موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

بعضی از شهدا یک مقداری بد بودند! بعضی هایشان هم شاید بیشتر. مثلاً آنهایی که به کسی اجازه نمی‌دادند مزاحم خلوتشان با خدا بشود. شما بگویید، چکار باید می‌کردیم؟! وقتی خودمان از لحاظ معنوی پایمان لنگ بود،حق نداشتیم به این و آن آویزان شویم؟ مگر می‌شد کسی را دی

همه اسیرها خواب بودند و یا خود را به خواب زده بودند. قبل از برخاستن، رو به پنجره بند نگاه كرد. از نگهبان خبری نبود. به آرامی از جا برخاست و رفت به گوشه آسایشگاه. با لیوانی آب وضو ساخت. با احتیاط بیشتر، از لابه‌لای بدن اسیرها، برگشت سرجایش. قبل از آنكه به

ناگهان احساسات مذهبی , انقلابی ما به غلیان رسید گفتند مرغ یک پا دارد ما باید امروز برویم اهواز نماز جمعه! گفتم عمرا اگر اجازه بدهند شما تشریف خود را ببرید! گفتند جیم می زنیم می رویم و برمی گردیم . گفتم : مگه من مرده ام که شما می خواهید نماز جماعت را

اکبر کاراته یه سطل شربت درست کرد و چند تا کمپوت برداشت تا واسه بچه‌ها ببره. بین نخل‌ها که میومد یه چیز عجیبی بین علف‌ها دید. پیاده شد ببینه چیه که صدای هورت، هورت شنید. سر الاغ توی سطل شربت بود

کرمانشاه بودیم. طلبه‌های جوان آمده بودند برای بازدید از جبهه. 30-20 نفری بودند. شب که خوابیده بودیم، دو ـ سه نفر بیدارم کردند و شروع کردند به پرسیدن سوال‌های مسخره و الکی. مثلاً می‌گفتند: «آبی چه رنگیه؟».

از عمليات برگشته بوديم و جاي سالم در لباس هايمان نبود. يا تركش آستينمان را جر داده بود يا موج انفجار لباسمان را پوكانده بود و يا بر اثر گير كردن به سيم خاردار و موانع ايذايي دشمن جرواجر شده بود

ناهارمان را خورده بوديم و سه نفري توي سنگر لم داده بوديم. گاه‌گاهي صداي خمپاره‌اي از دور به گوش مي‌رسيد و اگر محل انفجار نزديک‌تر بود، سقف سنگر تکانکي مي‌خورد. يونس روي سرش چفيه خيسي انداخته، به پشت خوابيده بود

وسط‌های حرفش به یکباره با صدای بلند گفت: «آی بسیجی‌ها!» همه گوش‌ها تیز شد که چه می‌خواهد بگوید. ادامه داد: «الهی دستتان بشکند

و الله از اول جنگ حتی یکی از مسوولین نیامده از ما بپرسد خرت به چند!؟ خودمان آن قدر سِرتِق بازی در آوردیم و به این ور آن ور زدیم تا فهمیدیم دیده‌بانی و گرفتن گرا و مختصات جبهه دشمن یعنی چه

در پشت خاکریزها به اصطلاحاتی برخورد می‌کردیم که به قول خودمان تکیه کلام دلاوران روز و پارسایان شب بود. عبارت‌های آشنایی که در ضمن ظاهر طنز آلود مفهوم تذکر دهنده به همراه داشت...

عشق رفتن به جبهه دیوانه‌ام کرده بود. نه سن و سال درست و حسابی داشتم، نه تن و بدن رشید و تنومندی. هر بار که می‌رفتم پایگاه اعزام نیرو، انگار که با بچه تخس و پررویی طرف باشند، دنبالم می‌کردند و

بی سر و صدا خزیدم و به سنگر کمین دشمن رسیدم. مشتم را گره کردم و دعایی در دل خواندم و از پشت سر روی دشمن پریدم و یک ضربه مشت جانانه به پس گردنش زدم

شلمچه بوديم. بس که آتش سنگين شد، ديگه نمي تونستيم خاکريز بزنيم. حاجي گفت: «بلدوزرها رو خاموش کنيد بزاريد داخل سنگرها تا بريم مقّر». هوا داغ بود و ترکش کُلمَن آب رو سوراخ کرده بود

بي‌سيم‌چي تازه وارد

احمد جان! تو بچه‌هاي گردان که کسي کبريت نداشت، مي خواي برم جلو ببينم اگه برادراي عراقي کبريت داشتن به يارم بدم خدمت تون، آتيش روشن کنين!؟

من تا حالا آدم به اين باحالي و مؤمن نديدم. نمازش اصلاً ترک نمي شود. بيست و چهار ساعت در حال عبادت و صلوات فرستادن و کمک به اين و آن است. عراقي ها که هيچ، ما هم ازش راضي راضي هستيم. عجب جوان خوب و باصفاييه. تميز و مرتب و سر به زير...

از سر مزاح ، روی کاغذی نوشتند: «شهید اسلام ، طلبه مجاهد، مهرداد خواجوی» و کاغذ را گذاشتند روی سینه ی او و عکسی به یادگار گرفتند. هیچ کس تصور هم نمی کرد که این مزاح ِ دوستانه ، مدتی بعد به حقیقتی جدی بدل شود

جانمان را به لبمان می‌رساند، تا اجازه می‌داد یک لقمه نان بخوریم. کلی باید قبل و بعد از غذا، دعا و استغاثه و توبه می‌کردیم.

در عملیات‏های زیادی شرکت کرده بود، اما تا آن لحظه حتی یک ترکش نخودی هم قسمتش نشده بود

در همین حین یکی از بچه‌های آذربایجانی - که آن لحظه نماز نمی‌خواند و فقط برای اذیت در صف اول پشت سر امام جماعت ایستاده بود - با سوزن و نخ انتهای پیراهن او را به پتوی کف سنگر دوخت و به همان حال، در جای خود نشست. امام جماعت تشهد را که گفت، خواست برای خواند