مزرعه ببریم و نشانشان بدهیم كه گندم تا بخواهد نان بشود چه راه درازی را طی می كند. دلمان می خواهد دوباره مترسك درست كنیم و كلاه پشمی كهنه را روی سرش بكشیم و چشم به آسمان داشته باشیم كه باران ببارد. نه برای اینكه دود خاكستری را از روی شهر سیاه بشوید، ببارد كه گندم ها را بارور كند؛ ببارد كه حیاط خانه سبز بماند.

روزی را می بینم كه به این نتیجه می رسیم كه باید درخت بكاریم. گندم درو كنیم و گوسفندها را به چرا ببریم، افسردگی هایی را كه شهر آلوده به ما تحمیل كرده، همانجا جا بگذاریم و به جایی برویم كه تلاش، مجال اندوه نمی دهد و شب ها خسته از كار، پیش از اینكه فكر كنیم، به خواب می رویم... .

منبع:همشهری انلاین